Sommige mensen hebben zo’n hoofd. Zo’n hoofd dat zegt (het staat nog net niet op het voorhoofd geschreven): ik ben spontaan, spreek me aan. Dat soort mensen hebben dan ook altijd en overal gesprekken. In de bus, op straat, in een winkel.
En dan heb je een ander soort mensen: ik ben chagrijnig, als je me aanspreekt, krijg je een klap voor je kop-mensen. Dan denk je wel tien keer na, voordat je vraagt waar het station is.
Ikzelf heb een jemagmeaansprekenmaaralleenalsikineengoedebuibenhoofd. Tenminste, dat denk ik, want ik heb niet altijd en overal gesprekken, maar wel soms. Nee, diepgaand zijn dat soort gesprekken meestal niet (en daarom vind ik het ook niet erg dat ik ze niet al te vaak heb).
Bijvoorbeeld, je staat op de bus te wachten. Opeens begint het keihard te regenen. Een oud vrouwtje (als je vriendelijk naar ze glimlacht, zien ze dat meestal als een uitnodiging voor een gesprek) begint tegen je te praten:
‘Goh, wat een regen he?’
Je glimlacht en knikt.
‘Raar weer hoor. Vanmiddag was het nog zo mooi weer. Ik heb zelfs in de tuin gezeten.’
Het is een valkuil en je tuimelt er zo in.
‘Ja, morgen geven ze nog meer regen op!’ voeg je toe aan het gesprek.
En voor je het weet, ben je een kwartier over het weer aan het praten.
Nu is het natuurlijk niet erg om over het weer te praten, maar erg origineel is het niet. Het lijkt me wel grappig om een keer een heftige discussie over politiek of de zin des levens te hebben met onbekende medereizigers.
Dat brengt me op iets anders, wat ook grappig is en iets wat mijn oude filosofieleraar altijd doet. Want eens in de zoveel tijd komen ze weer: de Jehova’s getuigen. Dat ze het zijn, moeten ze zelf weten, maar val mij er niet mee lastig. Maar goed, de volgende keer dat je open doet en er staat een Jehova’s getuige voor je deur, ga dan de discussie aan. Dan gaan ze vanzelf wel weg ;)
Onder welke categorie hoofden val jij? ;)
Mij vinden ze altijd heel leuk om aan te spreken. Maar ik vind het ook niet erg om gezellig terug te praten :)
Jehova’s hebben we eigenlijk nooit, stiekem wil ik best wel de discussie aangaan.
Mensen beginnen vaak spontaan te praten tegen me en soms over de gekste dingen. Ik vind het wel gezellig.
om de 1 of andere reden beginnen mensen altijd met me te praten, maar ik zit er nooit echt op te wachten. Praat uit beleefdheid wel terug ;) en inderdaad; Dan zit je zomaar over het weer te praten. Overigens is er ook weleens iemand over Geert Wilders tegen me begonnen.
En ik wil HEEL graag de discussie met een Jehova’s getuige aangaan :) lijkt me geniaal.
Volgens mij heb ik een gawegikbenchagerijnigdusspreekmenietaananderskrijgjeeenmep hoofd :P Maar soms word ik wel aangesproken dus ik weet het niet.
Ik heb heel vaak gehoord dat mensen mij voor het eerst zagen en dachten dat ik echt een bitch was, oftewel “praat niet tegen me anders krijg je een klap”. Ik ben niet zo hoor, maar vind het niet prettig als mensen tegen me aan het praten zijn als ik onderweg ben. iPod op en laat me maar lekker met rust :P Vooral na een lange schooldag of vroeg op de ochtend!
Ik heb ook altijd dan mensen dingen aan me vragen en hele verhalen aan me vertellen. Haha.
mmmm… behalve oude vrouwtjes lijkt niemand mij aan te willen spreken. Niet dat ik dat erg vindt. Wij krijgen best vaak Jehova’s, en die kun je echt niet overhalen tot een discussie, ze zijn ook altijd met een groepje, dus dan voel je je niet zo blij. Maar ze vragen altijd of ik gelovig ben, en dan kan ik met mijn vroomste gezicht ja zeggen en dan krijg je alleen maar een boekje over het einde van de wereld en hoe God ons daar wel doorheen sleept, of niet. Dan zeggen ze dat ze nog wel eens terug komen om er met me over te praten, maar dat doen ze nooit. Afzetters.
