Wat moet ik in mijn profiel voor een datingsite zetten?

God ja, je bent nu al twee maanden single en dat is dus echt te lang, daar kan je echt niet mee aankomen bij je vrienden. Dus er moet wat gebeuren. Weet je wat? Je schrijft je in bij een datingsite. Maar eh, wat moet je eigenlijk in je profiel neerzetten? Je wil natuurlijk niet één of andere weirdo aan de haak slaan. Tante Laura (die zelf nog nooit aan internetdating heeft gedaan en dat ook niet van plan is, de aangewezen persoon om hierover te schrijven dus) geeft tips.

Let wel op: deze tips zijn alleen bedoeld voor mensen die een serieuze relatie willen!

Foto

Voor vrouwen: kies een foto waarop je decolleté goed zichtbaar is. Dit is echt een vereiste, anders kun je die mannen, zelfs die weirdos, wel op je buik schrijven. Het beste kun je daarnaast ook nog een duckface opzetten en een panterprintje aantrekken.
Voor mannen: span je spieren aan en toon ze! Vooral je sixpack. Heb je die niet? Kijk op YouTube voor make-uptutorials om er één te faken.
Voor zowel mannen als vrouwen: Photoshop is your friend.

Motto

Voor vrouwen: een minuut niet gesproken, is een minuut niet geleefd.
Voor mannen: bier en tieten.

Omschrijf jezelf in vijf woorden

Voor vrouwen: bitch, ongeduldig, ochtendhumeur, gestresst, afhankelijk.
Voor mannen: onbetrouwbaar, bot, ongeïnteresseerd, snel verveeld.

Wat zoek je in een relatie?

Voor vrouwen: genegenheid, lange gesprekken, affectie, veel knuffelen.
Voor mannen: seks.

Hobby’s

Voor vrouwen: breien, hoelahoepen, mijn katten, lange gesprekken voeren over kleding, make-up en emoties.
Voor mannen: bier, voetbal, bier, auto’s, bier, seks, bier.

Succes gegarandeerd!

Les van juffrouw Laura: Nederlands, les twee

Goed, zeg het allemaal maar even in koor: ‘Goedemiddagavondochtend, juffrouw Laura!’
Goedemiddagavondochtend, lief klasje van me. Fijn dat jullie er allemaal zijn. Vorige keer hebben we al een aantal fouten behandeld en daar gaan we nu vrolijk mee door. Ik kan jullie het heuglijke nieuws vertellen dat juf Laura de spellingtoets, die ze voor haar minor Journalistiek en Nieuwe Media moest doen, heeft gehaald, dus vergeet niet te klappen voor me. Maar let wel: ook juf Laura is niet perfect (‘Wat? Serieus? Echt niet?’ ‘Het spijt me.’), dus mocht ik een foutje maken: let me know!

1. Hij is groter als mij hij is groter dan ik.
Dit wordt vaak fout gedaan. Wanneer je iets met iets anders vergelijkt en het één is beter/groter/vervelender/fantastischer dan het andere, gebruik je ‘dan’ (zoals je al in deze zin ziet). Maar er zijn ook gevallen wanneer je ‘als’ gebruikt. Taaladvies.net zegt dat je het moet gebruiken bij een ‘gelijkheid binnen een ongelijkheid’, maar dat is nogal onduidelijk. Misschien kan je het beste onthouden dat wanneer er een getal in zit je ‘als’ gebruikt, dus: ‘hij is twee keer zo groot als Harry.’ Klinkt misschien raar, maar het is echt zo! (Oh en het is dus ook groter dan IK, niet dan MIJ)

2. Hun zijn echte flapdrollen zij zijn echte flapdrollen.
‘Hun’ kun je NOOIT als onderwerp gebruiken (en ‘hullie’ ook niet, maar dat is überhaupt geen officieel woord of dat mag ik althans niet hopen). Het kan bezittelijk zijn (‘hun huis’) of een persoonlijk voornaamwoord. Maar wanneer gebruik je ‘hun’ en wanneer ‘hen’? ‘Hen’ gebruik je als het een lijdend voorwerp is (‘Ze gebruikt hen.’) of als er een voorzetsel voor staat (‘Hij gaf de brief aan hen.’). Als er geen voorzetsel voor staat, maar je die er wel bij kunt bedenken, gebruik je ‘hun’: ‘Hij gaf hun de brief.’

