Klein is niet fijn

Ik ben een klein meisje (‘Dat meen je niet, Laura, daar heb je nou nog NOOIT over geblogd.’). Echt waar. Mensen geloven het nooit, want elke blogger zegt bij onze ontmoeting: ‘Oh, je bent ECHT klein.’ Pfff, alsof ik altijd overdrijf ofzo.

Maar goed. Kleine meisjes eten kleine hoeveelheden. Ik was een keer naar de bioscoop met mijn petite mama, haar vriendin Pinda (no worries, dat is een bijnaam) en haar zoon. Na de film besloten we nog wat te drinken. Bij dat drinken namen we wat brood met kruidenboter. Stokbrood na stokbrood werd verslonden en dan vooral door de vijfmeterslange zoon van Pinda.

Mutti en ik hadden elk misschien vijf stukjes stokbrood gegeten. We kwamen echter thuis alsof we een hele kerstman hadden verslonden. ‘Wij hoeven niet meer te eten,’ zeiden we tegen de rest van het gezin. ‘We hebben nog nooit zo vol gezeten.’
Later vertelde Mutti dit verhaal aan Pinda en die is nog steeds niet bijgekomen van het lachen.

Nu moet je niet denken dat dat leuk is hoor, weinig eten. Mensen zeuren steeds aan je hoofd dat je meer moet eten (vooral dingen als groenten en aardappels, bij patat vragen ze het nooit) of ze scheppen uit zichzelf voor je op en dan natuurlijk veel te veel. Het erge zijn nog wel die all you can eat-restaurants. Die maken winst op mensen zoals wij. Oplichterij vind ik het, stelletje afzetters.

Het is niet allemaal kommer en kwel. Mijn maag is dan klein, maar er is één soort voedsel dat er met kilo’s in gaat: chocolade.

(ik ga mezelf maar niet vertellen dat als ik dat nog vaak doe ik niet meer een klein meisje ben, maar eerder een groot bolletje)