Ik vind het altijd wel fijn om lekker te praten maar soms versta ik er helemaal geen zak van…
Tegenwoordig zitten er een heel deel mensen met van die oortjes in hun oren, dus aanspreken is dan niet mogelijk. Jammer vind ik dat. Ofwel de Bert en Ernie grap toepassen op deze mensen: juffrouw, er zit een luidsprekertje in uw oor. Wat zeg je? Er zit een luidsprekertje in je oor! Ik hoor je niet, want er zit een luidsprekertje in mijn oor.
Glimlach nooit naar mensen;) ….er kwam zelfs eens een vrouw aan mijn tafeltje bij de Hema zitten.Ze was ook nog een beetje doof…we(mijn zus was iets te drinken halen) kregen hele verhalen over kaas,haar zoon en een kersttafelkleed.Maar doordat ze een beetje doof was,had zij het over haar zoon als wij het over de kaas hadden en als wij het over het kersttafelkleed hadden begon zij over de kaas .Probeer dan je lach maar eens in te houden………..
Ik vind het wel leuk! maar waarschijnlijk heb ik een jemagmeaansprekenmaaralleenalsikineengoedebuibenhoofd. Best vreemd eigenlijk :)
Ik doe oordopjes in als niet aangesproken wil worden, anders is het echt 9/10 keer raak! Wel ene keer een super leuk gesprek gehad met een mevrouw die geen huis had en toen naar der zoon ging om een nacht te slapen heel fascinerend
Als ik geen muziek in heb, dan maak ik graag een praatje. Maar als ik mijn oordopjes in heb, dan wil ik gewoon niet worden aangesproken en heb ik daar geen behoefte in. Jammer dat mensen dat soms niet doorhebben, maar dat zijn vooral oude mensen die niet snappen dat die oortjes geen hoortoestellen zijn.
Ik had nog wel een keer een erg leuk gesprek in de trein. Ik had als verrassing voor een vriendin van mij een dagje door Nederland treinen gepland en zij mocht niet weten wat we precies gingen doen. Toen kwamen er twee oudere vrouwen bij ons zitten (we zaten in zo’n vierzithoekjeding) en die vroegen wat wij vandaag van plan waren. Toen zei ik dus dat ik het wel wist, maar het een verrassing was voor mijn vriendin. Toen begonnen die vrouwen echt over hele grappige eindbestemmingen en activiteiten te praten waardoor mijn vriendin helemaal in de war raakte. Het was echt superleuk met die mensen.
Ik heb geloof ik pasmaaropdatjenietnaarmeglimlachtwantikbegineengesprekmetjeovervanallesennogwathoofd. Haha, nee hoor zo erg is het niet, maar ik begin wel snel een gesprekje met iemand. (En anders zij wel met mij) Ik zat laatst bij de boot, en voor ik het wist sprak ik met twee studentes die naar Oerol gingen, de een studeerde Journalistiek en de andere theaterwetenschappen. En ik moest maar eens langskomen op hun school etc. Een van mijn vriendinnen zij toen ‘ik sta heeel vaak bij de boot en ik heb nog NOOIT een gesprekje met iemand gehad.
Ik had Maxi toen wel mee, en dan beginnen mensen heel snel tegen je te praten. Laatst was ik ook op weg met de trein, een koffer en Maxi. Een oud vrouwtje kwam bij me zitten begon hele verhalen over alle mogelijke hondjes en katten die ze kenden. De conducteur mengde zich nog in het gesprek, en toen ik uitstapte zeiden de mensen tegenover me ‘wat heb jij toch een leuke hond’.
