Tante Laura bestaat echt

Nietsvermoedend ging ik eten bij vrienden.
‘Proost op tante Laura!’ zeiden ze.
Ik moest wel een beetje lachen. Tante Laura, goeie.
‘Omg, ze gelooft het niet!’ zei de vriendin.
‘Goed geacteerd, jongens!’ antwoordde ik en ondertussen moest ik best wel lachen, de grapjassen.
Maar toen ging de vriend bewijs halen. En kwam hij terug met een boek over zwangerschap.
‘HUH?’ riep ik uit. ‘BEN JE ÉCHT ZWANGER?’
Het kostte me de rest van de week om van deze verrassing bij te komen.

En nu is de vriendin dus zwanger. Voor iemand die zwanger is, praat ze er weinig over (ze heeft zelfs niet zo’n app die vertelt dat je baby nu een appel is), maar af en toe kan ze het niet laten.
‘Ja, ik twijfelde of ik een Stokke zou nemen.’ zei ze.
Ik knikte. Alsof ik begreep waar ze het over had. Want ik begreep waar ze het over had. Het maakt niet uit waar ze het over heeft, want ik kan erover meepraten.
‘Huh Laura, ben je stiekem zwanger geweest zonder dat wij dat wisten en heb je nu een kind van twaalf jaar?’
Gelukkig niet zeg. Nee, het is erger: ik lees mommyblogs.

Op die mommyblogs heb ik natuurlijk over hormonen gelezen, maar wat ze er niet bij vertellen is dat ze nog tienduizend keer erger zijn. Al twee keer heb ik de vriendin laten huilen. De eerste keer was na de onthulling, waarbij ze zelf zei: ‘Nu moet je me niet meer hè, nu ik echt volwassen ben.’
‘Dat klopt,’ zei ik.
Dus nam ik afscheid met de woorden: ‘Nou, dit was het dan.’
Tranen. Overal tranen.

Ik dacht dat ze er wel van geleerd had, maar bij mijn laatste bezoek ging het helemaal mis. De vriend zat er uitgeleefd bij, helemaal kapot door al het gezeur wat hij de hele dag over zich heen kreeg. Ook nu was ze weer bezig, iets met broodtaart: ‘Je vindt het niet lekker hè? Zeg dan. Je vindt het niet lekker. Waarom neem je het dan?’
Met paniek in zijn ogen keek hij me aan.
‘Vriendin,’ zei ik. ‘Je moet niet van die provocerende vragen stellen.’
De stemming sloeg over.
‘GA JE HET NOU VOOR HEM OPNEMEN?’ riep ze.
‘Die arme jongen heeft het zwaar te verduren.’
‘JE BENT MIJN VRIENDIN, WIE KEN JE NOU LANGER?’
Ik keek naar de vriend.
‘Nou, hem.’
(ik ken haar namelijk via hem)
De rest van de avond sprak ze niet meer tegen me.

Bij het afscheid vroeg ze of we nog vrienden waren. Mijn antwoord was nee.
‘Ik moet huilen hoor!’ riep ze.
Ik geloofde haar niet. Ze begon nep te huilen. Ik begon te lachen. Ik keek of er tranen waren. Er waren tranen. Ze zat echt heel hard te huilen en ik zat echt heel hard te lachen.
‘We zijn welllll vrienden,’ riep ik.
Het mocht niet baten. Ze liep naar boven en er kwamen nog meer tranen.
‘Ze vindt jou leuker,’ zei ze tegen haar vriend.
Het ultieme verraad.

Maar stiekem vind ik haar toch leuker. Zelfs als ze zwanger is.