Categorie: Bloggen

Vandaag bestaat mijn blog 13 jaar. Woehoe! Dat betekent ook dat dit mijn dertiende blog is over mijn blogverjaardag. Soms kwam die blog over de verjaardag een paar weken later, omdat ik het vergeten was…. (herinner me eraan dat ik het in mijn agenda zet). Maar vandaag dacht ik opeens: wacht, volgens mij bestaat mijn blog rond deze tijd duizend jaar. En dat was dus precies vandaag!

Ik ben een strijder, dat is duidelijk, want er zijn nog maar weinig blogs over. Dat vind ik eerlijk gezegd heel jammer, want I love blogs. Ze zijn veel leuker dan vlogs bijvoorbeeld en zelfs podcasts. Maar ze zijn zeldzaam.

Dus mocht je dit lezen en twijfelen of je een blog gaat beginnen of een herstart wil maken: please doe het en laat het me weten. Keep the blog world alive!

Sinds twee weken schrijf ik elke week een nieuwsbrief. Het is nu al een van de beste beslissingen van 2024, want het geeft me:

1. Veel plezier.
2. Richting aan mijn week.
3. Contact met mensen/verbinding.

Maar sinds ik daarmee ben begonnen, heb ik meerdere keren de volgende vraag gehad: ‘Ga je nu niet meer bloggen?’

En eerlijk, het is een goede vraag. Want alles wat ik in de nieuwsbrief stop, kan ik in mijn blog stoppen en andersom. Maar toch is het anders. Ten eerste bestaat mijn blog bijna 13 (!) jaar en ik ben van plan het nog vele jaren vol te houden. Op mijn blog is vrij weinig structuur, waar ik die in de nieuwsbrief wel enigszins heb (een intro, een liedje van de week, iets wat ik die week heb gedaan, een quote, een gedicht, iets over warme chocolademelk met slagroom). En natuurlijk zijn het een soort concurrenten van elkaar, want ik wil niet twee keer over hetzelfde schrijven.

Maar gelukkig ben ik tekstschrijver of content creator of hoe je het ook wil noemen. Ik heb inspiratie en woorden genoeg. Dus nee lieve mensen, ik ga niet stoppen met bloggen. Zo makkelijk komen jullie niet van me af!

Ik ben 31 en dat betekent dat ik praktisch bejaard ben. Mensen boven de 31 zullen zeggen dat dat allemaal wel meevalt, maar vandaag ben ik erachter gekomen dat de vergeetachtigheid toch echt begint in te slaan: ik ben namelijk mijn blogverjaardag vergeten.

En niet zomaar vergeten, nee, het is inmiddels al meer dan een maand geleden dat mijn blog 12 jaar is geworden. 12 jaar is lang, als mijn blog een kind was, zou die naar de middelbare school gaan. De puberteit in. Mijn blog is een puber! En ik ben hem vergeten…

Ik heb mijn blog de laatste tijd ook wel een beetje verwaarloosd. Hij stond niet op nummer 1, eerder op nummer 10 of misschien wel 12 (wat dan wel weer mooi is gezien zijn leeftijd). Ik was bezig met de mensen om me heen, met werk, met freelancen (kreeg als feedback dat ik mijn bedrijf niet genoeg promoot, dus bij dezen: Tekstbureau Zinnespel voor al uw teksten en schrijftrainingen), met toneel en ik geef het toe: zelfs Outlander kwam nog voor mijn blog op de lijst.

Ja, het is erg. Maar vanaf nu ga ik mijn leven verbeteren. Ik zal alleen nog maar blogs van de hoogste kwaliteit schrijven, elke dag een stuk of 10. Ze zullen grappig zijn, intellectueel doch makkelijk te lezen. Ja, dat ga ik doen. Zeker weten.

Ik heb er tachtigduizenden meegemaakt. Ik zit aan mijn bureau die alles behalve opgeruimd is. Er liggen de meest random dingen op, zoals zo’n leeg reisflesje die je meeneemt op vliegtuigvakantie, een kabeltje waarvan ik niet meer weet waarvoor het dient en pennen, eindeloos veel pennen. Ik ben aan het computeren, zoals we dat vroeger noemden. Klikkend van de ene pagina naar de ander. Het gebeurt altijd als ik muziek luister. Dat is bijna nooit vrolijke muziek, maar het ontspant me toch. Er staat een eindeloze rij aan tabbladen open met dingen die ik nog moet lezen, kijken, luisteren. Ooit.

En opeens heb ik het: een onderwerp of vaak alleen maar een woord. Ik typ de eerste zin in de WordPress-omgeving en zonder er echt over na te denken volgt de rest. Voor ik het weet, staat ie er: een nieuwe blog. Soms leg ik hem even weg, herlees hem de volgende dag en zet hem dan pas live. Of ik zet hem gewoon meteen online. Zoals nu. Op een van mijn vele blogavonden.

