Categorie: Bloggen

Utrecht voor beginners

https://www.instagram.com/p/BqKRB3Qg4pI/

Een tijdje geleden deelde ik bovenstaande foto van ’t Hartlooper, een van mijn favoriete bioscopen in Utrecht (de andere is Springhaver en dan heb je ook al bijna alle bioscopen gehad). Rianne zei dat ze nu pas begreep wat voor gebouw het was, terwijl ze een paar jaar geleden nota bene een rondleiding had gekregen van een vriend.

Ik was ontzet. Hoe kun je nou in Utrecht wonen en ’t Hartlooper niet kennen? Daarom besloot ik Rianne maar te laten zien hoe het beter kon.

Al jaren volgen we elkaars blog, dus het werd wel tijd ook om elkaar eens te ontmoeten. Het blijft gek hoeveel je van elkaar weet en tegelijkertijd hoeveel je nog niet weet. Zo noemde ze haar zoons naam en dacht ik: ah, dat is waar die J voor staat! Ze kreeg meteen een demonstratie van het feit dat Utrecht net een dorp was, doordat we een andere (ex)blogger tegenkwamen in mijn andere stamplek: Lewis Book Café.

Ja, ik houd van Utrecht. En van bloggers ontmoeten. En die combinatie is al helemaal goud!

(voor de oplettende Utrechters: de titel is uiteraard een verwijzing naar dit mooie gedicht van Ingmar Heytze)

Don’t stop me now

https://www.instagram.com/p/BvZEN7YFvsZ/

Er is al een tijdje een trend gaande in de bloggerswereld en die trend is stoppen met bloggen. Ik zal eerlijk met je zijn: ik vind het ontzettend jammer. Vroeger (sprak de oude vrouw) was de bloggerswereld een community. Je reageerde op elkaars blog, wist alles van elkaar en op een gegeven moment sprak je met elkaar af (wat raar was, want je had het gevoel dat je die persoon al kende). Met sommige van die mensen ben ik nog steeds bevriend. Ik heb zoveel mensen ontmoet via mijn blog dat ik het niet meer bij elkaar op kan tellen. En nu gaan ze weg.

Het betekent natuurlijk niet dat ze voor altijd weg zijn, want er is nog social media en jawel, real life. Maar ik vind het jammer. Vloggen is natuurlijk helemaal hip, maar ik ben meer van het lezen (kun je tenminste ook zelf het tempo bepalen). Alleen zijn er dus steeds minder blogs om te lezen.

Gelukkig heb ik goed nieuws voor jullie: mijn blog bestaat vandaag acht jaar en ik ben nog lang niet van plan te stoppen. Ik heb immers een keer (niet op mijn blog) gezegd dat ik een feestje geef als mijn blog tien jaar bestaat en dat duurt nog even. Bovendien heb ik zoveel bizarre en leuke dingen meegemaakt dankzij mijn blog (nog steeds) en blijft schrijven een van mijn lievelingsdingen om te doen. En waar moet ik anders mijn narcistische neigingen kwijt? Nee, no worries, jullie zijn nog lang niet van me af.

Ontmoetingen

In al die jaren bloggen heb ik heel veel mensen leren kennen. Je reageert onder elkaars blog, je volgt elkaar op Twitter en dan heb je het idee al zo vertrouwd te zijn met elkaar dat een ontmoeting meer dan logisch lijkt. In het begin is het een beetje gek: je weet heel veel van deze persoon, meer dan van je buren of die ene collega. Maar toch ken je ze niet. Soms zijn ze stiller in het echt, soms precies hetzelfde als je had verwacht. Veel mensen zie je slecht eenmaal, wat niet wil zeggen dat het niet leuk is. Met sommige mensen raak je bevriend en die nodig je nog steeds uit op verjaardagen en housewarmings of je gaat naar het land waar ze nu wonen. Met sommigen verlies je contact.

De laatste paar jaar heb ik eigenlijk maar weinig mensen ontmoet via mijn blog. Blogs zijn verdwenen, minder mensen reageren, ik vergat zelf mensen te vragen. Maar toen kreeg ik een mail.

