Altijd Always On

https://www.instagram.com/p/BpkK6JpA0EG/?taken-by=lauradenktwel

Gisteren had ik mijn laatste shift na meer dan 4,5 jaar werken als community manager in het Always On team van Isobar. Ik werk vanuit huis, dus zat ik in mijn eentje mee te zingen met ‘Drie minuten’ van Carlo en Irene (‘Nog een, een minuut nog voordat ik stop, dat ik kap, dat ik nok’), een van de vele tradities van het team waarin ik zat. Ik verwijderde mezelf uit Whatsapp- en Facebookgroepen en vroeg mijn collega’s om nog een laatste kattenplaatje te sturen. Het voelde heel raar.

Ik heb hier nooit veel over mijn werk verteld, omdat ik niet weet wat ik wel en niet kan vertellen. Maar nu kan ik natuurlijk helemaal uit de school klappen (nee hoor, ex-baas, no worries). Ik werkte als community manager, wat inhield dat ik de social media van allerlei merken bijhield. Het begon als bijbaan en is daarna uitgegroeid tot meer. Vele dagen, avonden, weekenden en feestdagen heb ik doorgebracht achter mijn laptop, chattend met mijn collega’s op Facebook en ook nog een beetje werkend.

Veel mensen kwamen en gaan in die jaren. Je zou denken dat je geen band met elkaar opbouwt als je elkaar niet dagelijks op kantoor ziet, maar dat ging wonderwel goed. We deelden kattenplaatjes, dateverhalen en vervelende consumenten. Ik zorgde ervoor dat een deel van mijn vrienden erbij kwam, want waarom zou je werk en privé gescheiden houden? Omdat ik er het langste werkte, bombardeerde ik mezelf tot AO-mama. Hoewel sommige me eerder als AO-tiran zagen, want ik ben niet vies van wat terreur.

Zo gaf ik iedereen een allitererende bijnaam (denk aan Nare Nicole, Karige Kim en Matige Milou), schreef ik gemene Sinterklaasgedichten en had ik altijd wel een snappy comeback. Maar stiekem, heel erg stiekem vond ik iedereen gewoon heel leuk.

Na zoveel jaren is het tijd voor wat nieuws en ik ben heel erg blij met mijn nieuwe baan als content marketeer bij Werf&. Maar eens Always On, altijd Always On.