Maand: december 2011

People say that life is the thing, but I prefer reading

1. Lewis Carroll – Alice in Wonderland
Over een meisje dat in Wonderland terecht komt. Ik denk dat we allemaal wel jaloers zijn op haar dat ze daar geweest is. Geweldig boek, vooral vanwege alle bizarre en grappige situaties, zoals een Unbirthdayparty en de waterpijprokende rups. Ooooh, dit boek is echt geweldig gewoon!

2.  Astrid Lindgren – Ronja de roversdochter
Ja, ik hield wel van avonturenboeken toen ik jonger was. Ronja is een roversdochter (had je misschien al geraden) die vlucht samen met de zoon van de concurrent-rover! Oei, dat kan natuurlijk niet. Er is trouwens ook een televisieserie/film van gemaakt, die is ook erg leuk!

3. J.K. Rowling – Harry Potter
Ja duh, klassieker. Ik ga niet eens vertellen waar het over gaat, want als je dat niet weet, dan moet je je schamen!

4. Jacques Vriens – Meester Jaap
Jacques Vriends is sowieso een geweldige schrijver en heeft nog meer leuke boeken geschreven, maar de boeken over meester Jaap waren misschien wel het leukste. Had ik maar meester Jaap gehad op de basisschool…

5. A.A. Milne – Het huis in het Poeh-hoekje
Geweldig. De verhalen, de personages, de humor. Koop het. Nu!

6. Tonke Dragt – De brief voor de koning
Eén van mijn favoriete jeugdboeken en ik moet bekennen dat ik hem een paar jaar geleden weer herlezen heb. Het gaat over een ridder to be, Tuiri, die een brief aan de koning moet geven. Dit gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Heerlijk boek met spannende avonturen, zowel leuk voor jongens als voor meisjes!

7. Francine Oomen – Hoe overleef ik-serie
Misschien is het niet heel geloofwaardig wat Rosa (de hoofdpersonage in deze serie) allemaal is overkomen, maar dat maakt niet uit. Als puber (in wording) heb je behoefte aan informatie over zoenen, jongens en andere problemen en daar is deze serie erg geschikt voor!

8. Laura Ingalls Wilder – de serie van Het kleine huis
Hoewel ik de serie op tv echt geen drol aan vind, heb ik met veel plezier de boeken gelezen.  Ik vond het wel iets romantisch hebben: een vader die het huis zelf bouwt, heel erg blij zijn met een paar cent waar je snoep van kunt kopen, dat soort dingen. Voor de mensen die het niet kennen: het is een serie gebaseerd op het leven van Laura Ingalls Wilder (in het Middenwesten van de VS, aan het eind van de negentiende eeuw) en gaat eigenlijk over het dagelijkse leven toen. Ik kan niet uitleggen wat ik er zo leuk aan vond/vind, maar ik genoot er echt van om het te lezen!

9. Annie M.G. Schmidt – Jip & Janneke
Wie is er niet voorgelezen uit dit boek? Ik in ieder geval wel. Ook leuk vanwege de zwart-witte tekeningetjes van Fiep Westendorp.

10. Roald Dahl – Sjakie en de chocoladefabriek
Roald Dahl is een geweldige schrijver. Eén van zijn beste boeken vind ik Sjakie en de chocoladefabriek. Ook op Sjakie ben ik erg jaloers als chocoladeliefhebber.

Zo zijn er natuurlijk nog veeeeeeeeel meer kinderboeken die leuk zijn, maar daar komt in de toekomst misschien nog een blogje over.

Welke boeken las jij toen je klein(er) was?

Je bent echt zo lauw, jongen

‘Lau!’
Ik word niet heel vaak zo genoemd. Mijn pianolerares zei het standaard (of ze wist natuurlijk niet dat ik Laura heet, dat kan ook).

Raar eigenlijk, dat mensen afkortingen gebruiken bij andermans namen. Kijk, als je Jantje-Peter-Willem-Diederik-Roderick heet, dan begrijp ik het wel als mensen je ‘Jan’ noemen. Maar als je nagaat dat de gemiddelde naam niet zo lang is, dan snap ik het nut er eigenlijk niet van.

