Ik heb het er al eerder over gehad over u/jij zeggen tegen oudere mensen. Maar hoe zit dat met je (groot)ouders?
Allereerst over Mutti en Vati. Zelf zeg ik ‘je’ tegen mijn ouders. Natuurlijk omdat me dat zo geleerd is, maar ik sta er ook zelf achter. Als je ‘u’ zegt tegen je ouders, dan schept dat een bepaald soort afstand en dat is iets wat je (lijkt mij) niet wil hebben bij de mensen die het dichtst bij je staan! Om dezelfde reden zeg ik ook gewoon ‘mam’ of ‘pap’ in plaats van mijn ouders voornamen (oké, dat doe ik wel eens, maar dat is dan voor de grap of in een winkel wanneer ze niet reageren op ‘mama’ of ‘papa’).
Maar de generatie boven mij (dus mijn ouders) zeggen tegen hun ouders wel ‘u’. Ik denk dat dat met een generatieverschil te maken heeft. Vroeger was het erg belangrijk om respect voor je ouders te hebben en daar hoort het ‘u’ zeggen bij. Ik denk dat tegenwoordig juist het dicht bij elkaar zijn/het contact belangrijker is en dat mijn generatie dus ‘je’ zegt. Dat wil niet zeggen dat we geen respect voor onze ouders hebben, maar de verhouding ligt wel ietsje anders (vroeger kon je het eigenlijk niet maken om tegen je ouders in te gaan, dat is tegenwoordig wel wat anders haha).
En dan de grootouders. Tegen mijn oma zeg ik ‘u’ en ik heb ook nooit iets anders gezegd. Ik vind het hier eigenlijk anders liggen dan met mijn ouders. Je grootouders staan toch wat verder van je af en ik denk dat daar respect wel belangrijk(er) is. Ik kan het eigenlijk niet zo goed uitleggen. Het heeft voor een gedeelte ook met leeftijd te maken, denk ik. Ik bedoel, mijn oma is meer dan zestig jaar ouder dan ik.
Onderscheid tussen de verschillende opa’s en oma’s werd bij ons (alleen mijn oma leeft nog) gemaakt door achternaam, maar bij anderen gebeurt dat bijvoorbeeld door plaatsnaam.
Nu ben ik wel benieuwd wat jullie vinden en doen. Zeggen jullie ‘je’ tegen je ouders? Wat zeggen jullie tegen je grootouders en hoe noemen jullie ze? Zeg ik echt dikke onzin of ben je het met me eens?
Ik zeg tegen zowel mijn ouders als grootouders gewoon je en jij.
Ik zeg gewoon ‘je’ tegen mijn ouders en ook tegen mijn oma! Ik denk dat dat gewoon verschilt per familie, persoon en opvoeding enzo. Ondanks dat mijn oma 86 is kan ik haar gewoon jij noemen en met haar lachen en nep-beledigen (Gisteravond vroeg mijn moeder of ze ijs wilde, zei m’n oma ‘Nee dankje, ik ben niet zo ijzig’ en toen zei ik ‘NOU!’. Dat soort dingen). Maar zoals ik al zei, dat verschilt per persoon. Ik vind het wel fijn dat ik haar met je en jij kan aanspreken, dat is gewoon veel persoonlijker (niet dat u niet persoonlijk is, maar je snapt me wel).
Ik noem m’n ouders en grootouders gewoon jij. Mijn moeder heeft haar ouders volgens mij ook nooit u genoemd, en van m’n vader weet ik het eigenlijk niet. Ik noem ze ook vati en mutti trouwens, haha. Ik vind pappa en mamma zo kinderachtig. Pap en mam zeg ik ook wel eens, en af en toe noem ik m’n moeder voor de gein moedertje. Mijn oma vond omaatje trouwens niet zo leuk, haha.
En verder ben ik het met je eens over de afstand die ‘u’ creëert. Dat is dus ook de reden dat ik mijn grootouders ook met ‘je’ aanspreek.
Ja klopt, ik hoor mensen praten over ‘oma Beekbergen en oma Duivendrecht’, bij wijze van. Dat vind ik zo vreemd klinken!
Ik gebruikte altijd gewoon de voornaam. Opa Herman heette mijn opa dus gewoon (maar hij en mijn oma’s overleden vrij vroeg, dus onderscheid maken werd overbodig).
Altijd ‘je’ gezegd trouwens.
Ik zeg tegen mijn ouders ‘je’ en bij mijn opa en oma spreek ik ze niet zoveel aan, maar ik probeer wel u te zeggen, maar daar praten we altijd Fries, dus dan is het iets anders. Toen ik nog mijn andere oma had, was het altijd beppe achlum, van de woonplaats en beppe en pake.
