Dag Dikkie

Jullie dachten misschien: die Laura is lekker aan het genieten van de zomer en Utrecht aan het ontdekken. Niets is helaas minder waar, want na mijn eerste verstandskiesramp (ontsteking) werden er nog meer verstandskiezen getrokken, kreeg ik veel antibiotica en omdat antibiotica alles kapot maakt, kreeg ik een bacterie. Ik ben nog nooit zo ziek geweest en nu nog steeds bezig met herstellen (mijn energie terugkrijgen), but I’m back. Helaas met nog meer vervelend nieuws.

Mijn zoektocht naar een huis in Utrecht was lastig, want ik had een kat en je mag niet overal een kat. Bovendien wil je niet met zo’n beestje in een klein hok zitten. Uiteindelijk vond ik mijn huis en hoewel het aan de krappe kant was, hoopte ik dat het nog wel zou lukken met Dikkie. Je voelt hem al aankomen: Dikkie is hier niet gelukkig.

Het is gewoon te klein. Ze kan zich niet zo vrij bewegen als in de vorige huizen (die groter waren) en ik merk aan alles dat ze niet blij is. Dan kan ik wel lekker egoïstisch gaan doen en haar toch bij mij houden, maar dat is uiteindelijk voor niemand leuk. Ik heb dus besloten dat ze helaas weg moet en dat was een hele moeilijke beslissing. De afgelopen dagen heb ik heel veel gehuild, omdat ik haar zo ontzettend ga missen. Ze is de liefste en mooiste kat van de wereld en bovendien míjn kat, die ik vier jaar heb gehad en die er altijd was als ik thuis kwam.

En nu gaat ze weg. Volgende week zaterdag breng ik haar terug naar de fokkers waar ze vandaan kwam. Ze moest toentertijd weg, omdat ze bang werd gemaakt door een andere kat en meer rust nodig had. Maar nu zijn haar vorige baasjes gestopt met fokken en is er veel meer rust en aandacht voor haar en bovendien is Dikkie stiekem hun lievelingspoes (begrijp ik helemaal). Dat verzacht het verdriet wel een beetje.

Ik weet dat het heel erg moeilijk gaat worden als ze weg is, omdat ik enorm aan haar gehecht ben. Maar ik weet ook dat het de beste beslissing is.

Voor mezelf heb ik nog een lijstje gemaakt met dingen die ik niet wil vergeten van Dikkie:

– Dat ze het liefst onder haar kinnetje geaaid wordt en haar kopje dan ook helemaal omhoog doet.
– Dat ze altijd achter de deur zit te wachten als ik thuis kom.
– Hoe ze zich helemaal oprolt als ze slaapt en een pootje voor haar ogen doet.
– Dat ze op een bolletje lijkt als ze haar pootjes onder zich verbergt.
– Hoe lief ze kijkt als ze op haar rug ligt en hoe aaibaar de krullen op haar buik dan zijn.
– Hoe zacht ze is.
– Dat mijn moeder haar altijd kleine Dikkie noemt, ook al is ze niet zo klein (behalve als ze geschoren is, dan ziet ze eruit als een eekhoorntje).
– Hoe lief ze naar me knipoogt.
– Dat ik haar in Voorschoten vaak in het raam zag zitten als ik buiten was.
– Dat ze zo graag naar buiten kijkt en alles in de gaten houdt.
– Dat ze precies weet wanneer ze iets niet mag en ik dan alleen maar heel streng ‘Dikkie!’ hoef te zeggen.
– Dat ze eerst niet opgetild wilde worden, maar dat ik haar steeds wilde optillen als een baby als ik thuis kwam en ze dat op een gegeven moment gewoon toeliet.
– Dat ik een lijstje had gemaakt met potentiële namen (vele namen hadden met filosofie te maken) en mijn ex daaruit Dikkie koos.
– Het praten tegen haar, ook al is het niets boeiends (‘En nu gaat baasje dit doen, ben jij zo lief? Ja, jij bent zo lief.’).
– Haar gespin.
– Dat ze heel slecht in jagen is en in die vier jaar tijd slecht één keer iets gevangen heeft (een vlieg die ze daarna opat, heel lekker).
– Haar liefde voor kaas en Griekse yoghurt.
– Dat ze eruit ziet als een leeuwtje en al helemaal met haar wintervacht.
– Hoe lief ze kan kijken, maar ook hoe grumpy.
– Hoe mooi ze is.
– Haar gemiauw.
– Dat ze altijd wil knuffelen als ik wakker ben.
– Dat ze niet zelf op schoot gaat, maar als je haar op je schoot zet, ze toch lekker lang blijft kroelen.
– Haar oortjes, staart en groene ogen.
– Haar pootjes en dat ik daar altijd aan wil zitten, maar dat zij dat niet leuk vindt.
– Dat ik vaak ‘Dikkie, je bent de liefste van de wereld’ voor haar zing en dat ze dat niet helemaal lijkt te waarderen.
– Dat ze steeds weer iets nieuws doet. Zoals op de kast springen, terwijl ik dacht dat ze daar niet bij kon of opeens op het kussen naast me slapen.
– Mijn hoofd tegen haar kop aan of mijn neus tegen die van haar.
– Dat haar pootjes, de puntjes van haar oren, een deel van haar rug en het einde van haar staart zwart is.
– Hoe schuw ze was toen ik haar voor het eerst zag en hoe ze nu elke dag steeds om mijn aandacht vraagt en kopjes geeft.
– Precies weten wanneer ze iets niet leuk vindt.
– Gekrabbel aan de deur als je in de badkamer bent.
– Dat ze te lui is om te spelen met de hengel en dus al snel gaat liggen en dan een halve poging doet om de veertjes te pakken.
– Hoe dol ze wordt van haar valeriaankussentjes en die keer dat Charmander slaapthee voor me gekocht had en Dikkie het zakje helemaal uit elkaar had gehaald, omdat er valeriaan in zat.
– Die keer dat ik een zakje met snoepjes op de tafel had laten liggen en ze die helemaal op had gegeten.
– Dat ze overal in en op gaat zitten. Tasjes, kasten, papiertjes.
– Haar gekke momentjes als ze het hele huis door sprint en miauwt.
– Hoeveel ik van haar houd.