Blijkbaar had ik in 2015 aan Emily gevraagd of ze zin had om af te spreken, maar uiteindelijk kwam het niet tot een concrete afspraak. Ze zag de mail weer en vroeg of ik nu, meer dan twee jaar later, nog zin had om haar te ontmoeten. En hoewel ze zelf niet meer zoveel blogt, blijft het leuk om met iemand af te spreken op wiens blog ik reageerde en wiens tweets ik las. We praatten over de mensen van toen, die we allebei gezien hebben en hoe het bloggerswereldje veranderd is, maar dat het fijn is dat het nog steeds bestaat.

En gelukkig blijven er nog genoeg bloggers over om te ontmoeten.

Ik ben misschien mijn eigen blogverjaardag vergeten

Het is heel goed mogelijk dat mijn blog een paar dagen geleden (24 maart) zeven jaar bestond en dat ik daar dus niet over geblogd heb. Maar wat kan ik zeggen? Ik ben al 26 jaar en dan vergeet je wel eens wat.

Het blijft bijzonder. Als ik denk aan hoe mijn leven eruitzag toen en nu. Waar ik toen over blogde en waarover nu. Hoeveel leuke mensen ik heb leren kennen door het bloggen die ik nog steeds spreek.

In de loop van de jaren zijn er veel bloggers gesneuveld en als ze niet verdwenen zijn, dan bloggen ze wel dat bloggen dood is (ironisch toch) of ‘sorry dat ik zolang niet geblogd heb’. Maar ik doe niet aan trends, anders was ik wel vlogger geweest.

Dus sorry jongens, jullie zijn nog lang niet van me af!

Mijn allergrootste fan: mevrouw Veltmuis

Ik stond laatst voor een poppenkraam, daar zag ik mooie poppen staan.

Je zou denken dat mijn ouders mijn grootste fans zijn. Dat ze elk uur van de dag verheugd achter de computer zitten, hopend op een nieuwe blog. Ik bedoel, daar zijn het ouders voor toch? Maar nee, niets is minder waar. Ik had het tegen mijn moeder over een blog die ik had geschreven.
‘Oh, die heb ik niet gelezen,’ zei ze.
Deze blog was al van tienduizend weken geleden, dus ik moest huilen en eiste dat ik door andere ouders geadopteerd werd.

En toen kwam daar mevrouw Veltmuis.*

Het erge is, dat mevrouw Veltmuis een jaar boven mij zat tijdens mijn studie Literatuurwetenschap in Leiden. Nu moet je weten dat het gemiddelde jaar daar uit twintig mensen bestond (mijn jaar zelfs uit vijftien) en je soms een vak had met het jaar boven je (wereldliteratuur, whoop whoop), dus je kende ze. Ik kende mevrouw Velthuis niet. Als ze had gezegd dat ze wiskunde studeerde, had ik het ook geloofd (oké niet echt, ze is duidelijk een alfa).

Maar ze begon te reageren op mijn blog en langzamerhand raakten we bevriend. Elke dag vroeg ze wanneer er een nieuwe blog komt en als die er dan eindelijk was, reageerde ze binnen een minuut met een heleboel regenboogsmiley’s, omdat ze zo blij was.

Kijk, vader en moeder, zó hoort het.

Nu beschouwde ik mevrouw Veltmuis als een van de vele fans. Als je zo famous bent als ik kun je ze gewoon niet allemaal uit elkaar houden. Goed, ik ben zo groot geworden vanwege mijn fans, maar hallo, het is zó vervelend dat ik niet eens normaal naar de supermarkt kan. Dat iedereen maar met me wil trouwen. En dan al die spondeals die ik aangeboden krijg, vermoeiend.

Maar toen onthulde mevrouw Veltmuis iets wat ze al die tijd voor mij verborgen had: ze is ook famous. En nog bekender dan ik. Ze heeft namelijk in een Bassie en Adriaanaflevering gezeten (zie hierboven de roze ‘pop’ bij 4:03).