Bij mijn eigen naam is het ook raar. De afkorting doet me namelijk aan twee dingen denken.
1. Lauw.
Dat zou ik natuurlijk als een compliment op kunnen vatten (‘Je bent echt zo lauw, jongen!’) of het is gewoon noch koud noch warm.
2. Tiny en Lau.
Hier word ik liever niet mee geassocieerd.

Ach, wat maakt het ook eigenlijk uit? (‘Je bent weer aan het zeuren, Laura!’) Van mij hebben jullie toestemming om afkortingen te gebruiken. Behalve bij mijn eigen naam dan.

Hoe korten mensen jouw naam af? En vind je dat erg of niet?

(ik las trouwens een keer dat iemand zichzelf ‘Laus’ noemde, dat vind ik eigenlijk nog duizend malen erger dan ‘Lau’)

Laura, hagelslag en knuffelberen: de antwoorden

Echt, ik dacht toen ik dat blogje met ask me anything had geplaatst: er gaat geen drol hierop reageren. Maar blijkbaar wel dus! Ik moet zeggen, er zitten hele originele vragen tussen ;)

1. Wat is eigenlijk je favoriete soort hagelslag, in de licht van die briefpost van afgelopen week (inmiddels alweer een paar weken)?
Hmm, ik moet zeggen dat ik geen sterke voorkeur heb, maar ik denk de combinatie van wittechocoladehagelslag met melkchocoladehagelslag.

2. Als ik vraag “waarom niet?”, antwoord je dan met waarom wel?
Nee, want dat zou niet meer origineel zijn!

3. Wat is je favoriete gerecht en wie kan dat het beste klaarmaken?
Ik heb geen favoriete gerecht, maar ik vind de kippensoep van mijn vader wel lekker (sorry mama!)

4. Wat is je favoriete kleur en is deze altijd hetzelfde geweest of heb je halverwege je leventje een keer gewisseld? Is je favoriete kleur voor kleding en interieur anders?
Blauw en raar genoeg is dat inderdaad ook mijn favoriete kleur qua kleding (donkerblauw dan) en interieur!

6. Wat doe je in je vrije tijd? Wat zijn je hobbies?
Bloggen (goh), lezen, schrijven, films kijken en met vrienden afspreken :)

7. Wat zijn dingen die je hebt gedaan die niemand had verwacht dat je dat zou doen?
Dat weet ik eigenlijk niet zo goed, maar misschien dat ik nu best wel vaak met nieuwe mensen afspreek, terwijl ik vroeger heel verlegen was.

8. Zijn er programma’s/series waar je verslaafd aan bent?
Nee, verslaafd is sowieso een groot woord. Maar de series die ik volg zijn Grey’s Anatomy, Glee en Downton Abbey (ZO’N GOEDE SERIE!).

9. Waar zou je altijd nog een keer naar toe willen gaan (land/stad)?
Landen: Amerika, Noorwegen, Zweden. Steden: Berlijn, New York, Liverpool (vanwege de Beatles haha), Barcelona.
Dat is even waar ik nu op kan komen, maar het zijn er nog wel meer hoor!

10. Wat is je droombaan en waarom? / Wat wilde je vroeger worden, en is dat ondertussen veranderd?
Met schrijven mijn geld verdienen op verschillende manieren, dus bijvoorbeeld door columns te schrijven voor bladen, maar ook interviews te doen (dus zelf interviewen, niet geïnterviewd worden) en boeken schrijven. En waarom? Omdat ik schrijven heel erg leuk vind om te doen! :D
Vroeger wilde ik altijd al schrijfster worden, dus dat is eigenlijk niet heel veel veranderd :)

11. Als je één wens mocht doen, wat zou deze dan zijn?
Dat er niets ergs gebeurt met mijn familie en andere dierbaren.

12. Wat is je desert island disc?
Ja jeetje, wat een moeilijke vraag! Sowieso een cd van de Beatles, ik denk the White Album :)

13. Wat is je guilty pleasure programma?
The Voice. Ik weet dat het misschien niet gezien wordt als een guilty pleasure programma, maar aangezien ik een aversie heb tegen RTL (en toch kijk ik RTL-programma’s)… Oh of misschien Hollands Next Top Model, ook van RTL :P

14. Wie is je celeb crush?
Darren Criss, Joseph Gordon-Levitt en Ryan Gosling.

15. Je favo mop? Wat is de beste mop die je ooit heb gehoord?/ Hoe reageren mensen op moppen die je zelf bedenkt?
Ik houd niet van moppen :P En ik bedenk ze ook nooit.

