Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.
***
Een sok in het midden van de kamer. Een chipszak verfrommeld in de hoek van de bank. En dan die volle vuilniszak. Ze had het bijgehouden: al drie hele dagen stond die daar. Ze kon de geur in de keuken niet meer verdragen. Nu was het genoeg.
‘Gerard.’
Niks.
‘Gerard!’
Zijn hoofd verscheen om het hoekje. Een frons boven zijn wenkbrauwen.
‘Wat?’
‘Je hebt de vuilniszak nog steeds niet naar buiten gebracht.’
Hij krabde wat aan zijn haar, het haar dat ze vroeger zo mooi vond, maar dat nu kale plekken begon te vertonen.
‘Ik doe het straks wel.’
Die woede. Het borrelde eerst langzaam op en kwam dan als een vuurpijl omhoog.
‘Nee, Gerard, nee. Dit is al de zoveelste keer. Ik moet ook alles zelf doen!’
De vuilniszak knalde overal tegenaan op de weg naar buiten. Terwijl ze hem in de container deed, iets agressiever dan gebruikelijk, scheurde hij en vielen er wat bierblikjes uit. Woedend gooide ze die er weer in.
Ze stampte de trap op, plantte de hakken van haar schoenen zo hard mogelijk in de vloer toen ze langs zijn computerkamer liep. Eenmaal aangekomen in de slaapkamer, ze zag zijn kleding van de vorige dag op de vloer liggen, blies ze langzaam in en uit.
De brief.
Ze deed de deur van de kledingkast open en ging op haar knieën zitten. Eerst de schoenendoos van laarzen die ze al jaren had. Daarin een tasje en dan uiteindelijk, in vele lagen bubbeltjespapier, de brief.
Met jou is het leven mooier. Ik hou van je. Liefs, Peter.
De woorden gebrand in haar hoofd. Soms meende ze een vlaag van zijn parfum te ruiken. Nog twee dagen en dan was het weer weekend. Dan was ze weer bij hem.
Bubbeltjespapier na bubbeltjespapier. Eerst legde ze die nog rustig op een stapeltje naast haar, maar het stapeltje werd steeds hoger en toen keek ze weer in het tasje.
Het was leeg.
Het duurde enkele seconden voordat het besef kwam.
Tip 1; laat nooit bewijs achter. ’t Is maar een onvriendelijk vrouwmens, die vrouw van Gerard.
Er moet sowieso geen bewijs zijn in de zin dat het nooit gebeurd moet zijn!
“Met jou is het leven mooier.” Wat romantisch!
Zo kort maar zo krachtig! Helemaal in het verhaal gezogen tot het einde. Knap!
Heel knap hoe je dit in een aantal – voor een ‘verhaal’ zijn het er niet veel – zinnen doet! Ik houd ervan :).
Ik ben het er volledig mee eens, het is en blijft een taak van de vrouw om de vuilniszak buiten te zetten.
Je schrijft fantastisch.
Wat een naar wijf, die van Gerard. Daar moet ‘ie maar snel van af. En zonde van ’t parket, die hakken. In Engelstalige gebieden zouden ze zo’n actie vindictive noemen.
Arme hoofdpersoon. Of arme Gerard. Arme iedereen!
Of had ze het gedroomd?
Nee, dat is een cliché einde.
Drie dagen is wel erg lang ja. Als ze slim was had ze gezegd: de volle zak hou ik wel, ik zou het fijn vinden als JIJ nu vertrok. De ene zak of de andere, wat maakt het in haar geval nog uit?!?
Wat een mooi stukje!