Maand: januari 2012

Laura’s brieven: de schandpaal

Ja, dit was dan alweer het einde van Laura’s brieven, althans: van het eerste gedeelte. Later hierover meer.

In totaal heb ik zesentwintig brieven verstuurd. Dat is nogal veel, lieve mensen, zoals je op de foto kunt zien. Ik heb elf brieven, één mail en één telefoontje gekregen. Geen slechte score dus.

Maar nu vragen jullie je natuurlijk af: welke bedrijven hebben zo’n slechte klantenservice dat ze niet terugschrijven? Want dat vind ik wel: het is een stukje klantenservice om te reageren op brieven, hoe raar ze ook zijn (en zo raar waren ze nou ook weer niet).

Hier een selectie van de leukste brieven die ik geschreven heb die dus NIET beantwoord zijn:

Klik op de foto’s om het groter te maken.

Leuke brieven toch? Ik stel geen vervelende vragen, beledig de bedrijven niet en tóch sturen ze niks terug! Het meest teleurgesteld ben ik in Froot. Als je mij aan het begin gevraagd had van wie ik echt echt echt dacht een brief terug te krijgen, dan was het Froot wel. Valt me echt van ze tegen, eerlijk gezegd.

Goed, dan nu (u hoort het trommelgeroffel al) de bedrijven die NIET hebben teruggeschreven (met de bedrijven hierboven er ook bij):
– Nu.nl
– Intertoys.
– Lego.
– Froot.
– Omroep Max.
– Bruna.
– Hallmark.
– Boomerang.
– Durex.
– Donald Duck.
– De VARAgids.
– Page toiletpapier.

Ja, dat valt je van ze tegen he? Mij ook.

Goed, nu we dit treurige moment hebben gehad, nog één mededeling:

Ik heb nu al heel wat bedrijven om te gaan schrijven voor de tweede series. Maar ik ben op zoek naar wat meer instanties (dus geen merken, maar bijvoorbeeld de Kindertelefoon). Weten jullie er misschien nog een paar?

It’s a truth universally acknowledged…

De foto is niet geweldig, ik weet het, maar het gaat erom dat ik hem heb! The Jane Austen collection.

Ik heb een probleem. Een enorm probleem: het tweede seizoen van Downton Abbey (een serie van de BBC voor de mensen die het niet kennen) is afgelopen en het komt pas in september weer terug. Wat ik in de tussentijd met mijn leven moet gaan doen? Geen idee.

Alle verfilmingen van Jane Austen, Jane Eyre en Downton Abbey: ik ben dol op kostuumdrama’s, drie redenen:

1. De mooie kleding.
Ja, duh. Oké, ze moeten soms wel een adembenemend (en dan bedoel ik het vooral letterlijk) korset aan, maar oh, wat een jurken! Is het niet dat jammer dat we die tegenwoordig niet meer dragen?

2. De mannen.
Ja, helemaal makkelijk was het niet, maar hé: alsof het tegenwoordig zo makkelijk is, de band tussen mannen en vrouwen blijft altijd ingewikkeld! Maar in deze tijden kusten mannen nog je hand en ook heel belangrijk: ze keken nog geen voetbal (ze gingen wel op jacht, maar of je daar nou blij mee moet zijn?).

3. De taal.
Niet alleen de manier waarop ze praten, maar aangezien het meestal series van de BBC zijn: het Britse accent natuurlijk.

Maar wat ik me eigenlijk af vraag: zijn het echt alleen vrouwen die dit leuk vinden of zijn er stiekem ook mannen te vinden die naar Pride and Prejudice kijken? Weten jullie het misschien?

En de grote vraag natuurlijk: houden jullie van kostuumdrama’s of vind je het allemaal maar overdreven en saai?

Een kaartje uit Rotterdam (1964): beste Tante Nel

Je kunt erop klikken om het groter te maken.

Ik heb tien oude kaartjes uit Rotterdam. En achter elk kaartje zit een verhaal. Maar welke? Dat ga ik (hopelijk) samen met jullie verzinnen!

