Het is net een bloemetje. Mooi he? (‘Eh… Ja. Apart.’)
Ik doe wel eens wat aan mijn studie. Ja, het is echt waar. Eigenlijk wel meer dan ‘wat’. Maar goed, als je dan zo aan je studie zit (Literatuurwetenschap in mijn geval), dan gebeurt er wel eens wat: je kan er zomaar opeens inspiratie uit halen.
Misschien kun je het al raden, maar dat is mij dus ook gebeurd. Het had te maken met meneer Fanon en Bhabha (ja, Bhabha is een aparte achternaam, maar hé, wie ben ik om dat te zeggen?). Dat zijn hele slimme mensen die over hun bevindingen hebben geschreven. Ik weet trouwens eigenlijk niet wat meneer Bhabha ermee te maken heeft, want volgens mij heeft alleen meneer Fanon dit bedacht, maar goed. Het staat zo in mijn notitieboekje, dus dan moet ik mezelf maar geloven.
Oké, ik heb dus al eerder over identiteit gehad (was toevallig ook studiegerelateerd) en jawel, ik ga het weer doen (‘Nee, niet alwéér!’). Maar dan op een andere manier. Meneer Fanon bedacht namelijk de relationele identiteit. Ja ja, daar ga je misschien wel punten mee scoren in een gesprek met onbekenden. Of niet, natuurlijk.
Goed, relationele identiteit dus. Fanons idee is dat relaties met anderen bepalend zijn voor de eigen identiteit. Daar kunnen we het wel over eens zijn toch? Je ouders, vrienden, collega’s – noem maar op – hebben een effect op jou, of je dat nu wil of niet. Máár Fanon voegde er nog wat aan toe: dat betekent dat je nooit autonoom (zelfstandig) jezelf kunt zijn.
‘Huh?’ denk je nu. ‘Maar ik ben toch gewoon mezelf, hoe kan ik nou niet mezelf zijn?’
Wat Fanon bedoelt, is dat jouw identiteit dus bepaald wordt door anderen en dat er bovendien een constante herdefiniëring is van jou en de ander. En dat valt weer te koppelen aan het andere blogje over identiteit, namelijk dat je meerdere identiteiten hebt en dat die veranderen afhankelijk van met wie je bent.
De grote vraag is: zijn jij en ik het met hem eens? Wat mij betreft, ik ben het met hem eens dat de relaties met anderen bepalend zijn voor je eigen identiteit. Ik snap wat hij bedoelt met dat je nooit autonoom jezelf kunt zijn, maar ik zou daarvoor in de plaats willen stellen dat je jezelf wel kunt zijn, maar dat er meerderen zelven zijn. Ik kan mezelf zijn bij mijn ouders en ik kan mezelf zijn bij mijn vrienden, maar ik heb in beide gevallen niet dezelfde identiteit/hetzelfde zelf.
Ik weet niet of jullie dit wel interessant vinden of te ingewikkeld of misschien denken jullie: wat een gezeik, lekker boeiend. Maar ik wilde het er toch even over hebben (morgen komt er weer een ander soort blogje hoor).
Dus nu (je verwacht hem waarschijnlijk al), de vraag aan jou: ben jij het met Fanon eens? Of ben je het met mij eens? Of met ons allebei niet?
Ik vind dit altijd heel interessant! En ik ben het ook wel met jou eens. Het ligt er aan met wie je bent wie je bent (snap je), maar je bent dan wel jezelf, al ben je steeds een andere jezelf.
Je kunt jezelf zijn en dat is overal anders. Je past je aan. Bij mijn ouders en familie, vertel ik niet altijd de domme grappen die vertel als ik bij mijn vrienden ben, en met vrienden bespreek je bovendien ook andere dingen dan met je tante, baas, buurman. Ik ben er van overtuigd dat je gewoon jezelf kunt zijn, hoewel je bij iedereen toch “anders” bent.
Oeh ik houd hiervan. Ik ben het zeker wel met het eens. Waarschijnlijk niet met alles van de goede man, maar hier kan ik wel inkomen. Liever ben ik gewoon uniek, maarja je ontkomt er soms niet aan.
