De enorm trouwe lezer kan zich misschien nog het moment herinneren dat ik op kamers ging: het was 2012 en dat betekent dat ik al tien jaar op mezelf woon.
Het ging ongeveer zo: de eerste twee jaar van mijn studie had ik geen behoefte om uit huis te gaan. Een vriendin van mij had dat wel gedaan, noodgedwongen op 17-jarige leeftijd (niet vanwege iets ergs, maar omdat haar studiestad te ver reizen was), en dat was in het begin niet zo’n succes. Ik besloot het daarom pas te doen als ik er klaar voor was.
Dat was dus in 2012. Ik zou beginnen aan mijn derde jaar Literatuurwetenschap en volgde ook een minor Journalistiek en Nieuwe Media. Die minor zou veel van me vragen en vooral ook dat ik niet in de Hoeksche Waard woonde, maar in de buurt van Leiden. En ik was er klaar voor.
Op dit moment is het natuurlijk verschrikkelijk lastig om een kamer of appartement te vinden, maar ook toen was het nog niet zo makkelijk. Oké, ik wilde ook niet met te veel huisgenoten en niet in een kamer van twee vierkante meter, dat maakt het natuurlijk ook moeilijk. Maar ik had geluk: ik reageerde op een lotingkamer in Oegstgeest en ik kreeg het. 21 vierkante meter, praktisch een villa dus voor een student en maar één huisgenoot. Ik had het niet beter kunnen treffen.
Want Oegstgeest bleek ook leuk te zijn. Ja, het is het bijzettafeltje van Leiden, maar wat voor één. Literair verantwoord ook nog eens, wat perfect was met mijn studie.
Overigens ging niet alles van een leien dakje: de eerste keer dat ik er kookte, sneed ik in mijn vinger. Het was de eerste aanwijzing dat ik het koken gewoon aan anderen over moest laten. Een andere aanwijzing was toen ik kokend water over mezelf heen gooide. Maar er waren nog meer domme dingen: ik dacht dat ik mijn ovchipkaart kwijt was (dat is heel erg als je student bent) en gooide van woede de deur van mijn kamer keihard dicht. De sleutels zaten alleen nog in het slot en door de harde klap waren ze TUSSEN de deur gekomen. Er moest een studentbeheerder met een mes aan te pas komen om ze los te krijgen… En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar tegenwoordig ben ik Heel Volwassen. Het koken laat ik over aan mijn privékok, dat scheelt al een hoop ongelukken. Als ik de deur uit woede hard dicht gooi, zorg ik dat er geen sleutels tussenzitten. En ik heb nog steeds één (menselijke) huisgenoot, die heel lief is. Daar heb ik het allemaal toch maar mee getroffen.
Hahaha, héérlijk verhaal dit!
Ja, ja, dat weet ik nog wel!
Fijn wel dat je nu een privékok hebt. Daar heb
Pfff reageren is heel moeilijk… Ik wilde nog zeggen dat ik er daar ook nog een van nodig heb.
Ik weet niet of ik toen ook al bij je las? Denk het wel trouwens.
Jongste gaat na de zomer ook studeren. In eerste instantie blijft ze ook thuis wonen, maar wie weet wat het tweede jaar brengt. Doorstuderen in Tilburg of overstappen naar de uni in Nijmegen of Leiden. En dan dus zeker op kamers.
Terug naar Oegstgeest kan ik mij nog herinneren. De sleutels niet? Misschien is het mij ontschoten of je durft het nu pas toe te geven, dat kan natuurlijk ook.
Maar euh. Al tien jaar zelfstandig wonen. Dat doe je goed.
Tien jaar! Wel een mijlpaal om bij stil te staan, ja. Ik bedacht me pas ook dat ik de rest van mijn leven zelf moet koken, boodschappen moet doen en mijn eigen onderbroeken en sokken moet wassen – ok, niet helemaal zelf, want vriend kan ook dingen, maar je snapt het: uiteindelijk ben je er toch zelf eindverantwoordelijk voor en kun je niet meer op je moeder schelden die de was te sloom doet.
Heerlijk! In mijn vinger snijden, hete thee over me heen morsen, vergeten dat er een pit in mango zit en dat je dat moet schillen (true story), googelen of je moet wachten tot het water kookt voor de pasta erin mag, … Been there hahaha.