Hier is weer een nieuw kaartje, ik heb de bijbehorende spelfouten erin gelaten! (ja, dat deed pijn)

Beste tante Nel,

Nog bedankt voor Uw kaarten en hoop dat het met uw rheuma iets beter gaat. Ik wil U ook wel eens komen opzoeken als het U schikt. Leen heb al enige weken *onleesbaar*, nu gaat het wel weer. Uit Schiebroek hooren we niets, was er ’t laatst met Noor haar verjaardag. Nu tante Nel me kaart is haast vol. Het beste en hartelijke groeten van Leen en mij, Loes.

De situatie is als volgt: Loes stuurt een kaart naar tante Nel. Hun relatie is dus niet slecht (anders stuurt ze geen kaartje toch?), maar wel een beetje afstandelijk: ze zegt U tegen haar tante (met een hoofdletter nog wel). De tante heeft reuma. Loes wil haar wel op zoeken, maar het klinkt niet heel erg enthousiast. Leen (de man van Loes?) heeft iets, maar wat is de vraag? Ik kan het woord niet lezen, weten jullie het misschien? Len-nogwat. In Schiebroek woont familie, waaronder Noor. Maar echt hartelijk is die band niet (waarom niet?), want ze horen er niks van. Is er een familieruzie? En waarom stuurt Loes haar tante een kaart als ze beiden in Rotterdam wonen? Kan ze niet gewoon langs gaan of bellen?

Ik denk dat de band tussen Loes en tante Nel niet heel erg goed is, dat het meer een verplichting voor Loes is. Wat denken jullie? Ga erop los, zou ik zeggen!

Ik en Joseph

Het is een gewone dag. Ik heb college en neem de trein naar Leiden. Maar op de één of andere manier ben ik zo moe dat ik in slaap val en voor ik het weet, is de trein op zijn eindbestemming gekomen: Amsterdam.

Shit.

Ach nou ja, nu ik er toch ben: waarom niet even rondkijken? Ik stap de trein uit en boem: er knalt iemand tegen me op. Op miraculeuze wijze is mijn tas open gegaan en liggen al mijn spullen op de grond.

Shit.

Heb ik weer. Vloekend raap ik me spullen op, totdat ik een stem hoor.
‘Oh, I’m so sorry!’
Ik kijk op en ik zie… Joseph Gordon-Levitt.

Hell yeah.

Hij kijkt me verontschuldigend aan en raapt mijn collegeblok voor me op. Ik zeg dat het okay is.
‘No, no, it’s not. I feel so guilty. Maybe I can offer you a lunch to make it up to you?’
Daar zeg ik geen natuurlijk geen nee tegen.

We lunchen. Ik maak grapjes en hij lacht. Hij maakt grapjes en ik lach. Af en toe lijkt het net alsof hij mijn hand, die op de tafel ligt, wil pakken. We stappen het restaurant uit en lopen naar het park. Joseph leidt me naar een bankje.
‘You’re so lovely.’
En voor ik het weet, kust hij me.

Hij blijft een week in Amsterdam, dus ik ook. We lachen, we kussen, we dansen. Hij zegt dat ik the girl of his dreams ben. Als hij dan uiteindelijk toch naar Amerika vertrekt, belooft hij elke dag met me te Skypen.

En hij doet het. Althans, de eerste paar weken. Maar op een avond blijft hij de hele tijd offline. De volgende dag zie ik op een gossipwebsite een foto van hem. Op een feestje. Met Zoeey Deschanel. Met een hand op haar zij. Hij glimlacht naar haar.
Woedend ben ik. Razend.
‘Darling, it meant nothing!’ zegt hij.
Ik heb zin om het servies naar mijn beeldscherm te gooien.

Ik besluit om te bedaren. Hij is een beroemdheid. Hij ontmoet zoveel mensen. Het betekende niets. Ze is gewoon een collega. En dan denk ik: hoelang geleden is het eigenlijk dat ik hem gezien heb? Drie maanden, vier?
‘I’m just so busy with my new movie. I’m sorry, babe.’