3. Wordt je een beetje ziek word je een beetje ziek?
Goed, de logica hiervan snap ik ook niet, maar dat maakt niet uit. De ik-vorm is ALTIJD zondert, dus: ik word. Hij/zij/het is ALTIJD met een t (behalve bij de onregelmatige werkwoorden zoals willen), dus: hij/zij/het wordt. Maar hoe zit het met ‘je’? Wanneer ‘je’ voor de persoonsvorm van ‘worden’ staat, is het ‘wordt’: ‘je wordt wel een beetje oud he?’ Staat het echter achter de persoonsvorm bij ‘worden’, dan vervalt de t: ‘word jij ook gek van die reclames?’

4. Wat leuk, een verassing wat leuk, een verrassing!
Heel veel mensen krijgen in plaats van een verrassing, een verassing. Dat klinkt nogal ernstig, denk maar eens na: een ver-assing. Persoonlijk zou ik dat niet willen, doe mij maar een verrassing, met twee r-en dus.

5. Ik ga een intervieuw doen ik ga een interview doen. 
Op de basisschool waren er twee woorden die vaak terugkwamen in de spelllingtest: applaus (met twee p’s dus) en interview. Ik heb geen idee waar mensen die ‘u’ vandaan halen, maar hij moet weg, foetsie, opzouten met die ‘u’!

Ik hoop dat jullie goed opgelet en meegeschreven hebben. Maak je huiswerk en als je het goed doet, krijg je een sticker! (en als je het snel inlevert zelfs een lolly)

Eindelijk! De langverwachte OOTD


De originaliteit spat er duidelijk vanaf bij deze outfit en dan zien jullie mijn pofmouwen niet eens. 

Sinds ik op mezelf woon, voel ik soms de onverklaarbare dwang om mijn avondeten op de foto zetten. Ik ben geen culinair wonder. Ik eet dingen als rijst met een sausje en salades. Geen masterchef zou hier zijn hand voor omdraaien. Maar toch wil ik het dan delen. God knows why.

Ik heb nu ook zo’n spiegel waarin je jezelf helemaal kan zien. Ik sta wel eens voor de spiegel. En dan krijg ik opeens de behoefte om een foto te maken van mezelf (zo’n slechte half in spiegel foto) in mijn Outfit Of The Day (OOTD). Nu moet u weten: ik draag helemaal geen boeiende kleding. Ik ben echt zo’n Vero Moda-meisje (dat ik steeds minder kleding van de Vero Moda draag laten we even buiten beschouwing). Ballerina’s, spijkerbroek, topje, vestje enzo. Saaier kan werkelijk niet. En dan ook echt zo gecombineerd dat ik zwarte ballerina’s met een zwart topje heb. De fashionista’s zouden ervan walgen.

Het is zelfs zo erg (ik durf het haast niet te zeggen) dat ik laatst de Android-app van Instagram heb gedownload. Ik heb hem verwijderd toen ik erachter kwam dat je met die geen GIF-jes kunt maken zoals bij de iPhone-app, want daarom wilde ik hem eigenlijk.

Elke keer als ik zo’n gevoel krijg, tel ik tot tien en dan gaat het weg. Maar er komt een moment dat ik me niet kan tegenhouden. En dat moment is nu. Kijk maar naar de foto hierboven.

En nu allemaal even zeggen wat voor fashionista ik ben en dat ik zo’n geweldig figuur heb. En liken natuurlijk. Is goed voor mijn ego. Zodat ik dan weer kan zeggen: oh ja, even snel bij elkaar geraapt en oooh nee joh, ik ben echt veel te dik. Alvast bedankt.

(Nee grapjes, jongens. Die foto is ergens in juli gemaakt, toen ik op mijn bijleskindje aan het wachten was en ik geen internet noch smartphone had en me dusdanig ernstig verveelde dat ik dit soort foto’s ging maken. Dus dit was helaas alweer de laatste OOTD, jammer hoor)

Verschrikkelijke trend: vuilnisjassen


De kwaliteit van deze foto congrueert wel met de kwaliteit van deze jas (ja, ik gebruik expres het woord ‘congrueren’, zodat jullie denken dat ik heel slim ben, wat ook zo is natuurlijk).

