Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, was ik ooit de leukste inwoner van Oegstgeest. Daar ben ik op kamers gegaan (‘Waarom zou je dat doen?’ ‘Nou, het is vlakbij Leiden en goedkoop en grote kamer en houd je mond joh.’) en na twee jaar ging ik burgerlijk doen en samenwonen in Voorschoten, of all places (of zoals mijn bekakte vriend zou zeggen: Veurrrschoten).
Maar Oegstgeest heeft toch een speciaal plekje in mijn hart. Het is de eerste plaats waar ik op mezelf heb gewoond en die ik zelf heb ontdekt door het wandelen, hardlopen en skaten. Zo af en toe verlangde ik er wel naar terug. Niet, omdat mijn vriend nou zo vervelend is (oké, dat is hij wel, maar dat was niet de hoofdreden), maar nostalgie en een romantisch geest enzo.
Na vijf maanden was het dan zo ver. We gingen weer. Tachtigduizend uur fietsen (want Voorschoten ligt aan de ene kant van Leiden en Oegstgeest aan de andere kant) om op bezoek te gaan bij vrienden die in hetzelfde gebouw wonen waar ik eerst woonde.
Ik wist meteen weer waarom je nooit naar plaatsen van ‘vroeger’ moest teruggaan, zoals je middelbare school of je stageplek. Het valt altijd tegen.
De weg naar Oegstgeest is nog irritanter dan die naar Voorschoten. Oegstgeest heeft namelijk geen geld (de gemeente dan), dus bulten en gaten in de weg worden niet gemaakt. Het was net alsof ik op een paard zat. En dan die wind he. Je merkt meteen dat het dichter bij zee ligt. Eenmaal bij het gebouw aangekomen, keek ik naar het raam van mijn ex-kamer, waar nog steeds de helft van de lamellen voor hing (de andere lamellen zijn eraf gevallen, maar voor de rest ben ik geen kluns) en waar het donker was.
En ik dacht: ik ben blij dat ik in Voorschoten woon. Dus terug naar Oegstgeest? De literaire verwijzing is nog steeds geniaal, maar nee, voor nu: terug naar Voorschoten.
Klopt, het valt altijd tegen. Zeker omdat herinneringen blijkbaar op een manier werken waardoor je je een bepaalde plek heel anders herinnert dan dat het in werkelijkheid was. Bijvoorbeeld, ik had in mijn oude stadje Grave een stamkroeg waar we, in mijn herinneringen, bijna elke dag zaten. Terwijl dat in ’t echt toch misschien maar één of twee avonden per week was.
Gewoon even verder fietsen en naar Katwijk gaan, dat is pas een leuk dorpje ;)
Maar goed dat je even terug bent geweest, nu hoef je nooit meer ‘heimwee’ te hebben.
Herinneringen zijn vaak mooier dan de werkelijkheid
Teruggaan naar plaatsen van vroeger kan best hoor, maar daar moet je dan iets van tien jaar overheen laten gaan. Dan heb je opeens nostalgische gevoelens.
Inderdaad, zo gaat dat met herinneringen. Maar de toekomst is ook mooi.
Nu ben je natuurlijk de leukste inwoner van Voorschoten, daar valt ook wat voor te zeggen.
Soms is gewoon beter om vooruit te blijven kijken ;)
Wat leuk dat je toch nog even terug bent geweest, ondanks de barre fietstocht! Wij gaan nog wel eens terug naar mijn huisje in maastricht waar ik maar 2 jaar heb gewoond maar vind het toch leuk om te zien hoe het zo veranderd is!
Terugkijken is in zulke gevallen altijd zo confronterend. Ik heb het nog altijd als ik naar Anrhem terugkeer. Veel vrienden zijn daar nog en we keren regelmatig terug en elke keer als ik er weer ben, is het zo duidelijk waarom ik weg ben gegaan. Wel een fijne bevestiging van een goede keuze ;)
Waar je ook heen fietst, het belangrijkste is dat je lekker posi blijft! :)
Haha, herkenbaar. Had ik ook met mijn basisschool (en ik wil er nog maar even niet aan denken hoe ik over tien jaar tegen mijn middelbare school aankijk, haha).
Inderdaad, de wegen naar en in Oegstgeest, ppfffsjt. Maar, je weet nu in ieder geval wel, dat je niet meer terug hoeft. Voor nu dan in ieder geval.. en als je vriend vervelend is, stuur je hem gewoon op een fietstochtje. Dat zal hem leren, haha :P
Heerlijk. (= Soms moet je even terug naar wat je wilde om te weten wat je nu wilt. =)