16. Als je een ijssmaak mag bedenken die nog niet bestaat, welke smaak zou dat zijn en hoe zou je de smaak noemen?
+1 voor de originaliteit! Ik zou het een beetje doen zoals Ben & Jerry’s. Sowieso met heel veel chocola (melk). Een combinatie van vanille- en chocolade-ijs met chocoladedingetjes in de vorm van een V en dan ook nog een beetje coukie dough er door heen en noten en dan noem ik het Verrukkuluk (inspiratie door Remco Campert).

17. En zijn er extreme/gekke dingen die je wel eens hebt gedaan/zou willen doen?
Ik doe wel eens gekke dingen, vooral wat mijn blog betreft :P (die brieven enzo) En ik wil nog wel een hoop gekke dingen gaan doen, niet iets waar ik nu op kan komen ofzo. En extreme dingen, hmm. Misschien bungeejumpen ofzo, gewoon voor de kick.

18. Wat is jouw sterkste kant?
Tja, dat is een goede vraag waar ik geen antwoord op weet :P Misschien dat ik nieuwsgierig ben? (maar dat kun je ook weer als iets negatiefs zien)

19. Wat zou je never nooit doen?
Tja, zeg nooit nooit! Maar dingen als beginnen met roken, mensen in elkaar slaan, een tatoeage nemen (die drie dingen hebben geen verband met elkaar overigens, dat je niet denkt dat ik een tatoeage net zo erg vind als mensen in elkaar slaan ofzo).

20. waarom? mag ik je telefoonnummer niet? om je smeuïge details te aanhoren? wat is je geheim? van je favoriete make-up product?
:D

21. Heb je al eens een magazine/blad aangeschreven om columns te mogen schrijven?
Nee. Zou ik dat moeten doen, denk je? Ik weet niet of ze dat als heel brutaal zien.

22. Heb je een talent waar bijna niemand van weet? En wat is dat dan?
Het talent om een enorme bende van mijn kamer te maken.

23. Waarom gebruik je geen make-up?
Omdat ik lui ben en er niet heel veel verstand van heb.

24. Lieve Laura, kan ik bij jou mijn problemen kwijt?
Als je dat wil. Of ik je kan helpen, is een tweede!

25. Slaap je nog met een knuffelbeer?
Nee, ik slaap sowieso niet met knuffels. Ik heb één knuffel, maar die staat op mijn kast. De rest ligt op zolder.

Dan natuurlijk de vraag der vragen aan jullie: als jij een ijssmaak mag bedenken die nog niet bestaat, welke smaak zou dat zijn en hoe zou je de smaak noemen?

Fictief interview met een duizenddingendoekje

Misschien weten jullie het al, maar zo niet: ik schrijf voor Hiepr.nl, een website voor de stoere vrouw tussen de 20 en 30 jaar. Ik schrijf voornamelijk fictieve interviews en naar aanleiding van mijn duizenddingendoekjeblogje interviewde ik mijn eigen duizenddingendoekje! Hieronder kun je hem lezen.

***

Zeldzaam zijn ze niet, de duizenddingendoekjes, maar vindt er maar eens één die met je wil praten! Vol trots moet ik zeggen dat het me gelukt is. We spraken af in een keuken, mijn keuken welteverstaan. Hij lag al op me te wachten, op het aanrecht.