Ik vind het erg interessant! En ik vind dan meneer fanon wel gelijk heeft. Ik ben ben toch anders bij vrienden en bij familie en kennissen ook weer (of snap ik het niet?)
Jawel, je snapt het wel :)
Geniale naam, Bhabha. Je bent altijd iemand anders. Bij vrienden, opleiding, je ouders. Je past je aan aan je omgeving, denk ik. Je bent bijvoorbeeld heel anders bij je ouders dan dat je met een paar vrienden in de kroeg bent. Wat dat betreft zijn mensen denk ik eigenlijk een soort van kameleons (en dan niet het bootje). Je bent echt helemaal jezelf wanneer je volkomen alleen bent en je jezelf niet kunt spiegelen of hoeft aan te passen aan iemand anders.
Die constante herdefiniëring, dat is voor mij het groeien als mens… Toch eigenlijk wel een beetje de bedoeling van het leven, lijkt me.
Interesting..
Ik ben het grotendeels met Fanon eens. Het klopt inderdaad dat je anders bent bij andere mensen, omdat je ook andere intresses deelt, misschien ook wel een andere humor. Andere principes waar je rekening mee houd, noem het maar op. Maar ik denk wel dat je compleet helemaal jezelf kan zijn. Wanneer? Als je alleen bent. Dan heb je namelijk niemand om je te beïnvloeden, maar dat betekent wel, dat niemand je ware ik zal kennen, behalve jezelf, al moeten sommige mensen er misschien wat harder naar zoeken als anderen.
Interessant! En eens. Kan me in beiden wel vinden, kan dat ook ;p Herdefiniëring vind ik trouwens een mooi woord om het te omschrijven. En je bloemetje vind ik een goede weergave van het verhaal :)
Ik ben het ook met allebei eens (met Fanon en jou, niet met Fanon en Bhabha) :-)
Soms merk je zelf niet eens dat je ‘anders’ bent in ander gezelschap en dat je ook in een andere rol zit. Je merkt zoiets bij anderen sneller op. Als iemand de telefoon opneemt en het is mams aan de aan de lijn, dan is dat heel anders dan wanneer je een vreemde aan de lijn hebt. Sommige mensen gaan dan netter praten heb ik gemerkt.
Heel interessant!
Ik vind dit ook bijzonder interessante posts – ‘k had onlangs trouwens ook met het idee gespeeld om iets dergelijks te typen (ook studiegerelateerd – hetzij dat meneer Fanon er helemaal niets mee te maken heeft :-) ). Wie weet komt er binnenkort iets dergelijks online en dan verwijs ik wel naar deze post.
Ik sluit me overigens helemaal aan bij wat Ariadne zei! (heel goed gezegd van haar).
Herdefiniëring bepaalt volgens mij voor een enorm groot deel je eigen identiteit, omdat je door die ontmoetingen steeds geconfronteerd wordt met nieuwe situaties waarin je een soort kant moet kiezen.
Aaah, eigenlijk had ik graag nog wat psychologie bijgestudeerd!
@ Lilith & Merel : Dankjewel!
‘Jezelf’ wordt al vanaf kinds af aan beïnvloed door je ouders/opvoeders. Natuurlijk heb je wel je eigen identiteitje, maar dan krijg je ook de vraag wat nou echt van jou is en wat beïnvloeding door anderen. En maakt dat eigenlijk uit; ze dragen gewoon bij aan de vorming van jezelf, zoals Ariadne inderdaad al zei.
Interessante kwestie wel. Ik neig meer naar Fanon, vooral omdat je juist in je puberteit op zoek gaat naar die autonomie, maar mijn conclusie is geweest dat je uiteindelijk toch gaat vormen naar verwachtingen. Verwachtingen van jezelf zijn verwachtingen uit je opvoeding en omgeving en uiteindelijk vormt dat tot wie je bent. In die zin ben je inderdaad nooit helemaal autonoom.
Wat je zegt over jezelf zijn bij vrienden en familie maar toch anders zijn, dat valt daaronder. Je bent jezelf zoals je ouders verwachten en jij zelf verwacht dat je bent bij je familie en idem dito met vrienden. Misschien ben je alleen helemaal jezelf als je alleen bent.