Ik zeg tegen mijn ouders normaal gesproken ‘je’ en zeg pap of mam. Nu mijn vader begint te dementeren zeg ik wel eens ‘u’, meestal wanneer we samen naar een arts gaan en ik het idee heb dat hij het even niet meer weet. Mijn moeder noem ik momenteel zo af en toe bij haar voornaam, gewoon omdat er soms momenten zijn dat ze haar eigen naam nauwelijks hoort. Hoewel, nu ze in het ziekenhuis ligt wordt haar naam regelmatig gebruikt door de buurman en zijn vrienden/familie.
Ik denk dat ik ‘u’ zei tegen mijn grootouders, maar dat weet ik niet zeker meer. Yep (m,18) zegt ‘u’ tegen zijn grootouders. En als hij boos is zegt hij ‘u’ tegen mij, gewoon om mij te plagen.
Tegen mijn ouders zeg ik je, en mijn oma tja… ik weet nooit wat ik moet zeggen maar doe meestal ‘u’.
Ik zeg altijd heit (vader), mem (moeder), pake (opa) en beppe (oma). Ook in zinnen. ”Heeft beppe mijn mailtje gekregen?”. Ik hoef bijna nooit je/u te zeggen. Kan me zo ook even niet herinneren dat ik dat wel gedaan heb.
Dus in plaats van “wil je nog een kopje koffie?” wordt het “wil heit nog een kopje koffie?” :p (maar dan volledig in het Fries)
Goed gebekt in dialect… De Zeeuwen (en ik dus ook) zeggen tegen alles en iedereen ‘jie’, wat min of meer het equivalent is van het Engelse ‘you’. Dat lost veel problemen op.
De voornaam van mijn ouders heb ik nooit gebruikt, tot op heden niet terwijl ik bijna 36 ben.
Helaas heb ik beide grootouders niet meer en ik mis ze nog elke dag! Ik heb altijd u tegen mijn grootouders gezegd. Zo ben ik ook opgevoed en dat zal altijd zo blijven. Tegen oudere mensen zal ik nooit je of jij zeggen.
Paps + Mams noem ik gewoon ‘je’, mijn opa en oma (oudere tantes etc) noem ik wel u. Aangeleerd gedrag he!
Ligt erg aan de persoon. Mijn oma van mijn vaders kant zeg ik wel u tegen en tegen mijn stiefoma ook, maar tegen mijn opa/oma van mijn moeders kant altijd jij/je. Die wonen zowat tegenover, ik zie ze elke week. Kan alle grapjes maken die ik wil en we zijn heel close. Tegen mijn ouders zeg ik ook gewoon jij/je. Vroeger was het wel opa/oma plaatsnaam, toen ik nog te klein was om te snappen wat hun achternaam was.
Mijn vader noem ik pap. Voor mijn moeder en stiefvader (woord dat ik nooit gebruik normaal, maar nu voor de duidelijkheid even) heb ik allerlei bijnamen voor en zij voor mij. Daar heb ik ook het langst met het meest plezier gewoond, ik ga met hun om zoals ik ook met vrienden om ga.
Grappig, zeg echt precies hetzelfde tegen mijn ouders. Tegen mijn opa en oma van mijn vaders kant zeg ik altijd u (ik noem ze wel opa en oma). Het is eigenlijk uit respect. Zij zijn het zo gewend, ze staan wat verder van mij af en het hoorde gewoon in hun tijd. Tegen mijn opa en oma van mijn moeders kant zei ik altijd je. Ik kwam daar ontzettend vaak en volgens mij wilde mijn oma ook dat ik je zei…
Ik heb altijd “je/jij” gezegd tegen mijn ouders, maar ook tegen mijn grootouders. Mijn moeder wil niet eens dat ik U zeg tegen haar. Dat vind ze helemaal niks. En ik heb het ooit eens aan mijn grootouders gevraagd en die vonden dat “je” gewoon goed was. Hadden ze geen problemen mee.
En verder natuurlijk gewoon Mams/opa/oma :)
Tegen mijn ouders zeg ik gewoon ‘je’, maar tegen mijn grootouders zeg ik ‘u’. Hoe ik ze noem verschilt. De ene keer met voornaam erbij, de andere keer met achternaam erbij. Ik ben het trouwens volkomen met je eens.
Ik zeg ‘je’ en ‘jij’ tegen mijn ouders en tegen mijn oma’s..
