Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
Zorgvuldig had ze de slingers opgehangen. Niet te laag en met het ene uiteinde boven de boekenkast, het andere uiteinde aan het keukenkastje. Even had ze in de winkel getwijfeld over de ballonnen met confetti, maar waarom ook niet? Je wordt maar één keer veertig.
Normaal ging ze nooit naar de traiteur. Veel te duur en in je eentje eten is niet gezellig. Maar nu kon ze eindelijk naar binnen lopen in plaats van er langs.
‘Vanavond heb ik een feestje,’ had ze tegen de buren gezegd. ‘Alvast excuses voor eventueel geluidsoverlast.’
Ze had dit keer zelfs boven de vitrinekast gestoft, ook al kon niemand dat zien. Nou ja, misschien Peter wel, die was lang.
Niemand komt ooit op tijd op een feestje, dat wist ze wel. Maar om elf uur hoorde ze nog steeds alleen het tikken van de klok. De speciaal samengestelde Spotifylijst had ze even afgezet, is zonde om die nu al te draaien. De waxinelichtjes doofden een voor een hun licht. De prik uit de cola verdween. Maar zij bleef wachten.
21.00 uur is ook wel heel vroeg om op feest te gaan. Ik denk dat het om 21.45 uur een drukte van belang was. Tenminste … dat hoop ik, al waar ik het te betwijfelen.
Love je optimisme.
De nachtmerrie van iedere vrijgezel…
Mooi verhaal weer, Laura! Tragisch, maar goed! :)
Ik ga echt even nadenken wat je met je verhaaltjes kunt doen, zo leuk dit!