U kent de uitspraak wel (dit gaat meestal over een topmodel): ‘Ja, zelfs een vuilniszak zou haar nog goed staan!’

Blijkbaar zijn er veel mensen die denken dat dit ook over hen gezegd kan worden en dat nemen ze nogal serieus. Het begon vorig jaar en ik hoopte dat het een snel voorbij vliegende trend zou zijn, maar ja: uggs en Marlies Dekkers-bh’s worden ook nog steeds gedragen, dus wat dacht ik wel niet?

Het zijn van die jassen zoals je hierboven ziet. Ze zijn net zo goedkoop als ze eruit zien, want dit heeft u er namelijk alleen maar voor nodig:

1. Een vuilniszak.
2. Watten.
3. Een konijn.

Je stopt de vuilniszak vol watten, drapeert je konijn over de hals en klaar is je jas.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik gebruik vuilniszakken om afval in te gooien. Die neiging krijg ik dan ook als ik mensen met zulke jassen zie rondlopen: ‘Hé wacht even, ik moet even mijn kauwgompje weggooien!’

Dus mensen, alsjeblieft, pas toch eens op met spreekwoorden en uitdrukkingen. Want dit is dus het gevolg: mensen die het serieus nemen. Luister naar mij: een vuilniszak is voor, het woord zegt het al, VUILNIS. En tenzij je jezelf als troep beschouwt, moet je hem dus niet als jas gebruiken.

Tot zover Laura’s gratis mode-advies. Graag gedaan.

Lang leve les Petites


Maat 43 vs 36. Raad maar welke van mij is.

Eén van mijn bijnamen is: la Petite. Zo noemt mijn vader me wel eens. Jullie mogen zelf raden waarom.

Nu zou je denken: god, dat moet toch verschrikkelijk zijn. Klein zijn in Nederland, waar iedereen minimaal 1.80 is. Laatst vertelde een niet nader te noemen blogger (weet niet of ze het kan waarderen als ik zeg wie het is) mij dat ze zich zo klein voelde met haar 1.70.

Ik vind mensen van 1.70 nog best wel lang. Maar ja, wie ben ik?  (1.58)

(Diezelfde blogger zei tegen een andere blogger, nadat ze me ontmoet had: ‘Ja, ze is echt klein!’ Ja mensen, ik zeg ook wel eens dingen op mijn blog die echt waar zijn.)

Klein zijn betekent niets zien tijdens concerten, broeken laten inkorten, minimaal tien jaar jonger geschat worden, bijna doodgaan als je door een menigte moet lopen, mensen die je als steunpaal gebruiken, verschrikkelijke pijn in je nek elke dag weer, de hedendaagse mode niet kunnen dragen (diens credo is namelijk: hoe langer het jurkje/vestje, hoe beter) en god, nog zoveel meer. Je gaat je toch bijna afvragen hoe het mogelijk is om te overleven als kleintje.

Maar het is niet altijd erg. Ik ga dan misschien wel bijna dood als ik door een menigte loop, maar ik kan wel tussen iedereen doorglippen (‘Huh, wat was dat? Ik voelde iets, maar ik zie niets.’). Ik kan alle hakken van de wereld dragen zonder met mijn lengte boven mannen uit te komen (ik zou met welke hak dan ook nog steeds klein zijn namelijk). Als ik vijftig ben, schat iedereen me nog steeds zestien. Ik krijg alles gedaan van iedereen, omdat eruit zie als een schattige zesjarige. Niemand verwacht dat zo’n lief, klein schattig meisje als ik enorm sterk is, maar dat ben ik natuurlijk wel.

Dus lang leve les Petites!

(en toch zou ik het niet erg vinden om tien centimeter langer te zijn, maar vertel dat maar niet door)

Beautyproblemen van L@uraliiCi0usSs (mijn alter ego)


Ik ben een supergoede beautyblogger.

