De poëzie van halve herkenning

Het leven kan raar lopen. Via Facebook werd ik benaderd om de social media voor Poetry International te doen (Instagram Stories en Twitter). Als je een cultuurbarbaar bent en niet weet wat dat is: dat is een poëziefestival dat elk jaar in Rotterdam komt. Deze kans liet ik natuurlijk niet liggen, ook al betekende het dat ik een paar dagen non stop moest werken (overdag voor mijn werk als community manager, ’s avonds voor Poetry). Tegen de tijd dat het afgelopen was, was ik KAPUTTI. Dat kunt u wel begrijpen. Overigens wil ik hier niemand mee aanpraten dat ze non stop moeten werken, absoluut niet, maar dit was een kans die ik niet wilde laten liggen.

Ik heb ervan genoten. Wat zijn er toch mooie gedichten en mensen op de wereld. Ik heb alle talen langs horen komen, veel geleerd (wisten jullie dat Rotterdam de meeste kunst in de publieke ruimte heeft van alle steden in Europa?) en allerlei nieuwe mensen ontmoet. Zelfs op het dak van Kino staan, terwijl Nora Gomringer voordroeg (bioscoop in Roffa) was geweldig, ondanks dat het kei- en keihard regende.

Helaas begon de eerste avond al de paniek toen bleek dat Instagram Stories het niet deed. Ik heb het hele internet geplozen, maar geen enkele oplossing werkte. Er was een paar dagen dat hij het wel deed en gelukkig kon ik wel live gaan en natuurlijk verslag doen via Twitter. Dat was echter niet het ergste, want op de donderdag kwam ik Karlijn tegen.

Ik zie Karlijn de laatste tijd overal. Ik was bij een avond van Dit Zijn De Schrijvers (weer de social media aan het doen), waar zij ook bleek te zijn. Ook tijdens Thinking Planet, waar ik vrijwilligerswerk deed, bleek ik niet veilig voor haar te zijn en stond ze daar boeken te verkopen (voor Savannah Bay). Ik dacht dat ik die laatste weken in Rotterdam nog wel zorgeloos over straat kon gaan, maar natuurlijk stond Karlijn daar weer in de foyer van theater Rotterdam. Eerlijk gezegd begon ik het een beetje eng te vinden.

In de zaal kwam ik haar en de vriendin met wie ze was weer tegen (oké, heel misschien ben ik zelf naast ze gaan zitten, maar dat is niet leuk voor het verhaal).
“Ja,” zei die vriendin tegen mij. “Ik vroeg nog aan Karlijn: waar ken ik haar nou van? Ze komt me zo bekend voor.”
Ze bleek mijn blog te kennen.
“Maar ik ben niet zo’n grote fan als Karlijn hoor.”

Woorden schoten tekort. Allerlei gedachtes zoefden door me heen.
1. HOEZO BEN JIJ NIET ZO’N GROTE FAN VAN MIJ, IK BEN GEWELDIG.
2. Zo’n grote fan als Karlijn? Zo’n grote fan als Karlijn? Zo’n grote fan als Karlijn?????

U snapt het. Ik heb wéér een stalker. Misschien moet ik toch maar niet in Utrecht, waar Karlijn momenteel verblijft, gaan wonen. Help.