En ik denk: rot toch lekker op, Joseph Gordon-Levitt. Doe mij maar een doodnormale Nederlandse jongen.

(Bovenstaande is de reden waarom het maar goed is dat bepaalde fantasieën niet uitkomen)

Met welke bekende acteur/actrice zou jij wel meer dan een beschuitje willen eten?

Ik ben een huilebalk

Ja, ik geef het gewoon toe. Ik en mijn tranen zijn vaak één. Als ik een baaldag heb, de M in de maand is, maar vooral in één specifiek geval: als ik naar iets aan het kijken ben.

Dit, lieve mensen, is echt een ernstige zaak. Vroeger, oh, ik was de kilheid zelve. Ik zat in de bioscoop en zag hoe mensen uit elkaar getrokken werden, kinderen die overleden of geliefden die elkaar na jaren weer terug vonden. Geen traan liet ik erom. Iedereen die dat wel deed, was een dikke aansteller, vond ik.

En nu? Ik huil om alles. Militairen die hun kinderen verrassen met hun thuiskomst, films (élke film), Grenzeloos Verliefd, audities, huwelijksaanzoeken (terwijl ik zelf absoluut niet ten huwelijk gevraagd wil worden als er mensen om me heen dansen of er een camera op mijn sufferd staat) en nou ja, wat eigenlijk niet? Ik ben nog in staat om bij een reclame over luiers in huilen uit te barsten.

Er zit echter één maar aan: ik doe het als ik alleen ben. Wanneer ik samen met anderen een serie kijk (oh nee, er zitten twee mensen vast aan een paal en er kan maar één iemand overleven, Grey’s Anatomy voor de mensen die het herkennen), heb ik mijn poker face op.

Oh en mocht je denken: die is zo emotioneel, die moet wel zwanger zijn, dan moet ik je teleurstellen. Maar ik vrees nu al voor het nonstop gehuil dat dán gaat komen!

Ben jij een huilebalk?

Singin’ in the Rain en Midnight in Paris

httpv://www.youtube.com/watch?v=5T0uNrUJgFI

SINGIN’ IN THE RAIN

Samenvatting: Don Lockwood is een populaire acteur (in stille films) en speelt vooral vaak samen met de irritante en niet al te slimme actrice Lina Lamont. Vlak voordat hun nieuwe film The Dueling Cavalier in premiere komt, blijkt dat stille films op hun retour zijn en talkies (films met geluid, waarin de acteurs dus echt spreken) populair worden. Ze willen er wel een talkie van maken, maar er is één probleem: Lina Lamont heeft een verschrikkelijke stem. Benieuwd of dit nog goed gaat komen? ;) Er zit maar één ding op: de film kijken!

Wat een superleuke film is dit! Hij komt uit 1952 en eerst is het wel even wennen (er is veel veranderd in films de afgelopen decennia), maar dat maakt niet uit: leuke liedjes (vooral Singin’ in the Rain natuurlijk), de oude stijl qua film en kleding: geweldig! Oh en als je chagrijnig bent, kijk/luister dan vooral naar Singin’ in the Rain en Good Morning :)

Wel kijken: Leuke liedjes, vanwege de dans en Gene Kelly natuurlijk.
Niet kijken: Als je niet naar films kijkt van voor het jaar 2000 (dan ben je gek).

Leukste quote:
[after filming a love scene]
Lina: ‘Oh Donny! You couldn’t kiss me like that and not mean it just a teensy bit!’
Don: ‘Meet the greatest actor in the world! I’d rather kiss a tarantula.’
Lina: ‘You don’t mean that.’
Don: ‘I dont– Hey Joe, get me a tarantula.’

httpv://www.youtube.com/watch?v=atLg2wQQxvU

MIDNIGHT IN PARIS

Samenvatting: Gil, een Amerikaan die graag schrijver wil worden, gaat samen met zijn verloofde naar Parijs. Tijdens een nachtelijke wandeling stapt hij in een oldtimer, die toevallig voorbijkomt, en komt in de jaren twintig terecht. Hij ontmoet daar kunstenaars als Picasso. Hoe verloopt dit verder en wat vindt zijn verloofde er eigenlijk van? Ik weet het!