Sowieso ben ik half opgegroeid bij mijn grootouders samen met mn ouders dus die band is ook veel closer dan je misschien normaal hebt met je grootouders..
U zeg ik voornamelijk tegen onbekenden…
Doe ik ook! Typisch Fries, denk ik.
Tegen mijn ouders zeg ik je en tegen mijn grootouders u. Maar soms glipt daar een je doorheen en dat is dan niet erg. Volgens mij merken ze dat niet eens op ;) Ik vind u zeggen wel zo netjes, misschien ook door het leeftijdsverschil en het respect tonen voor mensen op hoge leeftijd enzo. Maar ik vraag me dan wel eens af of ik later mijn ouders ook ‘ineens’ met u ga aanspreken, bijvoorbeeld als zij als opa en oma met u aangesproken worden….
Ik zeg tegen mijn ouders en tegen mijn oma “je”. Buiten mijn familie om zeg ik wel heel snel “u”, maar ik vind dat familie gewoon “je” is.
Ik ben het helemaal met je eens. Ouders zijn ‘je’ en grootouder is ‘u’.
In’t Vlaams is dat simpel; wij gebruiken nooit “jij” :D
Mijn oma wilde graag u maar dat ging er niet in bij ons. Van mijn ouders hoefde dat ook niet gelukkig. ;)
Ik ben sowieso niet zo van het u-en. Ik tutoyeer graag en snel en hou er ook niet van wanneer ik met u aangesproken word. Maar als het dan moet, dan wel twee richtingen op. Als ik u zeg dan wil ik ook een u terug.
Ik zeg tegen mijn ouders/opa/oma altijd jij. Dit is me zo aangeleerd en vinden mijn ouders/opa/oma fijner :) Onbekende spreek ik wel altijd aan met u.
Ik zeg eigenlijk altijd gewoon je/jij tegen mijn ouder en grootouders. Als ik ze ineens met u aan ga spreken, zouden ze dat heel raar vinden ;)
Ik zeg tegen m’n ouders gewoon je/jij en mam/pap, inderdaad omdat ze zo dichtbij me staan. Tegen m’n opa/oma zeg ik u. Eigenlijk precies hetzelfde als bij jou, ik kan ook niet zo goed uitleggen waarom haha!
Ik zeg wel tegen mijn ouders ‘u’, omdat dit mij is aangeleerd. Ik ben het er niet helemaal mee eens dat het een bepaald soort afstand schept, ik denk dat dat ook ligt aan de band die je hebt met je ouders. Voor mij is het woordje ‘u’ respect.
Zo vind ik het bijvoorbeeld moeilijk om ‘u’ tegen mijn vader te zeggen omdat hij ons niet echt heeft opgevoed en mij in de steek heeft gelaten.
Eigenlijk zeg ik tegen alle volwassenen ‘u’ maar als ze dat liever niet willen dan zeg ik ‘je’ of gewoon de naam van diegene. Maar dan nog vind ik dat in het begin lastig ;p haha
Maar nogmaaals, ik denk dat dat puur ligt aan hoe je bent opgevoed en wat je relatie is met bepaalde personen :)
Ik denk trouwens wel dat naarmate ik wat ouder wordt ik op gegeven moment over ga op ‘je’ bij m’n ouders, haha
In een vergelijkbare categorie: wat zeg je tegen je (potentiële) schoonouders? (als vriendlief ze met ‘je’ aanspreekt, uiteraard) Waarschijnlijk begin je met u, maar als je er vervolgens al weer even over de vloer komt, voelt dat toch raar. Ergens wil je dus overstappen…
Ik ze ‘je’ zowel tegen mijn ouders als mijn opa en oma. Ik was er vroeger zo vaak dat zij een soort van 2e huis waren. Tegen andere (oudere)mensen zeg ik wel natuurlijk u.
Tegen mijn ouders zeg ik je, tegen m’n ene oma ook, maar tegen mijn andere zei ik altijd u. Waarschijnlijk omdat deze oma altijd ook relatief afstandig was en ik ook niet zo’n sterke band met haar had..
Tegen mijn ouders zeg ik ‘je’. Tegen mijn grootouders zeg ik ‘u’. Leuk om in de reacties te lezen hoe ieder op zijn eigen manier zijn (groot)ouders aanspreekt.!
Ik zeg je tegen mijn ouders. En mijn grootouders spreken Engels dus dat is heel makkelijk: ‘you’!
Altijd je :).
