Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een brievenghostwriter of een scenarioschrijver zoals Alexandra. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!
Van journalist naar scenarioschrijver
Na een carrière als journalist voor andere de LINDA. en de Esta volgde Alexandra Penrhyn Lowe een cursus scenario schrijven aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Vlak daarna raakte ze aan de praat met een producer van Nickelodeon. Hoewel ze geen ervaring had, werd ze toch aangenomen als dialoogschrijver voor de populaire kinderserie ‘Het Huis Anubis’.
De opbouw van een soapserie
Een soapserie, ook wel daily genoemd, wordt niet door één persoon gemaakt, maar met een team. Eerst komt de hoofdschrijver (of hoofdschrijvers) die de lange lijnen bedenkt, dus wat er per week gaat gebeuren. Daaronder zit de storyliner, die schrijft het treatment. Dat houdt in: wat er in een aflevering gebeurt op scène niveau, maar dan zonder de dialogen. Die worden namelijk daarna geschreven door de dialoogschrijver.
De computer als een gekooide tijger
Op de fiets bedenkt Alexandra de lange lijnen van een scenario, want dat komt meestal als ze niet aan het werk is. Maar wanneer ze daadwerkelijk begint met het schrijven, ontvouwt het zich als een film in haar hoofd die ze alleen maar hoeft te volgen. Hoewel dat goed gaat, heeft ze toch last van angsten:
‘Toen ik het eerste scenario voor ‘Het Huis Anubis’ had geschreven, moest ik huilen, want ik durfde niet te beginnen. Daardoor komt mijn uitstelgedrag. De computer wordt dan als het ware een bom die af kan gaan, een gekooide tijger. Maar deadlines helpen, want je moet wel. ‘
Maar daarna komt het verschrikkelijke wachten. Elke keer weer.
De neiging teveel te zeggen
Volgens Alexandra is er in Nederland een mooie toneeltraditie, maar minder ervaring wat betreft film. Er is vaak de neiging om alles direct te zeggen, terwijl subtekst juist belangrijk is in een scène.
‘Zo haal ik er bijvoorbeeld alle namen eruit, want dat is niet realistisch. Je noemt niet de hele tijd iemand bij de naam wanneer je met hem of haar praat.’
Als voorbeeld geeft Alexandra een scène die ze heeft geschreven voor de KRO-serie VRijland. Het speelde zich af tussen een jongen van 18 en een jongetje van 10, dat heel verdrietig was vanwege de dood van zijn moeder.
‘De suggesties die bij deze scène stonden waren veel te pathetisch. Kinderen kunnen meestal niet zo goed acteren. Dus na hard nadenken kwam ik erop om het jongetje te laten zwijgen, terwijl de jongen praatte. Dat werkte goed, het ontroerde me zelfs.’
Dat is dus een manier om de neiging om teveel te zeggen te doorbreken.
I’m a writer too!
In Nederland krijgt Alexandra de volgende vragen vaak als ze vertelt wat ze doet: ‘Als eerste: heb je wel eens wat gepubliceerd? En als tweede: kun je daarvan leven?’
In Amerika is dat echter anders, positiever. ‘Of ze zeggen dat ze het ‘awesome’ vinden of: ‘I’m a writer too!’
Daarnaast zijn er soms ook vooroordelen. Veel mensen denken dat je niets doet en bellen je dan, omdat ze met je willen lunchen of iets dergelijks.
‘Maar ik ben gewoon aan het werk, dus dat gaat niet. Daar denken veel mensen niet aan.’
Leuke nieuwe serie! En een heel interessant stukje, zo leer ik nog eens wat!
Het is geen nieuwe serie hoor! Dit is alweer het zevende interview geloof ik. Maar het staat ook niet zo aangegeven, zal ik even doen :)
Deze is leuk! Scenarioschrijven is ook niet zo’n voor de hand liggend beroep qua schrijven, leuk dat je dan juist deze ook erbij haalt! Weer allemaal nieuwe dingen geleerd :)
Ik vind dit zo leuk om te lezen, echt super interessant. Een vraag die vaak gesteld wordt is ook: ‘Hoeveel verdien je eraan?’ :P
Goed geschreven, leuk en informatief. Misschien moet je de eerste zin van je interview nog even doorlezen, daarna wordt het ongetwijfeld perfect. ;-)
Dankje, ik neem aan dat je de spatiefout bedoelt haha, ik heb het verbeterd!
Geniaal dat de Amerikanen antwoorden met ‘I’m a writer too!’ (altijd enthousiast) terwijl we in Nederland meteen op het praktische af vragen of je je brood wel mee kunt verdienen!
Ik denk dat het behoorlijk awesome is als je van beroep dialogen mag schrijven!
Mooi artikel weer. En wat een leuk beroep, dialoogschrijver…. Zucht..
Heel leuk stukje! Scenarioschrijver klinkt eigenlijk wel heel leuk om te doen! (op die gekooide tijger na dan ;D)
Heel erg leuk om te lezen!
He, ik heb haar eerste boek in mijn kast staan :)
Ik vind deze serie echt heel leuk om te lezen!
Die serie Vrijland is al uitgezonden toch? Weet je toevallig uit welke afl. het stukje komt wat wordt beschreven hier? Want nu ben ik wel benieuwd naar hoe dat uitpakt op beeld dan.
Ze weet het helaas niet meer en ze heeft meer dan veertig scripts ervoor geschreven en ze kan die helaas niet allemaal doorspitten.
Toch bedankt voor het vragen Laura ;)
Ik ken haar niet, maar wel een leuk interview! :)
Gaaf! Zij mag mijn voorbeeld wel zijn!
Haha, deze mevrouw had ik aan je gesuggereerd, toch? Tof dat het gelukt is, leuk geschreven ook! Enne, er staat in de laatste alinea verteld, maar dat moet met een t (A)
Klopt! En goed dat je het zegt, ga het even verbeteren.
Vivian: vind je Laura ook zo leuk als ze foutjes maakt? :)
Dat er zoveel werk aan een soapserie voorafgaat, dat wist ik niet. Wel leuk zeg, in zo een interviewserie zie je zoveel verschillende beroepen die met schrijven te maken hebben.
Ja, dat vind ik ook leuk :) Ook om te kijken naar de verschillen en de overeenkomsten (die vraag over ‘Kun je daarvan leven?’ krijgt namelijk vrijwel iedereen die ik geïnterviewd heb).
hij is weer leuk Laura! Dit is een van mijn favorieten
Zo leuk! Zou ik ook best mijn beroep van willen maken, als het even kan bij een grote Amerikaanse televisiestudio *droomt verder*
Leuk interview! Lijkt mij een erg moeilijk beroep..
Mooi beroep. Opvallend, zoals je zegt, dat ze in Amerika enthousiast reageren, terwijl er in Nederland direct wordt gevraagd of je er wel van kunt leven.
Wat leuk geschreven!
Interessant!