Ik was nog maar een klein Lauraatje (‘Huh, maar je bent toch nog steeds klein?’) toen ik op zwemles ging. Je wilt natuurlijk niet verdrinken wanneer je naar zee gaat, dat is zonde.
Je begint, vanzelfsprekend, in bad één. Bad twee volgde. En daarna kwam bad drie.
Bad drie betekende: het diepe in. Het is niet dat ze je erin gooien en je ziet maar hoe je het redt. Je mocht zo’n geel dingetje meenemen om je aan vast te houden.
Ik stond op de rand van het muurtje en ik keek naar beneden. Bad drie was diep. Heel diep. Tussen mij en het rimpelige water zaten tientallen, zo niet honderdtallen, meters. Nee, dat water ging ik niet in.
Naast mij stonden de twee badjuffen. De dikke badjuffrouw keek hoe ik treuzelde.
‘Hup, springen!’ zei ze.
Het water maakte kringen, terwijl de andere kinderen sprongen alsof het niets was. De witte tegeltjes op de bodem staarden me dreigend aan. Mijn knieën knikten tegen elkaar en niet alleen vanwege de kou.
‘Komt er nog wat van?’
Ik was bijna niet te verstaan.
‘Ik durf niet…’
De andere, dunne, badjuf legde een hand op mijn schouder en keek me vriendelijk aan.
‘Het hoeft niet als je niet wil.’
De dikke badjuf sloeg haar hand weg en wees dreigend in de verte: ‘Als je niet springt, dan moet je naar bad vijf.’
Ik volgde haar vinger. Bad vijf was zo mogelijk nog dieper dan bad drie. Aan de rand stond de badmeester, armen over elkaar, me dreigend aan te kijken. Ik zou bad vijf nooit overleven.
Hoe het afgelopen is, kan ik me niet goed herinneren, maar aangezien ik inmiddels mijn A- en B-diploma heb, zal ik wel gesprongen hebben. Maar de horror van bad vijf blijft me achtervolgen in mijn ergste nachtmerries.
Brrrrr, badjuffrouwtrauma’s!
Ik had vrij normale badjuffen en meesters vroeger, gelukkig :D
Wij hadden maar twee baden. Eentje die afliep (dus van ondiep naar dieper) en “het diepe”. Iedereen wou graag naar het diepe, want dat was cool.
Ik wilde alleen niet op mijn rug zwemmen en voor straf heeft een badjuf/meester mij toen op de rug meegesleept naar het diepe gedeelte en terug. Mijn neef was in een ander groepje en zei “ik wou je wel redden, maar dat kon niet”. :’)
Ik had ook echt zo’n hekel aan zwemles! Koud en tja, ik kon het gewoon niet echt. Ben dus ook maar gestopt na A, haha. en ik begon ook pas op mijn zevende ^^
Ik ben gesprongen!!! Moet het zijn overigens.
Heb zelf ook wel watervrees gekend denk ik.
Al kan ik me het twijfelen niet herinneren.
Wel van anderen.
Kleuterbrevet a b en c zelfs!
Wilde eigenlijk verder maarvdan moest je bal werpen
en dat kon ik niet…zelfs niet leren.
Ooit op vakantie een stroming en een waterval overleefd….foutje..
Laat je maar meevoeren.
In de luwte van wat stenen beneden…de kant op gezocht.
Pffffft.
Haha, ik vond het ook vreselijk, dus hebben mijn ouders me op turbozwemmen gegooid – in de vakantie. Toevallig was die badmeester dan wel weer aardig, en heb ik in een mum van tijd A gehaald. Over de horror van B met het onder dat ding doorzwemmen begin ik niet ;)
Ik vond het altijd heerlijk!
Ik was echt zo doodsbang voor zwemles. Elke keer ging ik er misselijk en met maagpijn naartoe. Ik vond het verschrikkelijk en toch heb ik A, B en C.
Toen ik zwemles had voor mijn a-diploma hadden we nog geen binnenbad. En toen werkten ze nog met van die enge haken, als je dan op je rug ging zwemmen hielden ze die onder je nek. Bovendien hadden ze bij de diploma-uitreiking totaal de verkeerde achternaam erop gezet, waardoor ik dacht dat ik niet geslaagd was.
