In het echt is het zo roze dat het pijn doet aan je ogen, dus deze foto komt niet helemaal overeen met de werkelijkheid #nofilter.
In mijn rozerdanditkanniet hardloopjackje (en ook nog een broek en schoenen enzo hoor) liep ik hard (nou ja, hard, hard, eerder slakkentempo) in Oegstgeest. Daarbij kwam ik langs het Leidse Hout, wat de Leidse Hout moet zijn volgens mensen, maar dat vind ik raar klinken. Wat ook raar is: is het nou Oegstgeest of Leiden? Als je aan de ene kant staat, ben je in Oegstgeest en aan de andere kant in Leiden. Er ligt geen grens in het midden, dus helemaal zeker weten doe je het nooit.
Terug naar het verhaal. Dat Leidse Hout is dus een bos/parkachtig iets, het heeft in ieder geval veel bomen en bankjes, en is ideaal om te hardlopen. Er valt nog wat te zien, de grond is lekker zacht en er zijn honden die achter je aan rennen en het is lekker rustig. Toen ik het Leidse Hout inging, zag ik al een paar middelbare scholiertjes rennen, allemaal in een onbestemde bourdeauxrode kleur. Heel stereotyperend, want je had de tutmeisjes die niet rennen, maar rustig op hun gemak lopen en kletsen, de stoere jongens die al voorbij zijn voordat je het in de gaten hebt en de loser, die rustig loopt, maar piept als een astmapatiënt. Ik kreeg herinneringen, maar duwde ze snel weg.
Na een aantal loslopende honden tegengekomen te zijn, besloot ik er maar weer uit te rennen, want ik houd niet van honden, vooral niet als ze rennen ik had het wel gezien. Vlakbij de uitgang stond een gespierde man, trainingspak aan, stopwatch in de hand, naar de al dan niet rennende kindertjes te kijken.
Dit was overduidelijk een gymleraar.
Hij zag mij, in slakkentempo, en ik zag hem en ik keek mooi niet weg, want zo’n knappe gymleraar had ik nog nooit gezien. Ik had alleen maar bejaarde gymleraren die me ‘Lautje’ noemden en hun hand nét iets te laag op mijn rug legden, dus dit was ik niet gewend. De gymleraar glimlachte naar me. Ik glimlachte terug en rende vrolijk verder.
Ik dacht aan tien jaar terug, toen ik zelf op de middelbare school begon. De veldloop, de piepjestest en weet ik wat nog meer, ik eindigde altijd als laatste. Piepend als een astmapatiënt (en ik ben dus geen astmapatiënt).
En nu liep ik daar. Niet veel sneller dan als twaalfjarige, maar ik hield het wel tachtigduizend keer langer vol (en dat is erg veel).
Het was een overwinning.
Ooooh gym. Horror in real life.
Wij moesten bijna altijd honkbal doen of volleybal, ugh…
Wij deden bijna nooit hardlopen met school :(
Och hardlopen met school. Drama..
Chapeau en plumeau… Ga zo door…
Wij deden alleen maar rondjes om het voetbalveld. Zonder hardloopschoenen en zonder conditie. De ene keer per twee maanden dat ik tegenwoordig hardloop, kom ik in ieder geval al een stuk verder dan toen!
Wat herkenbaar! Ik liep ook altijd piepend en naar adem snakkend achteraan. Gelukkig kan ik tegenwoordig lekker op mijn eigen tempo een rondje rennen ;)
Wij hadden een atletiekbaan bij school, dus als het goed weer was (dat betekent ‘redelijk’ droog) gingen wij in het voorjaar kogelstoten, speerwerpen, verspringen en ook sprints trekken en langdurig rennen.
Oh hardlopen <3
Wauw! Goedzo! (Ik heb ook hele slechte herinneringen aan piepjestesten enzo! :o).
Hardlopen met school heb ik in Nederland nooit gedaan. In Nieuw Zeeland gebeurde dat geregeld. Iedereen op blote voeten een rondje om de school, nog net binnen de hekken.
OH vreselijk, die tests, brr. Ik hou nog steeds niet van hardlopen. En nee, ik ben ook niet om te praten.
Goed bezig! :)
Het Leidse Hout, daar is die atletiekbaan toch ook? Daar ga ik vanaf volgende maand trainen! :D Heerlijk!
Nee, maar wel in de buurt.
Ik ben trots op je! Ik doe het je niet na. (En ik had ook altijd een hekel aan al die vervelende testen op de middelbare school.)
Bij welke les ben jij nu? Ik heb vandaag les 24 gedaan :)
Ik ga donderdag les 26 doen!
Wat goed, ik ben trots op je! Brr nu komen die herinneringen van de piepjestest enzo weer naar boven borrelen.. Niet iets waar ik aan herinnerd wil worden..