Consider me defeated.

*Ze heet niet echt zo, maar leeft nu in anonimiteit, omdat ze niet kon dealen met alle publiciteit.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit: Lauradenkt.nl bestaat zes jaar!!!

Bloggen schijnt al heel lang dood te zijn (en toch zijn er nog oneindig veel mommyblogs) en daar zeuren we dan ook graag over met zijn allen. Op onze blog, wat heel ironisch is. Want bloggen leeft dus gewoon, jongens, nog steeds. Het is alleen steeds een ander soort blog dat met name leeft. Nu is het de mindstyle, hiervoor de lifestyle, daarvoor de foodblogger en als we even helemaal teruggaan naar iets wat voor lange tijd helemaal hip was: de persoonlijke blog. Maar dat is nu niet meer zo trendy en daarom denken al die bloggers dat het dood is, waardoor ze er zelf ook mee kappen en nou ja, dan wordt het een soort van selffulfilling prophecy. WAAR IK WEIGER AAN MEE TE DOEN. IK BEN GEEN MOORDENAAR.

Goed, dat gezegd hebbende: die van mij bestaat dus zes jaar vandaag. Het doet me eigenlijk vooral beseffen dat ik al pijnlijk lang studeer, aangezien ik begon met bloggen tijdens mijn eerste jaar van de bachelor Literatuurwetenschap. Maar ik ben echt bijna klaar met mijn s-woord, beloofd.

Beginnen met deze blog was mijn beste beslissing ooit, zelfs beter dan mijn beslissing om een Cinevillepas te kopen. Ik heb er zoveel leuke mensen door leren kennen, gekke dingen meegemaakt en het heeft me van de straat gehouden. Dat er nog maar vele jaren mogen komen.

LONG LIVE THE BLOG!

Zotte en zalige zoektermen (29)

hoe vaak doen we het

Wat precies? Neus peuteren, hoi zeggen tegen vreemden op straat, de afwas?

origineel antwoord op hoe gaat het

GAAT JE GEEN DROL AAN, OPPLEUREN of: stel die vraag nog maar een keer als je echt geïnteresseerd bent in het antwoord.

lekker heet met tekst

Peper. Sambal. Zon. Sauna.

wat betekent het als je een vlinder ziet

Dat je niet blind bent.

verwarring liefde

Welcome to the club.

bijnaam voor laura

Lauwe Laura.

wat bedoel ik met een knipoog smiley?

Ik denk dat je dat zelf het beste weet.

tinder herinstalleren

Doe het niet.

glimmende vuilniszakken

Ah, je bedoelt die verschrikkelijke winterjassen die iedereen nu weer begint te dragen.

gedicht mijn chagrijn

Mijn chagrijn
Is vaak niet fijn
Soms ook wel
Maar meestal is het de hel

Waarom ik nooit een (serieuze) photo diary zal doen

Ik heb natuurlijk deze wel eens gedaan.

Photo diaries/pictures of my life/my week in pictures/etc zijn onwijs populair. Je kunt jezelf niet serieus nemen als je blogger wanneer je niet de hele wereld verveelt deel uit laat maken van je week. Ik zal dan ook nooit bovenaan de ranglijsten staan, want pff, denk eens aan al deze dingen:

– Je moet per se allerlei leuke dingen doen met allerlei fotogenieke mensen. Liefst mensen die bekender zijn dan jij.
– Veel selfies maken. Dat kan mijn hoofd niet elke dag aan.
– Een dag in bed doorbrengen, omdat alles even kut is? Kan niet. Je moet altijd blij zijn. En minstens tien foto’s per dag hebben.
– Er staan bovendien allemaal andere verboden dingen op de lijst: geen foto’s, terwijl je op de wc zit, geen niets vermoedende Tinderdates fotograferen en het moet ook wel onduidelijk blijven waar je precies woont. Pff, alsof er dan nog iets over blijft om foto’s van te maken.
– Wat dacht je van al die filters en Photoshop die je er eerst tegenaan moet gooien om het er een beetje profi uit te laten zien?
– Je moet koken. Fotogeniek koken. Ik kan dat eerste niet eens.
– Zonder huisdier ben je niet geloofwaardig.
– Je moet allemaal hipsterdingen doen, zoals havermout eten en een smoothie drinken uit zo’n mok met een rietje.
– En als je dat dan allemaal gedaan hebt, duurt het eeuwen voordat die duizend foto’s geüpload zijn. En dan moet je nog bedenken welk ontbijt ook alweer bij welke dag hoorde. Zucht.

