Laura de drilmeesteres

Zo roze dat ik het niet aankan.

Het is je misschien opgevallen dat ik al een tijdje niet heb geblogd over hardlopen. Verschrikkelijk, want kan ik me dan nog wel een echte blogger noemen? Zeker als je nagaat dat ik niet elke dag mijn havermoutontbijt plog of mijn Outfit Of The Day in een vlog laat zien.

Toevallig hangt het bovenstaande samen met het feit dat ik niet zoveel hardgelopen heb de laatste tijd. Kerst kwam, ik at er een kilo of vijftig aan en toen was het: ‘Het is zo koud.’ ‘Ik heb geen zin.’ ‘Ik heb geen tijd.’ ‘Bluh.’ Ik betwijfelde of ik nog wel één kilometer zou kunnen rennen en om daar achter te komen, ging ik hardlopen met mijn vriend.

Nu moet je niet denken dat zoiets romantisch is. Ik zie er natuurlijk geweldig uit in mijn hardloopoutfit (je wordt blind, zo roze is mijn jasje), maar mijn vriend ziet er beter uit in pak dan hardloopjack en we drijven zowat in ons zweet. Omdat mijn vriend minstens tachtigduizend kilometer verder kan rennen dan ik, hielden we ons aan mijn route (een rondje om de plas van zo’n drie kilometer), maar maakten we het voor hem wat zwaarder.

Ik werd zijn drilmeesteres.

Terwijl ik op mijn dooie gemakje liep, gaf ik hem opdrachten.
‘Tachtigduizend jumping jacks!’ riep ik en daar begon hij: ‘Eén, twee, drie…’
Geen seconde rust kreeg die jongen.
‘Een miljoen burpees!’ riep ik. ‘Ren van die paal tot hier en weer terug en weer naar hier en weer terug en dat keer duizend!’

Het was heerlijk. Hoewel ik sowieso de broek aan heb in de relatie was dit wel het ultieme toppunt. Eigenlijk denk ik dat ik mijn roeping heb gevonden. Wat nou schrijven? Commando’s geven is het leven!

Dus lieve mensen, vanaf nu ben ik in te huren als Personal Trainer/Drilmeesteres. Voor jullie een vriendenprijsje: maar tachtigduizend euro per uur. Mail me!