Interessant, en ik ben het met jouw eens je hebt meerdere zelven. Want thuis ben ik mezelf maar bij mijn ouders thuis ben ik ook mezelf maar dan net even anders maar wel mezelf en op me werk precies hetzelfde.
Ik vind dit heerlijke stukjes het zet je aan het denken hoe je ergens over denkt.
Hmm, interessant. Ben het wel grotendeels met meneer Fanon eens denk ik.
Ik ben het wel met jou eens, eigenlijk maak je je eigen identiteit, maar die word beinvloed door met wie je bent, ik ben niet hetzelfde bij mijn vriendinnen, als dat ik bij mijn vriend ben. Dus in dat opzicht ben ik het helemaal met je eens! Wel een heel goed topic om ver te discussieren inderdaad :)
Ik ben het met je eens. Je wordt altijd beïnvloed door andere, of je het nu wilt of niet. Vrienden hebben natuurlijk een super grote invloed. Je merkt zelf ook wel hoe je bij hun bent maar ook hoeveel je soms kan veranderen in een korte tijd met nieuwe mensen. Maar goed, om dit nou te noemen dat je nooit helemaal jezelf bent. Misschien daardoor ook juist wel. Zelf maak je toch die keuzes.
Zo kunnen we wel even door blijven discussiëren denk ik…
Hmm. Ik denk dat een biochemicus – zoals ik – dit verhaal wel in de war kan schoppen. (Al is het uiteindelijk natuurlijk allemaal kwestie van definitie. Leuk hè, zo’n dooddoener :D)
Nou, doe dat dan! Ik ben benieuwd!
*Schraapt keel*
Als we kijken naar de structuur van het menselijk lichaam, bijvoorbeeld de (epi)genetische informatie in het DNA of de structuur van de neuronen in de hersenen, dan zul je geen (significant) verschil zien in het bijzijn van vrienden, vergeleken met het bijzijn van familie, bijvoorbeeld. Alleen hoe je je gedraagt (hoe de neuronen in je hoofd zich gedragen), dat verschilt afhankelijk van je omgeving. En niet alleen afhankelijk van wíe er bij je zijn, maar every single second, afhankelijk van wat mensen (en dingen) dóen, wat je zelf op dat moment aan het doen bent. En om al die seconden nu als een aparte identiteit te omschrijven, lijkt mij wat overdreven (maar dan komen we weer bij de definitiekwestie uit!)
Ah interessant! Is er dan überhaupt wel sprake van een identiteit of wordt daar een andere benaming aan gegeven?
Hmm, lastige vraag. Ik zou niet weten waarom het niet identiteit genoemd zou worden, maar ik zit niet in een vakgebied wat zich bezighoudt met gedrag en dergelijke dus ik ken het jargon niet wat er bij hoort. Voor zover ik kan overzien wordt er in ieder geval niet vanuit gegaan dat een individu verschillende identiteiten kan hebben. Voor dat soort nuances is het meeste onderzoek sowieso in een te vroeg stadium, want van de moleculaire basis achter gedrag is over het algemeen nog maar heel weinig bekend.
Met Fanon eens. Ik denk dat je wel gedeeltelijk jezelf bent, als in het hartje van je bloem, maar dat dat altijd wordt beïnvloed door de buitenste stukjes van je bloem. Snap je?
Interessant! Ik denk dat ik het met meneer Fanon eens bent. Je bent anders bij verschillende mensen. Je bent dan wel jezelf, maar toch telkens een andere zelf. Dus wat is dan je echte zelf? Hoe je bij je ouders bent? Hoe je bij je vriendinnen bent?
Misschien ben je echt jezelf als je alleen bent. Maar ook dan word je nog beïnvloed door de mensen om je heen. Dus ik denk dat je inderdaad nooit helemaal autonoom bent.
Volgens mij komt je eigen identiteit nooit helemaal bij jezelf vandaan. Als je dus helemaal alleen opgroeit, heb je dan wel een identiteit?
Dat is inderdaad dan de vraag bij Fanon. Jammer dat we het hem niet meer kunnen vragen!
Pas wat afleveringen gezien van Joris showroom, serie met portretten met mensen die “afwijkend” zijn.
Vaak mensen die in eenzaamheid leven of achteraf en weinig tot geen contact hebben.