Wat een gedoe. Maar goed, ik blijf ze zelf alsnog bekijken van andere mensen, want tja, je bent een voyeur of je bent het niet.

Mijn blog bestaat vijf jaar en dat was ik echt niet vergeten hoor

Oké, laten we even doen alsof het nog 24 maart is of dat jullie niet weten dat het eigenlijk gisteren was dat mijn blog vijf jaar bestond in plaats van vandaag. Ja? Oké, gaan we dan.

Vijf jaar geleden begon ik deze blog (vanaf mijn 12e had ik wel een andere blog, maar dat was meer een mengelmoes van alle leraren zijn stom, kijk mij diepzinnig zijn en andere saaie blogjes). Weet je niet hoeveel er kan veranderen in vijf jaar? Nou, heeeeeel veel dus, want vijf jaar geleden:

– Begon ik met deze blog op aanraden van mijn ex-vriend die ik toen ‘het vriendje’ noemde. Inmiddels is er alweer een andere ex-vriend en allerlei dates tussengekomen en ben ik dus single (hopelijk leest Joseph Gordon-Levitt dit).
– Zat ik in het eerste jaar van mijn bachelor Literatuurwetenschap. Totaal geen gedachten of angst over wat ik daarna zou doen, wel af en toe een paar vragen. Nu zit ik aan het einde van de master Wijsbegeerte en moet ik huilen als iemand vraagt hoe ik daar mijn geld mee ga verdienen.
– Woonde ik thuis in een niet nader te benoemen dorp bij mijn ouders, nog lang niet met plannen om uit huis te gaan. Nu woon ik in Rotterdam, een heuse stad, in mijn eigen studio met de leukste kat van de wereld, Dikkie. In de tussentijd heb ik op kamers en samengewoond, dus het enige wat nog mist in het rijtje is wonen in een echt huis met hypotheek.
– Werd ik meteen heel fanatiek met bloggen. Na het succes van mijn blog over Nico Dijkshoorn had ik de smaak te pakken en blogde ik anderhalf jaar lang elke dag. Nu ben ik al blij als ik één keer in de week iets heb en dat red ik meestal al niet.

Er kan dus veel veranderen in vijf jaar. Geen zorgen, de komende vijf jaar bloggen maak ik ook nog wel vol. Misschien ben ik dan wel echt famous. Of getrouwd met een nog famouser persoon. Of rijk. Of moeder. Of heb ik een écht huis met een hypotheek en dat soort enge dingen. Of allemaal tegelijkertijd.

We gaan het zien. Spreek jullie over vijf jaar weer.

Zotte en zalige zoektermen (28)

wil jij mijn tante zijn?
Nee.

Reactie als ze zeggen dat je stil bent
‘…’

laura rammelt
Ben geen baby.

plato denkt
Wat een na-aper.

ik wil in een schrift schrijven
Ja, ik wil ook zoveel.

hoe vraag je ten huwelijk
Ten huwelijk?

hoe kun je je eigen stem horen
Door te praten.

ik lach om mijn eigen grappen
Dan is er tenminste nog iemand die erom lacht.

leven is echt tof vol met verassingen
Nou, ik vind verassingen anders best naar.

waar smaakt smurfenijs naar
Smurfenbloed.

had je veel jonger geschat
Fijn is dat.

hoe zie ik eruit als ik grijs ben
Ik vermoed grijs.

afscheidswoorden voor een collega die met pensioen gaat
En nou oppleuren, ouwe.