Ik liep de trap op naar mijn verdieping (de hoogste). In mijn hand bevond zich een tasje met daarin een kerstcadeautje. Een fotoboek van de vakantie in Engeland met als hoogtepunt de laatste foto: een foto waarop mijn ouders zich duidelijk verveelden en als tekst eronder ‘De vakantie was heel gezellig’. Ik luisterde naar ‘Everybody hurts’ van REM op mijn telefoon. Nou, ze hadden niet meer gelijk kunnen hebben.
Sommige dingen in je leven gebeuren in slowmotion. Dit ook.
Mijn telefoon viel uit mijn zak, die iets te klein voor dat ding is. De oordopjes maakten zich van hem los. Hij viel op één trede, stuiterde en begaf zich een weg tussen die treden naar beneden. Mijn mobiel sprong uit zijn hoesje, die op de eerste verdieping bleef liggen. De telefoon zelf ging echter helemaal naar beneden, langs alle tachtigduizend trappen, en viel uit elkaar op de harde grond.
Mijn schreeuw was ook in slowmotion: ‘Neeeeeeeeeeeee!’
Ik rende als een gek naar beneden, pakte eerst het hoesje en sloot daarna mijn lieve mobieltje in mijn armen. Het achterkantje klikte ik vast en ik deed hem aan.
Het waren de spannendste minuten van mijn leven.
Ik moest huilen van blijdschap toen bleek dat hij niet dood was. Ik kon nog gewoon whatsappen, meedoen aan Dionne’s Omnibloggersunited-challenge en bellen, ook wel handig.
En het is niet eens een Nokia 3310.
OMG anders ging die taart toch bijna aan je neus voorbij
Dat zijn pijnlijke momenten! Gelukkig leeft je telefoon nog en kan het leven weer gewoon verder op het normale tempo ;)
Pfiew! :)
Haha, meteen een hartaanval.
Mijn samsung is ook al zo vaak gevallen, hij begint nu kuren te vertonen..
Wat een opluchting… Hij leeft nog…
Haha oh nooooo, gelukkig! Een Nokia 3310-legacy waardige telefoon :)
Dan staat de tijd wel eventjes stil, ja! Wel fijn dat ‘ie het nog doet!
Hahaha, dat heartattack! Die kleine zakjes (of nog erger: geen zakken) aan vrouwen kleding vind ik ook echt altijd om te huilen. Wie verzint dat?
Wat een mazzelaar ben je toch.
Tachtigduizend trappen lijkt me de hel. Al is het dat met zoveel treden ook al.
Maar fijn dat ie niet dood is gegaan.
Pfieuw!
Met ‘de bovenste verdieping’ nemen wij uiteraard geen genoegen, we willen op de centimeter af weten hoe afschrikwekkend en Empire State Building-achtig hoog dat wel niet was!
Bovenste verdieping = tachtigduizendste verdieping. Kun je nagaan. Wilde jullie alleen niet te erg laten schrikken.
Tja… die telefoons ook… die bezorgen ons soms echt hartverzakkingen…
Heel herkenbaar! Je zou er een hartverzakking van krijgen…
Gelukkig is hij nog heel! Bij mij gebeurde pas een beetje hetzelfde – mijn telefoon (die ik een maand of twee heb) (en geen hoesje heeft) viel BOVENAAN DE ZOLDERTRAP ineens random uit een tas, hij stuiterde tree voor twee naar beneden, tot hij op de begane grond was. Geen grapje. En hij had niets, alleen een paar deukjes aan de zijkant, maar dat zie je bijna niet.
Nou, mijn telefoon dan, dat was helemaal wat. Een paar dagen geleden was ie overleden. Morsdood was ie. En toen was het 2014 en toen ging hij ineens weer aan. En niet alleen dat: ook het knopje dat al maanden kapot was, deed het weer. Wonderen bestaan.
Wow, hij kwam voor jou gewoon weer in leven!
Pff, dat was op het nippertje!