Diepzinnige gesprekken heb ik geloof ik niet gehad met random mensen, maar ach wat niet is kan nog komen.
ps. Zelfs op internet klets ik iedereen de oren van het hoofd ;)
Ik heb net zo’n hoofd als jij ;) Ik glimlach denk te vaak, want wordt toch wel eens aangesproken of om de weg oid gevraagd..ach, niet erg!
Hihi heel herkenbaar!
Ik schijn soms ook dit soort gesprekken aan te trekken.. Maar goed ik vind het ook wel leuk hoor maar ook niet altijd.
Ik ben nog iets anders. Alsjemeaanspreektzegikbijnanietsterugwantikbenverlegen… zo ben ik ;d.
x
Ik schijn meestal heel vriendelijk te kijken en daarom word ik vrij vaak aangesproken in bus, trein noem maar op. Ach, ik vind het wel gezellig om de tijd door te komen.. maar soms ben je gewoon moe of chagrijnig en dan is het niet zo prettig. Soms heb je ook van die gestoorde mensen die ‘gezellig’ met je komen praten over de achterlijkste dingen en die begrijpen nooit dat je eigenlijk met rust gelaten wilt worden. Misschien moet ik mijn ‘laat me met rust of je krijgt klappen’ gezicht maar eens gaan oefenen :p
Volgens mij zo’n “Spreek me niet aan hoofd” Maar dat kan ook aan het weer liggen.
Want als ik dan eens met de trein ga (en dat is dus niet vaak) en je moet weer eens overstappen, dan gaat er inderdaad nog wel eens iemand tegen me aan praten. Over de trein die niet komt opdagen of over hoe lang ze nog moeten reizen.
Ach, ik vind het altijd wel gezellig. Ben altijd alleen zo bang dat ik die mensen kwets als ik dus verder loop zonder gedag te zeggen.
In de trein zelf trouwens heb ik een “Spreek me niet aan want ik wil je niet horen, je bent irritant en je gaat hier in mijn ruimte zitten.” kop.
Zoveel plek en dan precies met 3 kinderen en 2 ouders bij mij. NEEEEEEEE!!! ROT OP!!!
Mij spreken ze altijd aan. Zelfs in Milaan vroegen mensen aan mij de weg. Blijkbaar straalt mijn gezicht iets uit à la: vraag maar, ik heb alle tijd en ik kan u altijd helpen. En dat is niet zo. Zelfs als ik niet in the mood ben voor een gesprekje en dan bvb de hele tijd naar buiten zit te staren, dan nog blijven de mensen praten. Grmbl.
Ik weet niet wat voor hoofd ik ben, maar ik vind het wel leuk om af en toe een praatje met mensen te maken. Soms best interessant!
Ik heb een praatalleentegenmealsjeietswiltwetenhoofd geloof ik, want alleen dan praten mensen tegen me. Of ik zie er gewoon super onaardig uit, maar laten we daar maar niet vanuit gaan…
Hahah.. wat een leuke post. Ik heb een praattegenmealsjeoudbent-hoofd, want ik word altijd vooral aangesproken door oma’s en opa’s, haha.
Ik heb soms van die gesprekjes, niet vaak. Mensen voelen zich helaas wel altijd geneigd om tegen mij te praten als ik mijn “ikheboordopjesinenluistermuziekenkijknaarbenedenomdatiknietwilpraten”-hoofd op heb staan. Altijd. Echt, ik luister geen muziek omdat ik zo graag wil kletsen.
Ik ben al een paar keer de discussie aangegaan met Jehova’s. Lijkt wel alsof ze blij zijn dat er eindelijk eens niet iemand scheldend de deur dichtsmijt, want ik krijg ze nooit meer weg. Ik heb dan ook op mijn voorhoofd iets dergelijks als praat tegen mij, stort je hart maar uit, vertel je levensverhaal en alle andere ellende die je maar kan verzinnen. Nou ja, oke, dat past niet op mijn voorhoofd, maar veel mensen benaderen me wel zo (ik ben postbode en vaak zomaar een uur later thuis omdat een wildvreemde me op straat aanspreekt….)