Zo ziet het er nu uit.
Natuurlijk deed ik vroeger aan tikkertje, verstoppertje en stoepkrijten. Maar er was nog iets. Iets wat veel spannender was: naar de Bergen gaan.
‘Eh Laura.’ denk je nu. ‘Bergen? In Nederland? In Zuid-Holland nota bene?’
Nee, lieve lezer, het waren geen echte bergen. Het waren zelfs amper heuvels te noemen. Maar in de verbeelding van een klein kindje kunnen dat heus wel bergen zijn.
Het waren dus heuveltjes, aan de rand van de wijk. Het was Woest en Wild daar. Er groeide van alles, maar vooral onkruid. En als je een stukje verder liep, kwam je bij het ‘strandje’, want het ligt aan een rivier. We hadden ook een geheime plek, die ieders geheime plek was. Lopen over de rotsen, troep verzamelen, doen alsof je in een avonturenboek beland was.
We hadden zelfs een eigen hond. Of nou ja, het zal vast iemands hond geweest zijn, maar die hond liep er altijd rond, in de Bergen. Hoe hij heette, weet ik niet meer, maar zeker weten dat hij ons beschermen zou, mocht er wat gebeuren.
En nu? Nu ben ik twintig en zijn de Bergen verdwenen. Er staan villa’s, er is een fietspad en een voetbalveld. En er is gras. Heel veel gras. Maar als ik mijn ogen dicht doe, weet ik nog precies hoe het eruit ziet.
Vroeger. Wat is dat al lang geleden :P
Sommige dingen mogen niet veranderen.
Ik neem het de patiobungalow bewoners, de flatbewoner en de garagehouder nog altijd kwalijk dat vanwege hun woonwens onze hut om moest. Niet dat ik toen nog gebruik maakte van die hut maar toch.. Het gaat om het idee…
Ach ik had vroeger zelfs `snowworld´ hier in het noorden van het land. Daar kan je zogenaamd snowboarden en weet ik veel wat allemaal.
Tja, de tijden veranderen en plekjes van toen verdwijnen om plaats te maken voor vernieuwing. En dan ben je nog niet eens zo oud dat vroeger bij jou zo lang geleden nog niet is.
Vroeger toen er nog bergen waren…. i.p.v. heuvels ;)
Haha, geheime plek. Daar heb ik heel hard om gelachen, dank je wel voor dat :)
Leuk geschreven. Jaja, die goeie ouwe tijd. ;-)
Wij hadden vroeger een echte berg in de tuin. Dacht ik dan. Bleek een soort muur/hoop van rotsen en stenen die mijn ouders hadden gemaakt als afscheiding tussen het terras en de moestuin… Ik ben nog steeds in de veronderstelling dat het klimwaardig was, hahaha!
Leuk om te lezen! Wel herkenbaar, wat een tijd was dat vroeger!
Oh wat herkenbaar! Bij ons voorbij de parkeerplaats waren geluidswallen die helemaal langs de weg liepen tot aan het industrieterrein. Dat waren onze Bergen! nog best hoog ook (zeker 5 meter) en het liep een heel eind door (300 meter ofzo). Hoe vaak ik daar wel niet op ben geklommen en af ben gegleden door de modder en vast zat in de bosjes!
Een keer waren we zo bang, omdat er een kuil was waar we ons vaak in verstopten en nu lagen er ineens kartonnen platte dozen en kleden. Dus we dachten dat er een zwerver in de buurt was (hebben hem nooit gezien).
Jammer dat sommige plaatsen zo volgebouwd worden en onze herinneringen daarmee ook de grond ingaan…
Wij hadden vroeger ook zo’n plek, achter ‘De Grote Zwarte Berg’ (een heuveltje waar bomen op stonden) lagen ‘De 7 Bergen’. Later heb ik ze nog eens geteld, die grasheuveltjes. Het waren er 5…
Jammer dat die leuke plekken steeds meer verdwijnen. Zeker als ze er een villawijk van maken. Wel grappig dat je als kind zo’n ‘geheime’ plek had, dat herken ik.
Vlakbij het dorp waar ik woon, is een heel groot bos en mijn zusjes en ik noemde het altijd het klimbomenbos omdat er een wandelroute was waarbij je het pad niet altijd heel duidelijk te zien was. Maar ik hoorde laatst van mijn zusje dat je er niet meer kon komen, dus dat is ook wel jammer :(
Op de plek
Waar eens ons huis stond
Is niets hetzelfde meer
Ja, misschien het uitzicht
waar eens het raam was
en ik…
iets door de knieën zak
Zolang de herinnering maar blijft ;-)
Wij hadden ook zo’n plekje als kind, ’t Fort heette dat, met een speeltuin en basketplein en een boom om in te klimmen en een grasplein en velden, veel velden, maar alles raakt stilletjesaan volgebouwd…. Zullen onze kinderen ook zo’n woest plekje hebben vraag ik me af, later?
Haha, toch mooi, die herinneringen altijd. Hoe simpele plekken achter bosjes geheime plekken konden worden en kleine heuvels enorme bergen die je beklom…
Herinneringenvan vroeger..
(Toen alls nog mooi was…
Is het nu ook nog maar goed hihi )
Zolang je’t nog maar kan herinneren! :)
heerlijk, van die wildernis. ik heb niet echt op zulke plekken gespeeld. alleen als ik op de boerderij was, waar mijn vader werkte, dan kon ik heerlijk buiten spelen op het land.
Haha leuk zeg. Wij hadden een ‘hut’ in de bosjes van een halve meter hoog en zo kaal dat je er zo doorheen keek!
Ahh, vroeger! Gelukkig heb je de herinneringen nog!
Oeh ja leuk, wij hadden rondom ons huis ook allemaal van die onherbergzame ‘gebieden’, inclusief bergen, met brandnetels tot onder je oksels enzo, dan kleedden we ons heel dik aan en gingen we er doorheen struinen. En als we dan aan de overkant waren (wel 10 meter verderop) waren we zooo trots :P
*big smile* ja ik had ook van die plekjes :). Van dat soort herinneringen word je spontaan weer kind :).
Zo vind ik het nog steeds heel raar dat m’n lagere school een paar jaar geleden is gesloopt, nu is het alleen een braakliggend terrein…
Wij hadden een complete jungle in de straat. We hadden op een open plek in het midden een hele nederzetting gebouwd waarvanuit we dan op avontuur gingen, geweldig. Toen ik er laatst doorheen liep was het a) een hel met al die prikbosjes en b) zóó klein!