De eerste Amerikaanse serie die ik keek, was Grey’s Anatomy. Elke maandag om half negen kroop ik op de bank met mijn moeder. De mannen in het huis werden gemaand tot stilte: alleen wij mochten commentaar geven op wat er gebeurde. We leefden mee, we schreeuwden van ongeloof en soms drongen tranen zich op.
Inmiddels heb ik al zoveel series gezien dat ik ze niet meer kan tellen. Ze zijn altijd en overal beschikbaar en als ik dan toch een week ergens op moet wachten, zucht ik van ongeduld.
Een van de series die ik nu kijk, is jawel, weer Grey’s Anatomy, vanaf het begin. Ik zie de serie met vijftien jaar oudere ogen. Ik besef hoe onrealistisch het is en weet vaag wat er ook al weer gebeurde, wie wanneer met wie, weggaat of welk drama er nu weer aan het einde van dit seizoen is. Op de achtergrond heeft Mathijs commentaar: elke aflevering eindigend met een minuten durende monoloog over een of ander emotioneel thema en wow, wat zit er eigenlijk veel muziek in die serie? Ik weet nog dat ‘Chasing cars’ van Snow Patrol bekend is geworden door deze serie.
Maar ondanks het commentaar blijf ik doorkijken. Niet hoeven nadenken en vertrouwdheid: dat is ook wel wat waard in deze tijd.
Ik kan mij er nog steeds niet toe zetten om die serie te bekijken… Maar ben wel aan de 150ste herhaling van Midsummer Murder bezig… Alleen wanneer het uitgezonden wordt, want ik netflix of videoland niet. …
Met die serie ben ik gestopt toen er een keer iemand binnen kwam lopen in het ziekenhuis met zijn darmen in zijn handen. Tenminste, zo herinner ik het me. Geen idee of het ook echt zo was.
Ik heb zojuist het boekje uit de brievenbus gehaald. Ik ga het snel lezen. Thanks!
Ik ben van de week toevallig ook begonnen met deze serie, voor het eerst, maar het is wel een beetje onrealistisch ja. Wel heerlijk om gewoon even je gedachten te verzetten!
Ik ben er ook echt een tijdje verslaafd aan geweest! Ik heb het opgegeven rond seizoen 9, toen vond ik het wel beduidend minder leuk. Ik wil dat ooit nog wel eens verder kijken, maar voorlopig vind ik andere reeksen nog net iets te leuk om hier weer tijd aan te besteden. Al snap ik dat vertrouwde wel, het is ook mijn goed voornemen om One Tree Hill ooit opnieuw te bekijken!
Als ik die intro van Snow Patrol al hoor, moet ik aan Greys denken. Ik ben er ook nog helemaal niet doorheen en natuurlijk is het onrealistisch en overdramatisch, maar ik zit toch bijna iedere aflevering die ik kijk weer met tranen in mijn ogen :’) (van oprechte ontroering, niet van het lachen om de belachelijke plotwendingen).