Twee weken geleden had ik een presentatie. Ik houd niet van presentaties. Het gaat steeds beter, maar vroeger dacht ik een week van tevoren al: help! Maar daar heb ik het al eerder over gehad. Het gaat vandaag over het zenuwachtig zijn zelf.
Als er iets vervelend is, dan is het wel zenuwachtig zijn. Want je kan er niet zoveel tegen doen. Je kan niet stil zitten, je handen zweten en je buik doet raar (en nee, het zijn geen vlinders). Je kan alleen maar denken aan dat sollicatiegesprek/die presentatie/de date. De rest van de wereld bestaat even niet.
En het is stom, vooral omdat het vaak zinloos is. Je wéét dat het over gaat, zodra je je (hopelijk) toekomstige baas de hand hebt geschud en gaat zitten of als de eerste woorden gezegd zijn. Maar denken de zenuwen die door je lijf gieren: oh weet je wat? We stoppen wel met gieren, want het heeft toch geen zin en het komt wel goed. Niet dus. Ze gaan gewoon lekker door.
Er is maar één ding dat helpt tegen de zenuwen: datgene waar je zenuwachtig voor bent vaker doen. Ik had het zelf bijvoorbeeld met het ontmoeten van nieuwe mensen en inmiddels heb ik het al zo vaak gedaan dat het geen big deal meer is.
Dat was de wijze Laura-raad van vandaag. Morgen zijn we er weer met nog een tip van tante Laura. Nog een fijne dag gewenst!
Waar ben jij zenuwachtig voor (geweest)?
Mensen bellen, vooral zakelijk. Niet handig als journalistje. Ik kan ’t wel daaaagen uitstellen, brr.
En vaker iets doen wat je niet leuk vindt klinkt echt niet aantrekkelijk, maar in mijn geval moet ’t anders behaal ik m’n cijfers niet. Bleh.
Ik ben zenuwachtig voor een interview. Het is nou niet mijn favoriete tak van de journalistiek, maar ik moet er toch voldoendes mee halen, dus moet het goed zijn. En dan ben ik wel eens zenuwachtig.
De laatste keer dat ik echt zenuwachtig was, was bij mijn afstuderen. Ook al weet je dan eigenlijk al wel dat je het gehaald hebt en het niet echt meer gigantisch mis kan gaan. Het was ook niet perse voor het presenteren of verdedigen, want ik wist wel dat ik dat kon, het is denk ik meer of je aan de verwachtingen voldoet. Ik heb in ieder geval behoorlijk wat lopen ijsberen die dag, haha! Maar zenuwen horen er op zo’n moment ook wel een beetje bij, vind ik.
Zelf ben ik niet zo snel zenuwachtig, misschien voor een solo. Ik verpest ze namelijk vaak.
Ik ben zo’n beetje overal zenuwachtig voor, wat een feest altijd! Maar ik ben er inmiddels wel aan gewend en het maakt me niet zoveel uit.
Speaking in public… al gaat het de laatste tijd steeds beter..
Dates doe ik niet meer aan, scheelt weer een stressfactor.
De laatste keer dat ik echt zo zenuwachtig was dat ik er buikpijn van kreeg was nog toen ik journalistiek deed, drie jaar geleden en bij het eerste interview. Mijn co-interviewster was zo mogelijk nog zenuwachtiger, dus dat hielp ook niet haha.
Vreemde mensen bellen…tot ik telefonisch enqueteur werd, nu is het piece of cake. Waar ik me nu druk om maak: mensen een gunst vragen, daar kan ik echt van wakker liggen enzo.
Presentaties….5 minuten van t evoren maar verder niet.
Ik kan nog altijd zenuwachtig worden voor het bellen naar onbekende en naar bedrijven, maar dat is meer omdat ik bang ben dat ik het niet goed kan verstaan of kan volgen door mijn slechthorendheid.
Voor het laatst echt zenuwachtig geweest toen ik ging trouwen, maar dat waren gezonde zenuwen.
Ik kan ook heel zenuwachtig worden van presentaties.
btw, je bent getagd :)
Voor mijn rijexamen. Ik bevestig helaas het beeld dat mannen van vrouwen hebben: ik kan niet rijden. Dit was dan ook mijn derde keer dat ik op moest en man, man, man. Volgens mij konden zelfs de andere auto’s op de weg mijn hartslag horen. Maar uiteindelijk toch geslaagd en dan heb je toch wel even zo’n victory-momentje ;).
De laatste keer dat ik echt zenuwachtig was toen ik TTT had voor de auto. Gelukkig vielen die zenuwen direct van me af zodra ik de parkeerplaats afreed.
Meestal zie je achteraf dat je je eigenlijk voor niets hebt druk gemaakt.
Ik ben benieuwd naar de volgende tip van tante Laura!
Zenuwen zijn gezond: ze houden je voorzichtig en alert. Probleem is dat ze je ook vaak verlammen…
Ik durfde vroeger echt geen presentaties te houden. Nu durf ik dat wel, want vorig jaar heb ik een hele goede presentatie gehouden. En dat met nieuwe mensen ontmoeten heb ik ook wel, ik durfde eerst niet eens af te spreken met onbekenden, en nu maakt het me niet meer zoveel uit.
Ik ben echt een zenuwpees, ik wordt werkelijk voor de onnozelste dingen zo ontzettend zenuwachtig dat ik meestal vlucht.. Wat ik er aan kan doen weet ik niet, maar ik weet dat ik er toch wel heel snel overheen moet komen!
Of het vaker doen helpt weet ik niet hoor.. Wel iets misschien, want je raakt eraan gewend. Maar voor presentaties enzo ben ik nog steeds zenuwachtig, hoe vaak ik het ook heb moeten doen!