Ik weet dat jullie elke dag meerdere keren lauradenkt.nl refreshen: wat komt er nu weer op te staan? Wordt er een blog over mij geschreven? Gaat Laura wéér verhuizen? Je kan de spanning niet aan. En om die spanning te laten zakken, heb ik hier alvast een voorproefje voor je van wat er gaat komen:

– Mijn nieuwe baan
– Een blog over een nieuwe collega bij mijn huidige baan die een vriendin werd
– Nieuwe opdrachten in de rubriek ‘Daag jezelf uit’
– Iets over toneelspelen
– Natuurlijk ga ik schrijven over schrijven
– En misschien komt er wel een blog over jou…

Ben je nu weer gerustgesteld? Nee, natuurlijk niet. Want wanneer komen die blogs dan precies? En wat ga ik over jou schrijven? Er zit niets anders op: je moet blijven refreshen.

Bloggen is dood, bloggen is dood, bloggen is dood, dat zie je af en toe zo voorbij komen. En ik WEIGER het te accepteren.

Want voor mij is bloggen helemaal nog springlevend. Ik blog een keer in de week (of nou ja, dat probeer ik) en elke dag bekijk ik Bloglovin’ (nog zo’n concept wat niemand nog lijkt te gebruiken) om leuke blogs te lezen. Soms vind ik in de reacties van die blogs weer een gloednieuwe blog (voor mij dan) met een leuke schrijfstijl en interessante onderwerpen die ik van begin tot eind kan lezen. Ik voel me dan wel een beetje creepy als ik ALLE blogs lees, van 2014 tot nu, maar hé, beter dan op straat hangen toch?

Want het blijft leuk. Lezen wat andere mensen meemaken, voelen, denken. Natuurlijk is de blogwereld niet hetzelfde als vroeger, toen er blogs te over waren en we continu met elkaar afspraken en op elkaar reageerden, maar dat hoeft toch ook niet? Hoewel ik ook echt wel eens een vlog kijk, kan dat blogs nooit vervangen. Want ik hou nu eenmaal van lezen. En eerlijk is eerlijk: blogs zijn vaak interessanter dan vlogs…

Dus nee, bloggers, zo snel komen jullie niet van me af. Ik blijf jullie gewoon consequent lezen. En jullie mij hopelijk ook.

https://www.instagram.com/p/CMxSeUMleOT/?igshid=fvwcrwvwhft7

Ik weet nog dat ik vorig jaar zei: als mijn blog 10 jaar bestaat, dan ga ik het vieren! Jullie zijn allemaal uitgenodigd en we gaan chocoladekruidnoten eten en wcms drinken, terwijl we de kat aaien.

Nou en daar zijn we dan. Geen feestjes, geen chocoladekruidnoten, geen wcms en geen kat. Maar wel: 10 jaar Laura denkt! En dat is toch wel heel speciaal. Ik voel me wel een beetje oud, maar ik vind het vooral heel erg awesome. Want wat is er in die 10 jaar veel gebeurd zeg (en jullie hebben dat allemaal mogen meemaken):

– Ik heb mijn bachelor Literatuurwetenschap afgerond (er zijn zelfs mensen die naar aanleiding van mijn blog Literatuurwetenschap zijn gaan studeren, helaas heb ik nooit een bonus gekregen van de universiteit) en mijn master Wijsbegeerte (want dat klinkt cooler dan filosofie).
– Er zijn drie verschillende lovers voorbijgekomen (drie keer is scheepsrecht, Mathijs is een blijvertje)
– Ik woonde eerst nog bij mijn ouders, maar ben daarna een stuk of duizend keer verhuisd (naar Oegstgeest, naar Voorschoten, naar Rotterdam, naar een andere plek in Rotterdam, naar Utrecht en naar een andere plek in Utrecht).
– Natuurlijk heb ik in die tijd ook de nodige stages en natuurlijk ook allerlei (bij)banen gehad.
– Ik kreeg een kat en moest afscheid nemen van een kat.
– Ik heb zoveel mooie mensen mogen interviewen, sommige waren misschien fictief
– Ik heb ook zoveel leuke bloggers ontmoet, met sommigen daarvan ben ik nog steeds bevriend
– Mijn blog werd gebruikt voor een college in Zwitserland (tja, je bent famous of je bent het niet)
– En natuurlijk werd er ook een column over mij geschreven
– Over famous zijn gesproken, ik ben natuurlijk duizenden keren herkend
– De eerste anderhalf jaar heb ik dagelijks (!!!) geblogd
– Ik heb brieven geschreven, zowel naar bedrijven als met lezers, van wie er een uiteindelijk mijn beste vriendin zou worden (we kwamen er pas later achter dat we elkaar al kenden van het bloggen)
– Naast de gebruikelijke persoonlijke stukjes heb ik ook veel fictie geschreven
– Een van mijn eerste blogs was over Nico Dijkshoorn die hij deelde op Twitter waardoor ik in een keer 2500 bezoekers kreeg
– Ik schreef ongeveer tachtigduizend blogs over chocoladekruidnoten, echt heel erg veel en wcms (hier, hier en hier)
– En nog zoveel meer moois.