Ik zeg tegen mijn ouders ‘je’ om dezelfde reden als jij aangeeft, maar tegen mijn oma zeg ik ‘u’. Dat is een vorm van respect die door haar enorm gewaardeerd wordt. Onderscheid tussen grootouders was bij ons niet moeilijk, de ouders van mijn vader werden altijd bomma en bompa genoemd en de ouders van mijn moeder moeke en vokke. (In België zijn dat vrij veelvoorkomende namen, ik weet niet hoe dat in Nederland zit?)
Ik ben het helemaal met je eens! Het is inderdaad een generatieverschil dat ouders nu minder moeilijk doen over u/je. Maar, mijn zusje zegt u, terwijl ik je zeg tegen ze. Daar hebben ze heel bewust voor gekozen, omdat zij het toch niet respectvol genoeg vonden, dat ik je zei. Niet dat ze het nu erg vinden, maar het heeft toch niet alleen maar met dat generatieverschil te maken.
Ik zag je tegen mijn ouders & u tegen mijn grootouders om dezelfde redenen :)
Ik zeg altijd je tegen mijn ouders, dat hebben ze ook altijd gewild. Tegen mijn ooms en tantes ook. Grootouders heb ik niet meer, maar die mocht ik ook altijd je noemen.
Ik zeg altijd gangster tegen mijn grootouders. JOW G!
Dat is natuurlijk ook een optie!
Ik spreek iedereen in mijn familie eigenlijk gewoon aan met ‘je/jij’.
Ik denk dat het ook een beetje ligt aan de band die je met je opa/oma hebt?
Ik heb een opa en oma die ik eens in de twee/drie maanden zie en daar zeg ik niet ongelovelijk veel tegen, meer beetje over school, daar zeg ik ook u tegen.
Maar ik heb ook een vriendin die iedere zondag naar haar oma en opa gaat en daar een eind wegkletst en soms zelfs thee komt drinken voor de gezelligheid.
Zij zegt gewoon je tegen hun;)
Ik zeg gewoon jij en je tegen m’n ouders, U klinkt zo afstandelijk en bij de voornaam vind ik te joviaal klinken. M’n grootouders zijn al overleden toen ik nog een kind was, dus ik heb eigenlijk geen idee hoe ik ze in die tijd aansprak, het zal vast U zijn geweest maar misschien ook wel gewoon je…
Hmm, nu ik erover denk zeg ik eigenlijk niets. Ik bedoel, niet dat ik niets tegen hun zeg maar ik zeg eigenlijk nooit ‘je’ of ‘u’. “Wil(t) je/u dat eens doorgeven?” wordt vaak “Zou ik dat eens mogen?”. :p
Mijn ouders spreek uit uiteraard aan met ‘slaaf’, ja. Hihi. Tegen mijn ene opa en oma zeg ik altijd jij, het zou superraar zijn om daar ‘u’ tegen te zeggen omdat ik daar ook altijd raar mee doe en grapjes mee maak – ‘u’, dat ‘respectvolle’ dat past gewoon niet. Terwijl ik wel respect voor ze hebt, hoor :’) Mijn andere oma nam mijn moeder tijdens een bezoekje een keer apart om te vragen wanneer ze ons nou eens ‘u’ ging leren zeggen, dus je kan wel raden hoe ik hen aanspreek. Hoewel er toch ook wel eens ‘je’ tegen mijn opa uitglipt :’)
Ik zeg tegen mijn ouders gewoon je. Maar ook tegen allebei mijn oma’s. Dit komt omdat zij zelf altijd gezegd hebben dat ik gewoon je mag zeggen. Ik moet er wel bij zeggen dat mijn oma’s ook heel dichtbij mij staan en ik het daarom ook normaal vind dat ik ze zo noem. Al is dit voor iedereen natuurlijk anders!
Ik zeg tegen mijn ouders en grootouders gewoon ‘je’ en ‘jij’… dat is altijd zo geweest. Mijn ouders waren daar niet zo mee bezig. Ik vind ‘u’ zelf heel afstandelijk en als ik heel eerlijk ben, gebruik ik dat ook alleen als de situatie ook afstandelijk of zakelijk is. Bij jonge mensen merk ik dat ik het niet snel doe en dat dat ook prima gaat. Dat is een kwestie van aanvoelen denk ik? Als mensen mij met ‘u’ aanspreken vind ik dat zelf ook verschrikkelijk. Ik ben 28, geen 60? Maar ik weet niet of dat ooit anders zal gaan voelen?
Ik kan me herinneren dat op de basisschool vriendinnen u zeiden tegen hun ouders, ik vond dat toen echt heel raar? Het is natuurlijk maar net hoe je opgevoed bent?
