Het einde van de wereld

https://www.instagram.com/p/B0_qc6gH-_Q/

Zo’n 4,5 jaar werkte ik als community manager bij een bedrijf dat de social media deed voor allerlei merken. Al vrij snel nadat ik daar gestart was, begon ook Rianne. Ons team werkte vanuit huis, dus het duurde even voordat we elkaar ontmoetten. Zoals jullie misschien weten, kan ik enigszins sarcastisch zijn. Rianne was dan ook erg verbaasd toen ze me zag. ‘Hoe kan zo’n klein, schattig meisje nou zulke gemene dingen zeggen?’ zei ze.

In de loop van die jaren werd onze rivaliteit groter. Ik noemde haar trut, zij mij bitch. Ik stuurde haar met Sinterklaas een gedicht dat eindigde met:

Lieve Rianne, we zijn zo ver weg en toch ook zo dichtbij
Maar mijn favoriete collega, dat ben jij

Rianne was enorm ontroerd. Dat ik, de sarcastische, toch nog lief bleek te zijn. De teleurstelling was dan ook groot toen ze ontdekte dat ik naar íedereen dezelfde eindregels had gestuurd.

Je weet hoe dat gaat. Op een gegeven moment ga je weg en dat deed Rianne dan ook. Ik had eindelijk rust. Helaas besloot ze me nog wel in Rotterdam – waar ik toen nog woonde – op te zoeken. Ik sleepte me er doorheen door de dag vol te plannen met eten: pannenkoeken bij Altijd in de Buurt, taart bij de Koekela, hamburgers bij Hamburg en een biertje bij de Ouwehoer. Daarna hoefde ik haar nooit meer te zien. Heerlijk.

‘Jij zou toch nog een keer naar Groningen komen?’ vroeg ze helaas laatst.
Jawel, Rianne woont aan het einde van de wereld. Heel zielig voor haar, maar wat had ik daarmee te maken? Belofte maakt schuld, dus ik moest helaas wel. Het was verschrikkelijk. We hebben heel Groningen doorgelopen, de stappenteller op mijn telefoon wist niet wat hem overkwam, in de wind. Het waait namelijk altijd in die stad. Al-tijd. We lunchten bij het Concerthuis, gingen naar Riannes huis (jawel, ze is net als ik in het trotse bezit van een microwoning), liepen door het Noorderplantsoen waar alles voor Noorderzon al werd opgebouwd en gingen toen op weg naar een leeg Simplon. Als je net als ik een Randstedeling ben, denk je: is dat iets voor simpele mensen? Nee, het is een muziekpodium. Ik heb de kleedkamers gezien (het leek op een gevangenis volgeplakt met bandstickers) en besloten dat ik toch maar geen muzikant word.

Na weer een droom die kapot ging, zat er niets anders op dan naar het kattencafé te gaan. Daarna kon ik er weer tegenaan – ik kocht heel misschien nog twee platen en een rode regenjas – om te eten: pizza’s bij Buurman & Buurman en superlekkere cheesecake.

Ik ben enorm trots op mezelf dat ik die lange reis naar dat verre oord – en de dag zelf met Rianne – heb overleefd. Misschien schuilt er toch nog een wanderlusterige hipster in me.