Soms kijk ik op het internet en moet ik huilen. Niet om een filmpje van een huwelijksaanzoek, ja óók, maar vooral om die enorme hoeveelheid aan lifestyleblogs waarop altijd dezelfde onzin staat (wat er wel leuk is aan de winter, dankbaarheidslijstjes, diy voor een envelop van gekleurd papier, pictures of my boring life etc.). Waarom begin je er dan aan, vraag ik me wel eens af. Waarom zou je je jezelf, maar vooral anderen, die inspiratieloze shit aandoen, je wil toch origineel zijn?
Ik denk dat ik er inmiddels achter ben.
Het gaat ook niet per se om die blog zelf. Het gaat om het aantal reacties (‘Ik volg jou, volg je me terug?’), likes, followers, maar vooral om het bekend zijn en herkend worden.
In theorie klinkt zoiets heel leuk, bij mij ook hoor. Dat je daar dan ergens zit te shinen in je mooiste kleding omringd door knappe mannen/vrouwen die net moeten lachen om jouw grap en dat de wind net zo waait zodat je haar optimaal benut wordt. En dat je juist op dat moment herkend wordt inclusief gegil en mag ik je handtekening en oh, je bent zo leuk en je schrijft zo leuk en omgggggg.
In de praktijk ben je in je eentje, net zo’n dag dat je niet wist wat je aan moest trekken en je bent strontchagrijnig, omdat de wind je haar in je gezicht gooit. Je fan loopt je aan te staren, want het is hem/haar niet helemaal duidelijk of jij het wel bent (je maakt namelijk alleen maar selfies van je goede kant, ook wel Photoshop geheten). Als diegene dan eindelijk erachter gekomen is dat jij Die Blogger bent volgt er een ongemakkelijk gesprek in de vorm van: ‘Ben jij niet-?’ ‘Ja, dat ben ik. Ah shit, dit is zo awkward.’ ‘Ja… Nogal.’ ‘Okbye.’
En naarmate het aantal reacties, likes en followers groeit, word jij steeds vaker herkend totdat je nooit meer zonder mascara en je hippe kleding naar buiten kan. Weet je niet hoe vermoeiend dat is?
Nee, gelukkig niet, want ik ben geen semi bekende lifestyleblogger. Thank god.
(geen zorgen, ik zal grapjes blijven maken over mijn famous zijn)
Dit is precies waarom ik jouw blog graag lees – niet alleen ben je instaat om grappige en pakkende teksten te schrijven, maar je onderscheidt je duidelijk van alle ‘standaard’-blogs!
Ik ben wel blij dat mijn blog en ik wat ronddolen in de marge en dat ik echt niet meer op die ene hele mooie, niet eens gesjopte, foto lijk.. Ik kan gewoon als mijzelf over straat gaan.. Ahhhhh
Ik sluit me helemaal aan bij Rianne. Ik hoef geen fans!! ;)
O, Laura… :’)
Hey Laura,
ik ben erg geïnspireerd door al jouw spannende en enerverende verhalen. Bij elk verhaal dat je schrijft komt er bij mij weer een nieuwe verbeelding bovendrijven, jouw eerste herinnering als kind ging over de hond van de buren die was weggelopen. Dit is heeeeeeeeel toevallig want mijn hond liep vroeger ook altijd weg. We hadden hier vroeger vast troost om kunnen zoeken bij elkaar. ;) we hebben wat in te halen hihi, samen kunnen we oelewappers zijn en kruidnoten malen. want ook ik ben een fan. Hopelijk schrijf je me snel xoxo
Lijkt me erg vermoeiend om steeds op die gefotoshopte foto’s te moeten lijken. Dat is ook waarom mijn foto half van de achterkant is genomen, dat blijft meestal wel een beetje hetzelfde. De voorkant is het allang niet meer. :-)
Als famous people blijven we nog zo bescheiden Laura, dat vind ik zo leuk aan ons. *hairflip voor de fame*
Laatst ben ik echt voor het eerst herkend door mijn blog. Ik herkende een meisje omdat ze de zus van de vriendin van een goede vriend (ja dat dus) was en ik zei: hee je bent de zus van…
En zij: jij bent van die boeken recenseren!
Wow. Dat was wel leuk maar de volgende keer wordt zoiets vast awkward dus ik blijf wel bij mijn bescheiden fame.
Ik was laatst in Rotterdam en heb goed opgelet, maar je was nergens te bekennen. En ik had nog wel chocoladekruidnoten bij me.
Ah shit. Ja, ik ben niet zo groot dus je kijkt makkelijk over me heen. Gemiste kans!
Tja dan krijg je dus nooit chocoladekruidnoten opgestuurd ;-(
Haha. Daarom heb ik dus geen foto op mijn weblog staan :D (Niet dat mijn blog ooit populair genoeg zou worden om op straat herkend te worden. Maar dat zeg ik er niet bij natuurlijk.)
Zo waar dit. Ik ben een waardeloze blogger maar kan wel zonder make up in m’n chillbroek over straat hoera!
Haha je hebt helemaal gelijk hoor, maar je moet maar zo denken.. het geeft wel voer tot een nieuwe blogpost ;-)
Natuurlijk ben je super famous, voelde me zeer vereerd dat de bekende Laura ik de, nederige noob herkende :o
vroegahh, zo’n 4 jaar geleden las ik jou blog heel veel en jij de mijne. (ik heb bewijs!) en toen ineens was ik stil. Relatie met iemand die niet wilde dat de laptop aanging. En ik luisterde braaf. Anywayyyy, Ik heb het dus weer soort van opgepakt en ging gelijk kijken of jou blog er nog was. Maar JEUZUUSS wat ben jij vooruit gegaan met schrijven. Dik compliment vanaf deze kant!
Jaa, er gaat ergens een belletje rinkelen, wat leuk zeg! En heel erg bedankt voor je compliment. Het is lastig om zoiets bij jezelf door te hebben of je nu wel of niet vooruit bent gegaan, dus dat is heel fijn om te horen :)