Een film van Woody Allen met deze keer Parijs in de hoofdrol. Heel erg leuk, vooral als je iets van literatuur en kunst weet. Oh en de muziek is ook erg aangenaam om naar te luisteren :)

Wel kijken: Als je geen zin hebt in de standaard Hollywoodfilm en interesse in literatuur en kunst hebt.
Niet kijken: Als je er niet tegen kan om te zien hoe slecht Carla Bruni acteert (laat je hierdoor absoluut niet tegenhouden, het zijn maar twee kleine scènes gelukkig).

Leukste quote:
Gil: ‘I would like you to read my novel and get your opinion.’
Ernest Hemingway: ‘I hate it.’
Gil: ‘You haven’t even read it.’
Ernest Hemingway: ‘If it’s bad, I’ll hate it. If it’s good, then I’ll be envious and I hate it even more. You don’t want the opinion of another writer.’

Heb jij deze films gezien?

M, S, N

Vroeger (vroegah) gebruikte ik nog msn. Nu heb ik het afgezworen (ik heb alleen voor het plaatje hierboven me wel even aangemeld, maar wel op offline gezet, anders ben ik niet meer geloofwaardig met zo’n naam).

Msn, ja, die goede, oude tijd. Toen gesprekken nog zo gingen:
‘Hey.’
‘Hoi.’
‘Alles goed?’
‘Ja met jou?’
‘Met mij ook.’
‘Mooi.’
‘Ja.’

Op msn kon je dingen in je naam zetten, je had de keuze uit dit:
– Een liefdesverklaring aan je vijftiende vriendje met wie je al één maand (wauw, zo lang!) had in breezertaal.
– De namen van al je B3sTii3sSs (vriendinnen)  met wie je ntb/niet te breken bent (en dat jij dan dacht: waarom sta ik er niet bij?)
– Een depressieve, Engelse tekst mét grammaticale en spelfouten, zoals:  So much people around me, but nobody that understand me (smiley van een roos met een hangend kopje).

En dan al die liefdesperikelen. Stel je voor, je hebt dé jongen van je leven ontmoet (één keer op school gezien, waarbij je niet tegen hem durfde te praten) en nu heb je zijn msn (mercedes-boy-diederik@hotmail.com). Hij komt online (yes eindelijk, je hebt er twee uur op gewacht) en dan, ja, wat dan? Moet jij nou hoi zeggen als eerste? Maar je wil dat hij het doet.
Uiteindelijk heb je dan een gesprek met hem (een gesprek zoals hierboven) en dan blijkt dat hij moet eten. Shit, wat moet je nou doen? Moet je gewoon ‘doei’ zeggen of een (k) (dat is een smiley voor een kusje) erbij doen of een ‘x’? Maar wat als hij je nou niet leuk vindt? Terwijl je hierover aan het nadenken bent, gaat hij offline zonder ook maar iets te zeggen.

Shit.

En nu? Nu ben ik twintig jaar en vind ik msn stom en hopeloos ouderwets. Dus. Voeg me vooral niet toe (l@uRatJuhHbR33zUhRgiiRl@hotmail.com).

Dankjewel.

Tien weetjes over mijn blog

Weetjes zijn altijd leuk (vind ik). Dus hier zijn tien weetjes over mijn blog :) Voel je vrij om het over te nemen en het als een tag te zien, lijkt me ook leuk om bij anderen te lezen!

