Huilen om Zuilen

Dit was mijn huis, wel een beetje aan de kleine kant.

Ik kon het jullie natuurlijk niet vertellen in verband met privacy (fan mail kon gewoon naar mijn manager), maar voordat ik verhuisde, woonde ik in de wijk Zuilen in Utrecht. En ik moet zeggen, het heeft een speciaal plekje in mijn hart.

Zuilen was de plek waar ik weer in mijn eentje ging wonen na een vervelende tijd in Rotterdam. Het was de plek waar ik leuke buren had, weet je wel, buren die me niet bedreigden zoals in 010. Ik kan zelfs zeggen dat ik bevriend ben geraakt met een aantal van hen (in een andere blog meer hierover). En jawel, Zuilen is voor mij de plek van de liefde, want hier leerde ik Mathijs kennen.

We zagen elkaar voor het eerst voor de Bethelkerk, gingen op de kabelbaan in het speelbos, dronken wat bij The Colour Kitchen Zuilen en vooruit, ook nog wat bij De Parel van Zuilen. De date erna zagen we elkaar bij het museum van Zuilen (Zuilen was vroeger een gemeente en heeft een bijzondere geschiedenis, dus is wel een schattig museum waard), lunchten bij The Sandwich Company, maakten een wandeling in de tuinen van Slot Zuylen en aten een ijsje bij een ijssalon die niet meer bestaat aan de Amsterdamsestraatweg. En nu kan ik dat allemaal in detail zeggen, want ik woon er niet meer.

Zuilen is een mengelmoes. Je hebt de oude Zuilenaren, de nieuwe yuppen, de kerken, de liederen van de moskee die ik vanuit mijn open raam kon horen, de oude huizen, nieuwbouw. Dat is het wat het zo leuk maakte. Ja, het ligt ver fietsen van ALLES (ik woonde niet bij het Julianapark ofzo, wat ook een geweldig onderdeel is van deze wijk, want de kippen lopen daar gewoon op straat als ze daar zin in hebben, maar ik woonde eerder tegen Maarssen aan), maar dat was ook juist lekker rustig.

Wel tienduizend keer heb ik praktisch de hele Amsterdamsestraatweg afgefietst. Eerst drukte, gedoe, lawaai, maar met elke stoplicht sloegen er meer fietsers af, totdat je alleen fietst met slechts het geluid van de vaartuigen op het Amsterdam-Rijnkanaal als achtergrondmuziek.

En ja, op een gegeven moment was ik het zat. Het kleine huis waar je in dezelfde ruimte slaapt als dat je eet en dat je leeft en dat je werkt (of nou ja, in deze coronatijden dan). Het halfuur fietsen als ik naar de bioscoop wilde. De piepende auto’s, want doodlopende straat.

Nu kan ik een nieuwe wijk ontdekken (die ik natuurlijk hier niet ga noemen vanwege diezelfde privacyredenen). Een wijk die totaal anders is en vast ook onontdekte parels heeft. Een wijk waar de liefde een vervolg heeft. Maar Zuilen zal ik niet vergeten.