Ja ik zie dus mensen die héél eigen zijn, ietwat vreemd.
Ik denk dat Fanon gelijk heeft
Oké, ik moest sommige stukjes twee keer lezen – maar ik geloof dat ik het wel enigszins snap. Interessant, maar ik weet niet echt hoe ik erover moet denken. Het is waarschijnlijk wel zo dat ik me anders gedraag bij mijn ouders dan bij mijn vrienden, al zit daar niet heel veel verschil in. Dus in principe heb ik dan verschillende identiteiten. Ik denk wel dat anderen je gedrag kunnen bepalen, maar niet echt hoe je bent… dat is een samengesteld pakket van erfelijke eigenschappen, aangeleerde eigenschappen en invloeden uit het milieu.
Dit vind ik altijd heel interessant, ik ben zeker anders bij mijn vrienden dan op bijvoorbeeld m’n werk, maar ook weer bij familie ben, voel en gedraag ik me ook weer anders.
Interesant stukje waar je over na kan denken…
Dit heb ik ook tijdens mijn studie gehad (vak netwerken) vond het boeiende materie omdat er een behoorlijke kern van waarheid in zit naar mijn idee. Tijdens mijn eerste studie (Biologie, Botanie) heb ik ook een stukje genetica leer gehad en ik denk dat het een combinatie van dingen is. Jouw genetische samenstelling is uniek en dat maakt je tot op zekere hoogte autonoom maar dan volledig in uiterlijke kenmerken. Ik denk dat je identiteit voor een veel groter deel gevormd wordt door je omgeving.
Waar ging ik nou ook al weer heen met dit verhaal?? Ja ik ben het met je eens dat wilde ik zeggen ;)
Ik ben het zeker met je eens, ik ben toch wel anders bij m’n ouders dan bij m’n vrienden.. Maar ik denk ook dat er mensen zijn die zich echt helemaal aanpassen aan hun omgeving en mensen die schijt aan de wereld hebben. Dus ja het is zo dat je omgeving beïnvloed wie je bent, maar ik vind niet dat het je gehele persoonlijkheid hoeft te bepalen (kan wel, maar hoeft niet per se). Als je me nog begrijpt.
Daar moet ik wel weer aan toevoegen dat ik denk dat dat op een gegeven moment ophoudt. Ik denk zeker bij onze leeftijd ben je nog opzoek naar wie je bent en wat je leuk vind dat je gemakkelijker dingen van mensen overneemt en op die manier dus je ouders, je vrienden en de rest bent. Maar op een gegeven moment ben je iets/jezelf en stop je toch wel met dat copycat gedrag.
Snap je hem nog :P?
Zo, even een nadenkblogje ;)
Ik vraag me af, zoals Fanon het zegt bestaat je ware identiteit, een identiteit waar niemand invloed, eigenlijk niet. Maar stel nou je dat je alleen bent? Dan kom je echte zelf toch wel naar boven?
Ik denk dat je inderdaad anders bent bij je ouders als bij vrienden en dat daar je identiteit vanaf hangt, of nouja dat die zich vormt door de omgang en met wie je omgaat. Dus je
Ik ben het wel met hem eens, en ik denk ook dat veel mensen zich onbewust zijn van de grote invloed van anderen op ons zelfbeeld. Op onze eigen identiteit.
Eigenlijk ben ik het helemaal met je eens. Ik denk dat je bij verschillende mensen op een andere manier jezelf bent.
Toch vraag ik me wel eens af wanneer ik nou écht mezelf ben. Ik denk dat ik bijvoorbeeld bij mijn ouders en zusje het meeste mezelf ben en bij vrienden toch meer nadenk over wat ik doe enzo.
dit is een leuke, ik ben het deels met jou en Fanon eens. Ik las ook dat mensen die meerdertalig zijn opgevoed voor elke taal een ander gedrag hebben en dit automatisch overnemen. toen ik daar over ging nadenken klopte dit ook wel
Ik denk dat mensen om je heen wel bepalen wie je bent. Als je met allemaal mensen omgaan die TOP40 muziek luisteren, ga je dat vanzelf ook doen en ga je het ook vanzelf mooi vinden. Maar precies hetzelfde gebeurd als je vrienden Heavy Metal luisteren ;) Maar qua kleding denk ik juist dat dat niet zo is, want ik wil juist altijd de dingen die vrienden niet hebben, haha ;) ♥
De sfeer bepaald vaak hoe ik me gedraag, en de mensen om mij heen.. Ik neem wel veel dingen over van de mensen waar ik het meest mee ben, dat merk ik al heel gauw..