1. Ik heb deze blog sinds 24 maart 2011. Reken zelf maar uit hoeveel maandjes dat zijn.
2. Ik wil een nieuwe lay-out. Zelf maken. Ja ja. De vraag is natuurlijk of dat gaat lukken! Maar dat merken jullie vanzelf wel ;)
3. Mijn blog wordt gelezen door familie, vrienden, kennissen, bloggers en onbekenden.
4. Er verschijnt elke dag een blogje, maar ik schrijf niet elke dag. Wel veel dagen in de week, vooral in het weekend en dan schrijf ik vooruit.
5. Blogjes die met namen te maken hebben, zijn populair. De meeste reacties (geloof ik, ik heb niet naar alle blogjes gekeken, maar ik geloof het wel hoor) heb ik tot nu toe op dit blogje gekregen (76, inclusief mijn reacties, maar ook zonder mijn reacties zijn het de meeste, geloof ik).
6. Op dit moment heb ik 291 blogjes geschreven.
7. Ik heb ook niet altijd inspiratie of zin. Maar het komt gelukkig meestal wel snel terug.
8. Belangrijk bij het bloggen: mijn notitieboekje, muziek (op dit moment luister ik naar ‘Lonely Boy’ van de Black Keys) en mijn camera.
9. Sinds een tijdje gebruik ik amper foto’s van internet meer, omdat het illegaal kan zijn, zelfs al zet je de bron erbij (omdat je geen toestemming van de maker hebt). Maar er staan nog wel veel oude blogjes met foto’s van internet erop, dus als ik tijd heb (wanneer dat is, is de vraag), ga ik het allemaal aanpassen. Ik weet dat het niet de meest geweldige foto’s zijn, maar helemaal geen plaatjes vind ik een beetje saai, dus vandaar :)
10. Een blog nemen is één van mijn beste beslissingen van 2011 geweest!

Hoe vaak blog jij?

‘Ik ben gewoon mezelf.’

Het is net een bloemetje. Mooi he? (‘Eh… Ja. Apart.’)

Ik doe wel eens wat aan mijn studie. Ja, het is echt waar. Eigenlijk wel meer dan ‘wat’. Maar goed, als je dan zo aan je studie zit (Literatuurwetenschap in mijn geval), dan gebeurt er wel eens wat: je kan er zomaar opeens inspiratie uit halen.

Misschien kun je het al raden, maar dat is mij dus ook gebeurd. Het had te maken met meneer Fanon en Bhabha (ja, Bhabha is een aparte achternaam, maar hé, wie ben ik om dat te zeggen?). Dat zijn hele slimme mensen die over hun bevindingen hebben geschreven.  Ik weet trouwens eigenlijk niet wat meneer Bhabha ermee te maken heeft, want volgens mij heeft alleen meneer Fanon dit bedacht, maar goed. Het staat zo in mijn notitieboekje, dus dan moet ik mezelf maar geloven.

Oké, ik heb dus al eerder over identiteit gehad (was toevallig ook studiegerelateerd) en jawel, ik ga het weer doen (‘Nee, niet alwéér!’). Maar dan op een andere manier. Meneer Fanon bedacht namelijk de relationele identiteit. Ja ja, daar ga je misschien wel punten mee scoren in een gesprek met onbekenden. Of niet, natuurlijk.

Goed, relationele identiteit dus. Fanons idee is dat relaties met anderen bepalend zijn voor de eigen identiteit. Daar kunnen we het wel over eens zijn toch? Je ouders, vrienden, collega’s – noem maar op – hebben een effect op jou, of je dat nu wil of niet. Máár Fanon voegde er nog wat aan toe: dat betekent dat je nooit autonoom (zelfstandig) jezelf kunt zijn.

‘Huh?’ denk je nu. ‘Maar ik ben toch gewoon mezelf, hoe kan ik nou niet mezelf zijn?’
Wat Fanon bedoelt, is dat jouw identiteit dus bepaald wordt door anderen en dat er bovendien een constante herdefiniëring is van jou en de ander. En dat valt weer te koppelen aan het andere blogje over identiteit, namelijk dat je meerdere identiteiten hebt en dat die veranderen afhankelijk van met wie je bent.

De grote vraag is: zijn jij en ik het met hem eens? Wat mij betreft, ik ben het met hem eens dat de relaties met anderen bepalend zijn voor je eigen identiteit. Ik snap wat hij bedoelt met dat je nooit autonoom jezelf kunt zijn, maar ik zou daarvoor in de plaats willen stellen dat je jezelf wel kunt zijn, maar dat er meerderen zelven zijn. Ik kan mezelf zijn bij mijn ouders en ik kan mezelf zijn bij mijn vrienden, maar ik heb in beide gevallen niet dezelfde identiteit/hetzelfde zelf.