Tegen mijn ouders zeg ik gewoon je/jij, hun voornaam gebruik ik alleen als ik al 3x geroepen heb ofzo maar ze luisteren niet. Mn oma spreek ik wel met u aan.
Mijn ex zei ook u en die had inderdaad ook geen echte band met zijn ouders. Ik ben blij dat ik gewoon ‘je’ mag zeggen =D
Tegen mijn ouders zeg ik pap en mam of je. Helaas heb ik geen grootouders meer, maar toen ze nog leefden zei ik U tegen ze. Dat schept toch een band met respect naar ouderen mensen. Ik doe dat nu ook nog tegen ouderen.
Ik heb een oma die ik altijd met je en jij (en oma) aanspreek. Ze is awesome!
Mijn oma uit Bloemendaal overleed toen mijn moeder zwanger van mij was, mijn opa uit Bloemendaal noemde ik U en opa Bloemendaal. (Dit klinkt wel heel erg kak, wat het niet was overigens..) Hij had een nieuwe vriendin, die wilde dat we haar oma noemde, dus dat werd oma Jo.
Mijn andere opa en oma zijn altijd opa en oma geweest en dat zijn ze nog steeds, zonder toevoeging en ook altijd U. Dat blijft. Papa en mama zijn inmiddels “je” geworden. Mijn broertje zegt nog steeds wel U tegen mijn ouders, die overigens ook zijn ouders zijn, hihi..
Tegen mijn ouders altijd je en jij. Tegen mijn grootouders meestal ook, maar mijn neefjes en nichtjes zeggen u, daar ga ik dan soms in mee. Bij die opa althans. Van mijn andere opa en oma zijn mijn broer en ik de enige kleinkinderen. Op de één of andere manier is dat anders. Vroeger waren we heel close, we gingen er meerdere keren per week tussen de middag eten. Het grappige is dat ik juist van die oma heb geleerd om u te zeggen en met twee woorden te spreken. :)
Ik zeg altijd gewoon ma(ma) en pa(pa) tegen mijn ouders, en ook gewoon je en jij. Ik vind dat je gelijk hebt wat die afstand betreft, maar ik vind het ook wel goed wanneer ouders al meteen u genoemd willen worden, dat brengt kinderen wel meer respect bij. De grootouders van mijn vaderskant noemde ik altijd Pake en Beppe, tegen hen zei ik ook altijd u. Geen idee waarom precies, maar zij waren ook ouder en, tja, een soort van verfijnder, ze straalden meer gezag uit. Nu leeft alleen de moeder van mijn moeder nog en tegen haar zeg ik altijd je, dat was ook al zo met haar man, mijn opa dus. Heel grappig altijd, er was altijd wel een duidelijk verschil tussen Pake en Beppe en opa en oma.
Ik zeg “je” tegen familieleden van alle leeftijden, maar soms voelt het voor mij wel vreemd om geen “u” tegen mijn grootouders te zeggen, maar ik vermoed dat het komt omdat ik normaal gesproken alleen “je” zeg tegen leeftijdsgenoten die ik (niet) goed ken en “u” tegen mensen die ouder zijn dan ik en die ik (niet) goed ken.
Ik zeg alleen ‘u’ tegen mensen die ik niet ken zoals bij de kassa bijvoorbeeld en zo.
Tegen familie (ook opa & oma) vrienden zeg ik gewoon ‘jij’. Maar wacht even.. ik ken iemand al 10 jaar en tegen zijn ouders zeg ik wel nog steeds ‘u’ dat vind ik dan weer anders. Tenzij ze zegt: je mag ook ‘jij’ zeggen hoor.
Op internet zeg ik meestal wel ‘jij’ heel soms ‘u’ weet ook niet waarom.
O, ik vind dat altijd zo ingewikkeld. Hoewel mijn ouders hun ouders ‘u’ noemen ben ik altijd gewend geweest ze ‘je’ te noemen, dus dat doe ik ook gewoon. Maar bij mijn vriend thuis noemt iedereen die oma ‘u’, en dat krijg ik er gewoon niet uit… gelukkig is het een lief oud vrouwtje, dus ik denk echt niet dat ze het me kwalijk neemt :P maar toch vind ik het altijd maar ongemakkelijk. Hetzelfde heb ik trouwens met professoren op de uni. Ik word zo ongemakkelijk van het ‘u/jij’ vraagstuk dat ik uiteindelijk mijn mailtjes maar zo herformuleer dat dat woord er niet in hoeft.
Het enige moment waarop ik er trouwens geen moeite mee heb om ‘u’ te zeggen is als ik aan het werk ben. Dan zit ik ook in een rol, ofzo.