Het leven van een beautyblogger is zwaar en ik kan het weten, want ik ben er één (geen zorgen, mensen, binnenkort wordt de url écht veranderd naar L@uraliiCi0usSsmake-upt.nl). Ik zal niet al mijn beautyproblemen opnoemen, want dan wordt het teveel en dan krijgen jullie wel erg veel medelijden met mij, maar hier zijn er een paar:

1. De mascara komt niet op je wimpers terecht.
Natuurlijk doe ik elke dag mascara op (en foundation en oogschaduw en eyeliner en lippenstift en lipgloss en blush en nepwimpers en nog veel meer) en ben ik dus ontzettend bedreven hierin, maar soms gaat het mis. Ik haal het borsteltje uit het mascarading (NIET POMPEN, ANDERS DROOGT HIJ UIT) en kijk naar boven, terwijl ik de mascara op mijn wimpers doe. En dan gaat er iets naast, bijvoorbeeld op mijn ooglid en dat kan natuurlijk niet, want mascara is voor je wimpers, niet voor je ooglid, al zijn er ook mensen die lippenstift als blush gebruiken. En dan moet je he-le-maal zo’n make-upremoverdoekje pakken (ik bedoel, dan moet je wel twee stappen ofzo zetten) en dan wrijven en jeetje, ik word al moe van als ik er alleen maar aan denk.  Zucht. Zo zwaar.

2. Het regent en dat terwijl je haar net zo geweldig zat.
Je wordt wakker, kijkt in de spiegel en denkt: dit wordt een topdag, want ik heb een goodhairday! Dit is een uitermate zeldzaam verschijnsel, dus daar moet je van profiteren. Lucky bastard dat je bent, heb je vandaag een aantal afspraken, dus dan kan iedereen zien hoe goed je haar zit. Je zingt een liedje van tralalala, straalt als een zonnetje en… kijkt naar buiten. Het regent. Je moet fietsen en voor de bus ben je nu al te laat. Dag goodhairday. Zucht. Zo zwaar.

3. Je nagels zijn te kort gevijld.
Oooooh wat fijn. Na maanden, wat zeg ik, jaren heb je eindelijk weer lange nagels. Leuk hoor. Van dat vuil wat eronder komt en dat je niet meer kan typen enzo. Hmm, weet je wat, je vijlt ze gewoon even, zodat je in ieder geval weer blogjes over MAC (niet van de fastfood) kunt typen. Enthousiast ga je aan de slag, terwijl je ondertussen één of andere hersenloos programma aan het kijken bent (ik niet, want ik kijk alleen hoogstaande programma’s). En dan ben je zo verdiept in de liefdestragedie van Pietje en Marietje dat je voor je het weet geen nagels meer over hebt. Zucht. Zo zwaar.

4. Je hebt teveel parfum op gedaan.
Je moet bijna weg. Nog even snel parfum op doen. God, wat ruikt dit toch heerlijk. Zo heerlijk dat er een rode waas voor je gezicht verschijnt en je helemaal los gaat. Nog een spuitje. Nog één. Weet je wat? Nog één. Daarna raak je weer bij zinnen en stap je de deur uit. Als je bij de bushalte aan het wachten bent, hoesten er behoorlijk wat mensen. Hmm, het heerst wel he, die griep.
‘HOLEYMOLEY.’ zegt de buschauffeur wanneer je instapt.
Goh, die heeft vast zijn dag niet.
De bus raakt stampvol, maar niemand wil naast je zitten. Hmm, raar. Zou ik stinken? Shit. Weet je wat, ik doe nog wat parfum op. Maar wanneer je hand reikt naar het parfumflesje, begint iedereen opeens te roepen: ‘Oh god nee, doe het ons niet aan!’
En dan komt het besef. Zucht. Zo zwaar.

5. Je moet je haar föhnen, maar dat duurt zo lang.
Oh mijn god, je hebt zo’n haast. Douchen, ontbijten en nee he, je haren zijn nog niet droog, want je hebt echt van die stomme, lange haren waarvan het tachtigduizend jaar duurt, voordat ze droog zijn. Dus dan maar föhnen. Maar zelfs dat föhnen duurt tachtigduizend uur en zoveel tijd heb je niet, je hebt maar vijf minuten. En anders zit je haar dus echt niet. Zucht. Zo zwaar.

Zo zie je maar: het leven van beautyblogger L@uraliiCi0usSs is zo makkelijk nog niet.