Ik vind het echt ongelooflijk. Ik weet nog dat ik twijfelde over het bloggen, want ik wilde niet dat het superpersoonlijk werd (en ondanks dat het misschien zo lijkt, deel ik heel veel níet). Lover 1 zei: ‘Maar dat hoeft toch ook niet? Dat heb je zelf in de hand.’ En zo geschiedde.

Dus: als mijn blog 12,5 jaar bestaat, dan maar écht een feestje doen?

U kunt het concept ‘concept’ wel: een blog die nog niet gepubliceerd is, maar wel ergens aan de achterkant van je website staat. In al die jaren heb ik er heel wat verzameld, 237 om precies te zijn. Omdat mijn blog in maart 10 jaar bestaat (!!!!!!!!!!!), zal ik er 10 uithalen. Kunnen we lachen.

1. Die goede, oude tijd
Dit is mijn alleroudste concept, namelijk van 9 september 2011. Hij is het niet waard om gepubliceerd te worden, alleen al omdat erin staat: Vroeger, toen we het nog via de sms uitmaakten en niet via de ping.

2. Game Boy
Weer een trip to memory lane, maar wel met een goede vraag: waarom heette dat ding Game BOY???

3. Haiku
Over mijn grote liefde, maar niet volgens de regels van de haiku, want blijkbaar dacht ik dat het 5 woorden – 7 woorden – 5 woorden was in plaats van lettergrepen (gelukkig ben ik toch iets slimmer geworden met de jaren):

Zonder chocolade kan ik niet
Die warme bruine massa verwarmt mijn hart
en plakt aan mijn handen

4. De verboden zin
‘Ik voel een druppel.’ Hier sta ik nog steeds achter: zodra iemand die zin zegt, weet je dat het gaat regenen. Als niemand iets zegt, dan gaat het niet regenen. Dat is gewoon hoe het is.

5. Mijn moeder is een vervelende puber
Hier staat niets in, maar toch weet ik waar hij over had moeten gaan: het feit dat mijn moeder als ze een liedje leuk vindt het HEEL HARD en HEEL VAAK gaat draaien, totdat je het liedje nooit meer wil horen.

6. De Laura’s
Een begin van een blog over andere Laura (vriendin die ik ken van mijn studie, niet te verwarren met deze Laura) en mij, waarin ik me afvraag hoe we onze naam kunnen uitbaten: een komisch duo, een vlog, een band, een romantische relatie (handig voor op het naambordje)?

7. Date tips
Eigenlijk is het maar eentje en wel deze: Ik had van een vriendin die ik helaas niet bij naam mag noemen nog iets geniaals gehoord: ze kan goed koken en vindt het ook leuk, maar op de eerste date kookt ze iets vies. Zoals wraps met kipkruiden, paprika en ananas. Droog. De vraag is: komen ze daarna nog terug of niet? Zo wel, dan zijn ze geslaagd, want dan vinden ze de date leuk om andere redenen dan het eten en niet omdat ze gevoederd willen worden.

8. Waar ik veel vanaf weet
Het enige wat hierin staat: katten.

9. Apart 2
Blijkbaar een deel twee van iets? Over de reactie ‘apart’ als iemand je nieuwe kapsel/jurk/hond ziet en hoe stom dat is. Zeg dan gewoon niets.

10. Love is in the air
Een klef blogje over dat je denkt dat je niet zo snel verliefd wordt, totdat je dat wel wordt: De hele tijd dreunt die naam door je hoofd. Je vergeet je sleutels op werk, stapt uit bij de verkeerde halte en weet het allemaal niet meer. Normaal moet je er niet aan denken om zo snel al te zeggen dat je verliefd bent, maar je bent het en het is wederzijds. Jullie zijn allebei net zo gek. Op elkaar.

Zo, heb ik toch nog iets gedaan met een paar concepten. Nog 227 te gaan.

https://www.instagram.com/p/B-W_jGSjW08/

Afgelopen dinsdag bestond mijn blog negen jaar, maar ik had geen zin om te bloggen, dus jullie zullen het met dit verlate bericht moeten doen. Zoals vorig jaar beloofd ga ik bij de tien jaar een feestje geven.

Ik mag hopen dat ik dan niet meer op 28 vierkante meter woon, zodat jullie allemaal gewoon in de woonkamer passen. Uiteraard gaat dit feestje in Lauradenktstyle zijn: met een kat (die heb ik tegen die tijd dan weer, als ik niet meer op 28 vierkante meter woon), chocoladekruidnoten (dan moet ik niet vergeten ze in december in te slaan) en wcms. Gelukkig heb ik veel van mijn trouwe fans al ontmoet, dus zal het niet een enorm awkward bedoening worden zoals bloggersmeetings vaak zijn (niet-bloggers mogen ook komen). En als we het dan even niet meer weten, praten we gewoon over de kat.

Ik vind het een plan.