Nostalgie is een gevoel dat mij vaak overkomt, soms al voordat het verleden tijd is. Ik wil dat iets zo lang mogelijk blijft duren, maar juist omdat er een einde aan komt, wordt de waarde vergroot. Toch zit er ook een pijnpunt.
Zo ging ik een aantal jaren geleden weer naar mijn oude middelbare school om mijn geschiedenisleraar te interviewen voor mijn blog. Het voelde zó raar. Het was vertrouwd, maar tegelijkertijd zo anders. Bankjes waren in een andere kleur geverfd, ik herkende leerlingen niet, mijn kluisje was niet meer van mij, maar de herinneringen kwamen alsof het gisteren was.
En dat vind ik naar. Het besef komt dan zo hard aan: het zal nooit meer hetzelfde zijn. Alles gaat door, ook zonder mij. Ik kan het verleden niet vasthouden, want de veranderingen in de werkelijkheid gaan door.
Daarom ga ik liever niet terug naar plaatsen van vroeger. Het is confronterend. Bijvoorbeeld het dorp waar ik 21 jaar lang heb gewoond, bij mijn ouders. Het is mijn lieve, oude dorpje, maar het is niet meer van mij. Het centrum is veranderd. Winkels zijn weg of er juist bijgekomen. Mijn ouders en broertje praten over dingen waar ik niet bij was. Maar ik kan er niet aan ontsnappen, want ik wil mijn familie natuurlijk wel zien.
‘Kom je een keer op bezoek?’ is mij gevraagd na afloop van bijbaantjes, vrijwilligerswerk en stage. ‘Ja, natuurlijk!’ antwoordde ik dan. Maar ik deed het niet en bleef me liever vasthouden aan de zoete herinnering dan aan de soms bittere werkelijkheid zonder mijn rol daarin.
Er is maar één remedie: het toch doen. Binnenkort ga ik naar mijn oude stageplek (het Letterkundig Museum), omdat een auteur van mijn huidige stage (Heleen van Rooyen, ik loop stage bij Dutch Media Books) daar een expositie heeft. Ik zal de plek waar ik zovele uren heb beleefd omarmen als een oude vriend. Maar een beetje pijn zal het toch wel doen.
Een beetje pijn zal het wel doen. Maar troost je… Er komt en dag dat je denkt ‘Heb ik nu in dit of in dat gebouw gewerkt? Stond die boom er altijd al of..? Vroeger was het anders maar hoe anders?’
Zucht…. Ik wilde je troosten, maar vergeten doet ook pijn.
Oeff, ik heb dit ook zo hard. Ik heb een seizoen in een dierentuin gewerkt, maar ben er nooit weer terug geweest. Middelbare school, hetzelfde probleem. Zelfs de theaterzaal waar ik toen ik op die school zat een optreden had, blijft raar. Ons oude flatje waar we voor het eerst samenwoonden staat er niet meer en daar ben ik stiekem blij mee (al heb ik wel een steen meegenomen, iets met vasthouden aan het verleden?!).
Heel herkenbaar. Gisteren liep ik nog op Windesheim en toen overviel me ook zo’n gevoel. Zo’n gevoel van: ik heb hier vijf jaar gelopen en straks kom ik hier nooit meer. Bizar!
Ik herken vooral het gevoel van de middelbare school heel erg… Ik heb daar toch 6 jaar rondgelopen, zo bizar om dan terug te komen ineens…
Ooontzettend herkenbaar! Ik ben ook heel nostalgisch ingesteld (kan dat?) en het is inderdaad vervelend als je dan geconfronteerd wordt met het feit dat dat vroeger was en het nooit meer zo wordt.
Dit heb ik ook heel erg. Ik ga ook niet meer naar oude plaatsen terug, Gelukkig zijn er genoeg nieuwe.
Ja inderdaad, ik wil ook niet naar oude plaatsen terug om die reden. Soms ook naar mensen waar ik mee samen heb gewerkt en die nog wel collega’s zijn – zonder mij er bij. Ze praten over dingen die niet meer hetzelfde zijn als toen ik er was, zijn jaren ouder geworden en die jaren heb ik gemist. Gek is dat gevoel. Maar wat ik soms ook heb met oude vrienden is het omgekeerde. Dat juist omdat we allebei dat gevoel delen, we direct weer een connectie met elkaar hebben ook al hebben we elkaar 2 jaar niet gesproken.
Heel erg mooi verwoord. En heel erg herkenbaar!
Herkenbaar. Soms wil ik wel terug en dan kom ik daar om dan pas te beseffen dat alles anders is.
Goed geschreven. Ik herken dit niet echt bij mezelf, al zijn er wel dingen waar ik absoluut niet aan terug wil denken omdat ik er nare herinneringen aan heb. Maar niet alles wat ‘vroeger’ was, was ‘beter’.
Je hebt het prachtig in een log gevat, die nostalgie… En je bent niet de enige die niet altijd graag teruggaat …
Dit is voor mij echt heel herkenbaar. Vooral ook zoiets als je middelbare school..waar je dan toch een best wel lange tijd praktisch elke dag rondgelopen hebt..
Herkenbaar! Had ook zoiets toen ik een tijdje gelezen weer ’s in het stadje kwam waar ik van jarenlang gewoond heb. Hoewel mijn oude middelbare school nu plat ligt en er nieuwe gebouwen voor in de plaats komen, was de stad nog vrijwel precies hetzelfde.
Hmm… nee, herken ik niet, maar wel mooi. Ik vermijd alleen de plaatsen waar ik vervelende dingen heb meegemaakt. Zo heb ik nog ongeveer een maand de andere kant opgekeken wanneer ik aankwam op het station in de stad waar ik stage liep. Het ROC kon ik gewoon niet zien. Uiteindelijk werd dat wel anders. Ik heb het nu ook nog steeds wanneer ik met de bus dichtbij de plek kom waar ik heb gewoond, ik voel me daar nog steeds niet goed bij.
Dit is echt zó herkenbaar!