De basisschool bestond iets van tachtigduizend jaar. Dat moest gevierd worden, in een circustent. Elk jaar deed iets leuks. Wij, groep één, moesten als aapjes. Groep zes, de klas van mijn broer, gingen als indianen.
Ik weet nog hoe ik me voelde. Stom, kriebelend apenpak. Ik stond compleet voor lul (ik had toen alleen nog niet de juiste bewoordingen daarvoor). Bovendien was ik een enorm verlegen meisje: bij het idee dat ik iemand moest aankijken, brak het zweet me al uit, laat staan de hele school. Helaas heb je als vierjarige niet zoveel te zeggen.
Als aapjes moesten we allerlei capriolen uithalen. Van de glijbaan af. Koprollen maken. Bij het oefenen ging het nog wel. Maar toen kwam de show. For real. In de circustent stond de hele school en de daarbij behorende ouders: toch wel zo’n tachtigduizend mensen bij elkaar. De glijbaan stond klaar. De mat ook. Ik voelde een duwtje in mijn rug en keek zo pal in het felle licht. Ik werd opzij geduwd door een klasgenootje die op de glijbaan wilde. Als van steen stond ik erbij en keek erna (‘Huh, maar je was toch een aap, geen beer?’). Het geklap gonste in mijn oren, ik voelde weer een hand op mijn rug en het was voorbij.
Het was voorbij. Thank God. Maar daar had ik toen nog niet de bewoordingen voor.
(Kun je je voorstellen dat dat kind vorig jaar een bitch heeft gespeeld, gespeeld ja, in een toneelstuk, voor mensen, vrijwillig?)
Wij hadden dit ook! Echt, precies hetzelfde. Ik was acrobaat in plaats van aap en ik moest op een kast klimmen en er weer afspringen, 5 minuten lang. Pittige workout was dat met superveel publiek, jeetje.
Ik ben echt superblij dat dit soort gekheid me bespaard is gebleven. Ik had met de afscheidsshow van groep 8 al moeite.
Ik vond dat fantastisch en eiste een hoofdrol :’)
Die kreeg ik gelukkig ook
Hihi… Die foto…
Gelukkig hadden wij dat niet! Helaas vierden we dan weer wel kerst en moesten we het verhaal navertellen. Ik was altijd zo zenuwachtig en hield er echt niet van.
Ik stond er bij en keek erna
…?
FOUT!
er naar.
Ook dus in jouw geval op de glijbaan
Gene in je jeugd…volgens mij wat plankenkoorts
In het pak gehesen werd je vast niet herkend.
Zoek een podium en vertoon kunsten die je beheerst.
Een voordracht..? Een gedicht, een lezing.
Glaasje water voor een droge keel of,
zoals Maarten van Rossum doet, een blik richting zaal
en even resumeren of op je blaadje kijken.
Je hebt het bange aapje in je dus aardig weten te beteugelen..
Omg. Ik vond het al stom dat ik voor de kerstmusical allemaal witte kleren aan moest doen (wit stond mij niet) of moest beatboxen. Maar stiekem waren onze zelfbedachte musicals vet gaaf. Zeker als ik het vergelijk met van een glijbaan glijden als zielig aapje :P
Ach, wat een lief aapje!
Ik was in groep 8 een trollenkoning…
Wow, dat is nog eens heftig!
Awwww die foto!