De aanloop naar mijn b-diploma ging gelukkig een stuk beter, maar ik was wel blij dat ik er vanaf was!
Wat een nare ervaring! Ik was stiekem wel blij dat ‘de haak’ niet in het verhaal voorkwam dat had mij dan weer in mijn dromen achtervolgd haha ;-)
hahaha, de badjuffen doen me denken aan de “good cop, bad cop-routine” :-)
kun je je nu nog voorstellen dat wij indertijd nooit hebben leren zwemmen? en ik kan het nog steeds niet *schaammodus*
Volgens mij heb ik geen zwembadtrauma’s buiten snorkelen (ik kreeg dat water gewoonweg niet uit die snorkel, waardoor ik wel heel goed mijn adem in leerde houden, omdat ik gewoon het hele baantje door zwom met een snorkel vol water). Ook ben ik een keer bijna verzopen door een naar zwembandjes-effect, waardoor ik op mijn buik draaide, om vervolgens niet meer terug te kunnen draaien. Ik geloof dat de verschrikkelijk haak er aan te pas is gekomen. Maar aangezien ik nu aan wedstrijdzwemmen doe, zal ik het wel verwerkt hebben. Moeite met dieptes heb ik volgens mij nooit gehad. Welnee joh, naar de bodem zwemmen was het mooiste wat er was!
Dit was toch zeker al de nachtmerrie???
Oh zwemleshorror. Ik vond zwemles afgrijselijk. Helemaal vanwege strenge badjuffen en meesters en het allerengste: watertrappelen. (Of die stomme jongens die je onder water wilden duwen.) En die duikstartblokken vond ik ook stom.
Ik moet eerlijk bekennen dat het diepe bad inderdaad soms een beetje eng lijkt. En ik ging het water nooit in, mijn moeder moest me er praktisch in gooien.
2 badjuffrouwen? Wat een luxe!
Wat gemeen van de badjuf!
Gemeen mens! Bleh!
Badje vijf :( daar wil je echt niet belanden.
Wat een vredelievende mensen zeg… Bij mijn zwemles was er maar één bad: het diepe. Op de allereerste les namen ze nog net de tijd om je een plankje te geven, maar daarna werd je er zonder pardon ingesodemieterd (als je niet snel genoeg uit jezelf sprong).
Als klap op de vuurpijl dreigde de zwemleraar ook nog in je billen te bijten als je niet genoeg je best deed. Dat is geen grap. Ik denk dat die lui inmiddels failliet zijn, want welke ouder stuurt zijn kind na al die misbruikzaken nog naar een zwembad waar ze überhaupt het woord ‘bil’ hardop durven te zeggen?
Wat een luxe, 5 baden. Yep mocht (moest) meteen het diepe in… En over mijn tijd zal ik het maar niet hebben….
In België kregen we geen diploma’s A en B, daar kreeg je gewoon een cijfer van school voor “turnen” wanneer je ging zwemmen (op mijn school toch ten minste). Hoe beter en sneller je zwom, hoe hoger je cijfer. Ik vond het vroeger echt een hel, zeker omdat ik niet zo goed tegen chloor kan. :P
Maar Laura meisje, wat heb jij toch allemaal meegemaakt. Als ik die dikke badjuf zou tegen komen, ik zou ze een nietsvermoedende kopstoot geven. Wat een horrorverhaal. :-)
Toen ik nog een klein Anne-tje was (ja, ik ben nog steeds klein en nog veel kleiner dan jij lekker puh) werd er met mij overgegooid in het zwembad. Ik kon nog niet zwemmen, maar blijkbaar was ik een geschikte bal? Goed, ik leef nog en volgens mij ben ik altijd keurig netjes gevangen. Maar…trauma’s, Laura, trauma’s!
Ah nee, dat is echt niet leuk :(
Ik kon juist niet wachten om te springen :P Zwemles heb ik altijd heerlijk gevonden, kon niet vroeg genoeg beginnen :) De glijbaan vond ik wel doodeng…
hahaha, ik was ook niet zo’n waterrat helaas en nog steeds niet. Maar 5 baden? Wat veel! Wij hadden er iets van 3 als ik me tenminste goed kan herrineren.
Echt iedereen heeft trauma aan zwemlessen! Een maatschappelijk probleem waar nodig iets aan gedaan moet worden