Ik heb vijf e-mailadressen

Ik heb vijf verschillende e-mailadressen. Wat moet een mens in godsnaam met vijf e-mailadressen? Ik heb geen idee en tegelijkertijd heb ik ze allemaal nodig. Een opsomming:

1. Mijn allereerste ikbentwaalfjaarenechteendebiel e-mailadres.
Ik zal niet verklappen wat het is, maar het heeft te maken met een bandnaam die je ook breezerachtig kan opvatten (interessant he?), maar wat ik niet breezerachtig bedoelde, want ik vond (vind) huppelkutjes stom. Het erge is dat ik deze het vaakst gebruik, bijvoorbeeld om met vriendinnen te mailen en ja, ze nemen me nog steeds serieus. Denk ik. Hoop ik.

2. Mijn Hotmail e-maildres.
Deze is wat normaler (‘Goh, zou het soms je eigen naam bevatten, Laura?’). Ik gebruik(te) (zie nummer vijf) hem vooral voor ‘serieuze’ mailtjes (sollicitaties en dergelijke), want daar kon ik natuurlijk niet mee aankomen met mijn breezah e-mailadres.

3. Mijn blog e-mailadres.
Wat is nou een blog (met een .nl-adres) zonder een e-mailadres? Niets zeg ik je, niets. Deze mogen jullie uiteraard wel weten (laura@lauradenkt.nl, voor al uw liefdes- en fanmails). Heel leuk hoor, zo’n eigen e-mailadres, beetje jammer dat ik altijd in de spam kom als ik naar anderen mail. Oh en ik krijg elke dag een mailtje dat ik de loterij heb gewonnen (yesssssss) en over dat ik mijn gegevens moet veranderen bij de Rabobank, terwijl ik niet eens bij de Rabobank zit, kun je nagaan hoe goed de service daar is.

4. Mijn universiteits e-mailadres.
Deze is natuurlijk het stoerst. Kijk mij eens slim zijn. Ik doe er voor de rest niets mee, maar dat maakt niet uit.

5. Mijn Gmail e-mailadres.
Toen ik onlangs mensen moest mailen voor mijn studie bedacht ik me dat Hotmail eigenlijk niet zo hip meer is en dat mijn blog e-mailadres steeds in de spam komt en dat dat niet zo handig is. Dan maar meegaan met de stroom en op Gmail overstappen. Ja, ik ben een verrader. Sorry.

Vertel me nu alsjeblieft dat ik niet gek ben (‘Haha grapjas.’), dat er mensen zijn met wel tien verschillende e-mailadressen, dat vijf eigenlijk maar heel weinig is!

Laura’s brieven: Maxime en Karlijn

Negenenveertig mensen wilden graag een brief van mij ontvangen. Die brieven schrijven is dan ook wat ik de komende tijd ga doen! Het zijn niet alleen bloggers, maar ook onbekenden of familie. Ik stel vragen (nieuwsgierig als ik ben) en zij geven antwoord!

Maxime 

Maxime is een 18-jarige blogger uit Limburg die hopelijk snel weer gaat bloggen! Omdat iedereen wel meer over wolken zou moeten weten, heb ik mijn brief geschreven op wolkenbriefpapier. Ach ja, zo ben ik, dat weten jullie.

Bedankt voor het blauwe briefpapier, Maxime, dat is altijd goed natuurlijk! Beetje jammer dat je niets over je ontgroening wil vertellen, maar dat schijnt te horen bij een ontgroening. Ik heb er zelf nooit één gehad (thank God), maar wel verhalen gehoord van anderen. Dat ze bijvoorbeeld in een hoekje moesten staan en de hele tijd ‘komkommer’ moesten zeggen (wat zal je daarna een hekel aan dat woord hebben, misschien zorgt het er wel voor dat je nooit meer van je leven komkommer eet) of de hele tijd op de grond in een rij achter elkaar moesten zitten of alleen maar brood met marmelade (smerigggg) mochten eten. Maar geen zorgen, er gebeuren ergere dingen, maar die vertellen ze natuurlijk niet!

Karlijn


Karlijn is 15 jaar en hevig verliefd op Kermit de Kikker, kijk maar op haar about-pagina. Daar wilde het fijne wel van weten natuurlijk, een blogger en een handpop die een relatie hebben, dat gebeurt niet vaak!

Oooooh nee, ik kom met een primeur, want: het is uit tussen Karlijn en Kermit de kikker. Ontzettend jammer dit. Sterkte, Karlijn…

Om even antwoord te geven: ja, ik kan hele bijzondere tongkunstjes, maar die zal ik niet laten zien, anders word je nog jaloers.