‘Hallo duizenddingendoekje!’ zei ik.
’Zeg maar DDD.’ was zijn antwoord.
Uit automatisme stak ik mijn hand uit, maar die trok ik snel terug toen ik besefte dat duizenddingendoekjes helemaal geen handen hebben.
‘Goed, wat ik me als eerste afvraag.’ begon ik. ‘Waarom heet je eigen duizenddingendoekje?’
Oei, dat was niet zo slim van mij.
’Pfff, kon je geen betere vragen bedenken?’ verzuchtte DDD. ‘Die vraag krijg ik echt élke dag te horen. Wat denk je zelf?’
‘Ehm, omdat je duizend dingen kan?’
DDD keek een beetje boos, maar gaf toch antwoord.
‘Jaren geleden was er eens een huisvrouw die wilde dat het schoonmaken wat makkelijker zou zijn. Daarom heeft ze met behulp van haar man een doekje uitgevonden. Ze moesten een naam hebben die fijn was om uit te spreken en die niemand zou vergeten. Eigenlijk kan ik maar honderd dingen, maar honderddingendoekje vonden ze niet zo mooi. Daarom is het duizenddingendoekje geworden, ook vanwege de alliteratie binnen het woord.’
Ik stond perplex. Ik heb al die jaren gebruik gemaakt van DDD en zijn voorouders in de veronderstelling dat ik er duizend dingen mee kon doen en dan blijken het er maar honderd te zijn? Ik voelde de tranen in mijn ogen branden.
’Moet ik ze voor je afvegen? Dat is één van de honderd functies.’ zei DDD.
Vol afschuw keek ik naar hem.
‘Nee bah, ik heb het aanrecht al schoongemaakt met je. Ik gebruik wel een zakdoekje.’
Zwaar beledigd verdween DDD in een kastje.

Ik heb hem nooit meer teruggezien.

Laura’s liederenanalyse: zeg me wat je wil dan

httpv://www.youtube.com/watch?v=RTebWVwcWxY

Die Guus. Van student tot studentikoze zanger. Het ‘volkslied’ van Brabant geschreven. Een Engelse versie door the Baseballs van ‘Het is een nacht’. En dan nu ook nog een duet (kan je het wel een duet noemen als de één een semi-rapper is?) met Gers Pardoel. Ja ja.

Kijk, stiekem vind ik, net zoals de rest van Nederland, die liedjes van Gers Pardoel wel leuk. Terwijl ze, eerlijk gezegd, niet heel diepgaand zijn. Bovendien heeft Gers Pardoel een apart accent (of is het zijn manier van articulatie, maar dan een raar soort articulatie?). Maar nou ja, zijn liedjes zijn wel lief eigenlijk. En dat is wat de wereld nodig heeft: lieve mannen.

Dus. Hier mijn analyse van twee liedjes van Gers (Wat is Gers eigenlijk voor naam? Doet me denken aan gerstkorrel. Arme jongen.) Enjoy.

Guus Meeuwis & Gers Pardoel – Nergens zonder jou (delen van het liedje, anders wordt het zo lang)

Word wakker rond een uur of zes
Kijk om me heen en lig alleen op bed
Ik mis je liefde en warmte
En mis je beide armen

Dat is wel erg vroeg, Gers. Ik ben blij dat je niet alleen maar één arm mist van je liefje, maar ook de ander. Maar: mis je de rest van het lichaam niet? Vind je alleen haar armen mooi? (Gelukkig zeg je later: ‘ik vind je adembenemend van top tot teen.’ Gelukkig maar. Je had haar bijna een minderwaardigheidscomplex aangepraat.)

Het wordt weer zomer in de zomer
Is de lucht voor altijd blauw
Ik ben nergens zonder jou

Heb jij deze tekst geschreven, Guus? Want nou ja, tja. Het wordt weer zomer in de zomer. Ja DUH, zou ik willen zeggen. Maar ik weet je tegenwoord al: het is de afgelopen zomer maar weer duidelijk gebleken dat het niet altijd zomer in de zomer is. Dat klopt. Maar waarom ben je er nu dan zo zeker van dat het volgende zomer wel weer zomer wordt? Ik bedoel, Gerrit Hiemstra kan nog geen week vooruit voorspellen, laat staan drie seizoenen!
Oh en ‘ik ben nergens zonder jou’ klinkt wel erg dramatisch hoor. Ik dacht dat meisjes klef waren. Jullie zijn zeker ook ntb? (niet te breken)