Ik weet niet of jullie dit wel interessant vinden of te ingewikkeld of misschien denken jullie: wat een gezeik, lekker boeiend. Maar ik wilde het er toch even over hebben (morgen komt er weer een ander soort blogje hoor).

Dus nu (je verwacht hem waarschijnlijk al), de vraag aan jou: ben jij het met Fanon eens? Of ben je het met mij eens? Of met ons allebei niet?

Wat bellen blazen, roze Nike-petten en foto’s met elkaar te maken hebben

Wat je op hier kunt zien: een fotolijstje.
Wat je hier niet kunt zien: de foto in het fotolijstje (het is een foto van mij, mijn broer en mijn broertje en ik gok, klein gokje maar, dat ze niet met hun foto op mijn blog willen).

Laatst ging ik foto’s van mezelf maken. Het was niet geheel uit vrije wil. Nee, het was geen pasfoto. We (broer, vriendin van broer, broertje en ik) gingen foto’s voor ons mam/moeders/mammie/Mutti/mem/Hare Koninklijke Hoogheid maken, als kerstcadeau. Wat dat betreft is het wel een tip, want moeders vinden dat leuk.

Dus, goed. De plaats der bestemming was in een niet nader te noemen winkelcentrum. Wij stonden daar. Wat ik zag, was ongeveer dit: een paar meisjes van acht/tien jaar (ik ben niet zo goed in het schatten van kinderen) die roze, te grote Nike-petten op hun hoofd deden en die een foto lieten maken, terwijl een volwassen man bellen stond te blazen.

Ik dacht: dit gaat niet goed komen.

We stonden daar vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier. Toen vroeg de fotograaf of we een vraag hadden. Nee, een afspraak. Om half drie.
‘Jullie staan voor half vier ingepland.’ zei hij.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik half drie heb gezegd, maar oké. Kan gebeuren. Toch?

Half vier. Daar gingen we dan, gezellig, met zijn viertjes. De fotograaf maakte verschrikkelijke fouten.
‘Zijn jullie een stelletje?’ vroeg hij aan mijn broertje en mij.
Dit is al vaker gevraagd en echt mensen, stop it! Blijkbaar lijken mijn broertje en ik niet op elkaar, maar hallo, we lopen niet hand in hand en ik zeg geen ‘lieverd’ tegen hem. Sterker nog: de kans is groter dat ik boos naar hem kijk en ‘Nouhouuuuu’ zeg, dus: gewoon niet. Gewoon niet.

Tweede fout: ‘Ben jij de jongste?’
Nee, ik ben twintig, mijn broertje is zestien en ik ben hartstikke superdupervolwassen. Ik kan er ook niets aan doen dat ik klein ben en wangen heb waar tantes graag in knijpen.

Goed, de foto’s dus. Het ging, nou ja, het ging. Wat nogal irritant was, was dat de fotograaf de hele tijd zei dat ik sliep (?):
‘Hoe heet je?’
‘Laura.’
‘Claudia?’
‘Nee, Laura.’
‘Laura, JE SLAAPT!’
Ik had mijn ogen een paar keer dicht op de foto’s. Tja. Ik doe dan ook niet mee aan Holland’s Next Top Model.

Ook een probleempje: je moet de hele tijd achter elkaar lachen. Nu is dat geen probleem als een vriendin iets grappigs zegt, maar wel als je naar de camera moet kijken. Steeds voelde ik mijn linkermondhoek trillen en hoorde ik hem fluisteren: ‘Nee, ik wil niet lachen. Alsjeblieft!’

Maar na zoveel ellende is er toch iets goeds: ik zag er niet uit als Shrek op de foto’s (ik ben dan ook niet groen), sommigen zijn zelfs best goed gelukt.

En het mooiste is natuurlijk: een blije moeder.

Wat hebben jullie aan je ouders gegeven voor kerst?