Misschien verschilt dat per persoon! Bij mij worden de zenuwen wel minder met elke presentatie (al blijven ze wel).
Zakelijke telefoontjes plegen vind ik echt verschrikkelijk!
Je handjes zweten? Ik krijg meer last van klotsende oksels! En ik was ontzettend zenuwachtig voor mijn praktijkrijexamen. Ik deed hem voor de tweede keer en ik was zo ongelofelijk zenuwachtig! Gelukkig ging het hartstikke goed, maar god ik ben volgens mij nog nooit zo zenuwachtig geweest!
Ik krijg echt kriebels als ik een gesprek heb met iemand die ik niet ken, of als ik een presentatie heb. Verder kan ik ook zweethandjes krijgen vlak voor een toets of beoordeling!
Voor mijn rijexamen, dat is het enige waar ik ooit nerveus voor ben geweest.
Voor de toets die ik vandaag had :P
Oeh, ging het goed?
Hihi ja, lief dat je dat vraagt! ^^
Mooi zo :)
Ik ben niet zo snel zenuwachtig gelukkig.
Ik ben ook altijd superzenuwachtig voor presentaties. En dat is echt gek, want ik durf wel karaoke te zingen en zo. Vandaag had ik een presentatie maar ik was zo zenuwachtig dat ik niet durfde te zeggen dat ik op het rooster stond. Dus hoefde ik niet :’) Nu moet ik het inhalen in privé met twee docenten. Dat vind ik nog erger!!
Pfff waar niet voor, kan me opvreten voor van alles en nog wat. Noem even het fenomeen presenteren in het verleden (vind het nu erg leuk om te doen), vliegen, examens, moeilijke gesprekken en ga zo maar door… Het is idd zinloos maar echt weg gaan wil het ook niet. Lijkt soms wel dat ik het als een lucky charm zie, ben ik nerveus dan komt het uiteindelijk wel weer goed ;)
Herkenbaar! haha, ik weet nog hoe zenuwachtig ik was voor mijn eerste dag op de middelbare school… of voor de musical van groep 8. En achteraf zie ik altijd in dat het helemaal niet nodig was zo zenuwachtig te zijn. Heel irritant eigenlijk! :p
Presentaties!! Vreselijk, van te voren echt heel zenuwachtig ja. Maar dan na de tijd een heerlijk gevoel van: het is oooovveeeer =D Happy! =D
Herkenbaar! Ik was heel zenuwachtig voor de presentatie van mijn profielwerkstuk en ik ben nu toch ook wel een beetje zenuwachtig voor mijn examens van volgend jaar.
Eeehm, niet de examens van volgend jaar maar volgende maand haha :)
Oh vreselijk. Ik ben ook een echt stress-kippetje… Ik was vroeger voor alles wat ik klassikaal moest doen zenuwachtig of voor examens… brrrrr. Soms ben ik ook echt lichamelijk ziek van het zenuwachtig zijn…
oooh ja presenteren … tot voor kort. afgelopen jaren heb ik elke presentatiekans gegrepen en vanochtend heb ik er eentje spontaan gedaan. als eerste ook.
nu ben ik zenuwachtig voor het examen morgen. meeeh
ps: ben vanaf juni weer back in NL. dan kunnen we het supersecretplan uitvoeren.
Deaaaaaaaaaal!
Ik heb ook wel eens zenuwen voor de gekste dingen maar bij een optreden voor 5000 man heb ik nergens last van!
De laatste keer dat ik zenuwachtig was, was toen ik mijn theorie-examen moest doen. Ondanks dat ik les had gehad, was ik er zeker van dat ik niet geslaagd was (en ik bleek uiteindelijk wel geslaagd).
Verder ben ik altijd zenuwachtig als ik ergens heen ga waar mensen zijn die ik (nog) niet ken, of erger nog: als ik weet dat er mensen zijn die ik niet mag, en vooral als ik die lang niet gezien heb.
Presentaties lukken meestal nog redelijk goed bij mij.
Maar rijexamens: een ramp qua zenuwen.
Afgelopen zaterdag moest ik naar een intake gesprek. Daar scheet ik zeven kleuren stront voor en achteraf valt het dan superhard mee.
Ik ben eigenlijk nooit zenuwachtig. :)
Presentaties staan bij mij ook helemaal bovenaan die lijst, maar ik had de laatste keer op school een 8,1 voor mijn presentatie dus zo slecht zal ik het niet doen. Ik word er steeds minder zenuwachtig voor. Nu is het gewoon het laatste uurtje, niet de slapeloze nachten van vroeger. Gelukkig!
Belangrijk toetsen, gesprekken en telefoon gesprekken, dat vind ik cht vreselijk
Ik heb een hekel aan zenuwachtig zijn! Dat komt vooral doordat ik de afgelopen stageperiode (lesgeven) continu zenuwachtig was voor een les. Dan moest ik op woensdag een les geven en werd ik op zondag al zenuwachtig, pfff…
Ook presentaties, maar dan vooral als het in een andere taal moet. Ik moet over een paar weken een spreekbeurt in het Duits houden en daar kijk ik nu al tegenop :(
Ik heb ook een grote hekel aan presentaties, ik houd er gewoon niet van om voor publiek te spreken, haha. Ik ben ook wel eens zenuwachtig als ik een belangrijk persoon moet ontmoeten of wanneer ik een belangrijke afspraak in het ziekenhuis heb… heel irritant inderdaad, want het gaat altijd over en dan heb je je altijd voor niets zorgen zitten maken!