Klassiekertje.
Toen ik in Rotterdam kwam wonen, was ik blij om te zien dat er (weer) op loopafstand van mijn huis een supermarkt was. Vol goede moed ging ik erheen. Rugzak mee met wat extra tasjes erin, boodschappenlijstje, mijn portemonnee. Verstandiger kan niet. Net voordat ik op mijn allervolwassenst naar binnen wilde stappen, kwam er een medewerkster op me af.
‘Op welke school zit jij?’ vroeg ze.
Achter haar stond een bord met de tekst dat scholieren niet welkom waren tussen elf en vier uur.
‘Ik zit niet op een school,’ snauwde ik naar haar en wilde al bijna mijn collegekaart in haar gezicht duwen.
Maar ik hield me sterk, zoals een echte volwassene dat zou zijn en vervolgde mijn weg. Misschien heb je me toen tussen de schappen met broodbeleg en blikken soep een traantje weg zien pinken. Ik was niet aan het huilen hoor, echt niet, omdat ik blijkbaar er als (toen) 24-jarige nog steeds uitzag als een scholier. Ik dacht gewoon aan iets zieligs.
(Waag het niet om nu te zeggen ‘Als je ouder bent, ben je er blij mee!’ Als ik ouder ben, zie ik er waarschijnlijk nog steeds uit als twaalf).
Hahaha, ik was vergeten dat dit nummer bestond!
OMG, hoe lullig is dat! Ik word bijna 27 en ik heb dit soort dingen ook heel vaak. Verbaasd dat ik al een rijbewijs heb en zo.
Wat ik trouwens wel weer mooi vind, is dat ik met mijn oude collegekaart (staat geen jaartal op, muhaha) bij de bios nog elke keer studentenkorting krijg. Dat is voor al die frustrerende momenten…
Hahah neeee dat lied! Ik hoor ook heel vaak iets soortgelijks, dan zeg ik heel trots dat ik bijna 3 jaar geleden al ben afgestudeerd en bezig ben met iets voor mezelf, yooo! (dat yooo zeg ik dan weer niet, is beetje onvolwassen lol maar als ik in een gekke bui ben en dat wel doe, dan natuurlijk ook met een peace teken erbij).
Ook al je ouder bent is het gewoon kut als mensen denken dat ze je aan kunnen spreken als een puber. Opmerkingen als ‘en waar ga je nu heen?’ kunnen gewoon achterwege blijven.