Altijd interessant!
Ik snap inderdaad wat hij bedoelt, maar de vraag die ik dan meteen wil stellen is; wat als je helemaal alleen bent, heb je dan geen identiteit?
Of is het zo dat omdat je nooit autonoom bent, je jezelf als het ware kunt beïnvloeden dus dat je afhankelijk bent van jezelf, die niet autonoom is waardoor je zelf dus ook nooit autonoom kunt zijn. Of iets dergelijks, het is maar een vreemde gedachtegang van mij.
Wat ik zelf vind.. nou ik denk dat Fanon een goed punt heeft, maar dat er diep diep diep binnen in jezelf wel een soort echte zelf zit die autonoom is. Maar omdat die dus voortdurend wordt ‘weggedrukt’ omdat jij aan sociale eisen wilt voldoen komt hij niet zo vaak tevoorschijn. Hele eigenwijze mensen hebben dus een autonome zelf die meer naar de oppervlakte komt dan bij ‘sociale kameleons’ Het is een optie, maar de dingen die ik hierboven lees vind ik ook aannemelijk.
Wel, ik ben het helemaal met hem eens.
We worden allemaal beïnvloed door dingen, of je dat nu wil of niet.
Maar je haalt er de dingen uit die jij het leukste vindt. En zo word je toch een beetje jezelf :)
Grtjs
ik vind dat hij zeker gelijk heeft !!
Dit is bij mijn studie ook wel eens naar voren gekomen in jaar 1 of 2… waarbij de docent gewoon vrolijk vroeg of wij ons hetzelfde gedragen en voelen als wij met vrienden zijn of als we op het toilet zitten. Tsja… ;)
Ik ben het met jou eens. Wie zijn wij? We zijn misschien overal een beetje anders, zelfs als we dichtbij onszelf blijven. Trouw aan onszelf zijn er toch verschillende situaties waarin we ons anders gedragen, omdat er meer meespeelt dan alleen ons karakter. Je past je toch een beetje aan aan de omgeving en de mensen, ‘omdat het hoort’ en zolang je niet te ver afwijkt van wie je bent en waar je voor staat, is daar in mijn ogen helemaal niets mis mee.
De mens = kameleon ?
Misschien kun je het daar wel mee vergelijken ja!
Bhabha, zo’n naam kom je niet iedere dag tegen ! Ik denk dat je tot bepaalde mate wel jezelf bent. Je wordt beïnvloedt door iedereen om je heen en daarop baseer en ontwikkel je je ‘ik’. Wel uitdagend zo’n blogje :)
Ik ben het met jou eens.. Ik denk dat je altijd jezelf kunt zijn, met wie je ook bent, maar dat gewoon je andere zelf is. Soms ben je ook wel eens niet jezelf, soms beïnvloeden mensen mij op een manier die ik zelf niet leuk vind. Dan word ik kindser/agressiever/dommer, maar toch blijf ik met die mensen omgaan. Weet niet wat dat dan is, maar dat is niet wat ik zelf wil of leuk vind, dus een beetje vaag (volg je me nog?)..
Misschien ben je wel het meest jezelf als je alleen bent. Dan wordt je door niemand anders beïnvloedt, kun je zijn, doen, denken, zeggen wat je wilt zonder dat je verantwoording hoeft af te leggen of je te schamen.. Alleen zijn kan dan ook heel fijn zijn..
Ik ben het met jou eens!!
Want ik dnek dat je jezelf kan zijn bij mensen die jij vertrouwd.. en dat je merdere vormen hebt van jezelf zijn:P
Ik kan me er wel in vinden. We worden altijd ook wel beïnvloed door anderen. Bijv. mensen die “anti” iets zijn. Die zijn anti omdat die verwachtingen van mensen er zijn en dus wordt hetgeen ze doen alsnog door die verwachtingen (waar ze niet aan willen voldoen) beïnvloed worden.