Heeeeeeel leuk dat het een brief is getypt met een typemachine en ik ben dan ook erg jaloers dat Karlijn er één heeft. Mensen die mij nu heel zielig vinden, mogen geld naar me opsturen of natuurlijk gewoon de typemachine zelf. Alvast hartelijk bedankt.

Een schokkende bekentenis


Ik ben niet verantwoordelijk voor de tegelstickers en het douchegordijn (het valt mee, want eerst was het douchegordijn knalroze).

Adem in, adem uit. Ik ga iets bekennen. Het is werkelijk waar niet te geloven. Volgens mij is er niemand die het níet doet. Behalve ik dan. Oké, daar komt hij dan.

Ik zing niet onder de douche. Gewoon helemaal nooit, zelfs niet één keer ‘Lala’, njet.

Het is niet dat ik niet kan zingen, want oooooh, dat kan ik zo prachtig (nee, nee, vraag maar niet aan familieleden of dat klopt). En het is ook niet alsof ik nooit zing. Ik ben dol op zingen. Als ik alleen thuis ben (niet zo vaak). Natuurlijk zing ik dan niet mee met Jan Smit (gruweldegruwel), maar met The Voice (‘Ben Saunders?’ ‘Oh mijn god, nee, niet Ben Saunders.’) aka Ol’ Blue Eyes, Frankie, je weet wel (‘Eh…’). Frank Sinatra dus, voor de top 40-mensen onder jullie.

Frank en ik zingen over dat we echt niet gaan dansen (‘I won’t dance, don’t ask me/I won’t dance, don’t ask me/I won’t dance, madame, with you/my heart won’t let my feet do the things that they should do.’), koffie in Brazilië (‘They got an awful lot of coffee in Brazil.’) en meisjes die Frankie niet zien staan (‘Some, they may go for cocaine/I’m sure that if I took even one sniff/it would bore me terrifically too/but I get a kick out of you’.)

Oh, Frankie en ik zingen zo goed samen, dat wilt u werkelijk waar niet weten. No way dat hij, als hij nog in leven zou zijn, nog met Nancy (zijn dochter) zou zingen, nee, Frank en Laura zou het zijn.

Maar goed, ce n’est pas possible. Aangezien ik dus niet onder de douche zing en alleen wanneer er niemand thuis is, is er eigenlijk geen kans om mij te horen zingen.

Ik hoop dat jullie beseffen hoe jammer dat is.

Je kan over alles schrijven

Ik weet eigenlijk niet eens hoe ik erop kom. Misschien omdat ik aan het afwassen ben. Of ergens een foto van heb gemaakt. Ik bedoel, welke debiel schrijft nou serieus een blogje over duizenddingendoekjes? Nou ja, ik dus. En jullie, stelletje gekkerds, lezen het nog ook. Wat zeg ik: sommigen vinden het zelfs leuk!

Of is het toch niet zo raar? Als je jezelf serieus wil nemen als blogger/schrijver, dan zou je overal over moeten kunnen schrijven. Half lege (‘Nee Laura, half volle.’) flesjes water, het schroefje bij je meubel van je Ikea dat nergens bij past of natuurlijk de zin van het leven.

Geen inspiratie? Kijk eens om je heen! Want waarom zou je over over moeten kunnen schrijven? Omdat overal een verhaal in zit. Stofzuigen an sich is niet interessant, maar het gaat erom wat jij ervan maakt(‘Als ik gestofzuigd heb, dan kan ik de week daarna niet meer lopen van de rugpijn.’ ‘Mijn stofzuiger is niet alleen dol op stof, maar ook op mijn sieraden die her en der verspreid liggen in mijn kamer en nee, dat is niet mijn schuld.’).

Daarnaast bezit je vast een scala aan anekdotes, al dan niet van jezelf. Er zijn boeken, films, televisieprogramma’s, beroemde mensen, niet zo beroemde mensen, (huis-)dieren, studies, baantjes waar je over kunt schrijven.

JE KAN OVER ALLES SCHRIJVEN.

Geeft dat niet een enorme vrijheid? Dus hup, niet meer zeuren dat je geen inspiratie hebt. Gewoon even goed om je heen kijken.