Ik blijf je altijd trouw, want door jou wordt de lucht weer blauw
Ja door jou wordt de lucht weer blauw, en ik ben nergens zonder jou
Ik blijf je altijd trouw, want door jou wordt de lucht weer blauw
Ja door jou wordt de lucht weer blauw, en ik ben nergens zonder jou
Nee nergens zonder jou

Oké, je blijft haar niet altijd trouw, omdat je zo van haar houdt en blablabla, maar omdat door haar de lucht weer blauw wordt? Sorry hoor Gers, maar dit is Harry Potter niet! Niemand kan de lucht blauw maken, dus jouw meisje ook niet! En het is niet zo dat het echt waar wordt als je het maar vaak genoeg herhaalt. I’m sorry.

Maar meneer heeft natuurlijk nog een hit, zijn eerste, namelijk: ik neem je mee.

Gers Pardoel – Ik neem je mee

Zeg je wat je wil dan
Staren word ik stil van
Zeg me wat je wil dan
Staren word ik stil van

Ehm ja, waar heb je het eigenlijk over, Gers? Moet ik vertellen hoe ik mijn koffie drink (niet), wat ik voor kerstcadeaus wil of waar je me naar toe moet nemen? En staren word ik stil van? Ehm. Wat heeft dit met wat ik wil te maken? En waarom word je dan stil van staren? Heb je dat alleen bij mij of bij iedereen die naar je kijkt in de bus? Misschien moet je er een keer mee naar de dokter gaan.

Ik neem je mee, neem je mee op reis
Neem je mee, naar Rome of Parijs
Ik lijk misschien wel cool tot dat je weet wat ik nu voel
Jij klinkt als muziek dus laat je zien wat ik bedoel

Nou, ik ga eigenlijk liever naar Londen, vind je dat ook goed? En wat voel je dan precies? Ik weet alleen dat je van staren stil wordt, maar voor de rest leg je het niet heel erg goed uit. En volgens mij klopt de zin ‘jij klinkt als muziek dus laat je zien wat ik bedoel’ niet helemaal. Hoort daar niet het woordje ‘ik’ tussen ‘dus’ en ‘laat’? En wanneer ga je dat dan laten zien? Sorry, maar ik vind je erg onduidelijk!

Nee, lieve Gers, ik loop maar met je te dollen. Voor een rapper ben je best duidelijk (in vergelijking met de Jeugd van Tegenwoordig), of mag ik je geen rapper noemen? In ieder geval: ik vind je liedjes leuk en lief. En dat mag iedereen weten.

Een unicum

Mensen, die foto die jullie hierboven zien, is een unicum. Twee redenen:
1. Het is een foto van mezelf. Ja echt waar, ik ben het, de enige echte Laura (met ‘enige’ bedoel ik uiteraard niet dat er maar één Laura is, maar dat ik schattig ben *ahum*). En dat is een zeldzaamheid op mijn blog, want ik zet niet zo graag foto’s van mezelf erop.
2. Het is een foto van mezelf met make-up op. Nee, niet schrikken: je bent niet per ongeluk op een beautyblog gekomen.  Dit is waarschijnlijk eenmalig.

Ik heb namelijk (bijna) nooit make-up op. Misschien vraag je me of ik wel echt een meisje ben, maar op mijn identiteitskaart staat van wel, dus daar ga ik maar vanuit. Ik heb hoogstens, echt hoogstens, soms mascara op. Zeg maar twee keer per jaar ongeveer. Ik weet wat foundation is (dat spul waar sommige meisjes veel te gretig mee aan de slag gaan, zodat ze een extra dikke huidlaag hebben gecreeërd), colourblocking is mij ook niet geheel onbekend (al is dat eigenlijk meer op kledinggebied, maar het kan ook met make-up) en jawel, ik ken zelfs merken als MAC (nee, niet die van de grote, gele M) en Inglot. Maar het ook gebruiken? Nee.

Ten eerste weet ik niet zo goed hoe het moet. En als je niet oefent, dan leer je dat ook niet. Daarnaast ben ik gewoon enorm lui. Met moeite borstel ik elke dag mijn haar (wat een inspanning is dat zeg), laat staan dat ik elke dag een half uur aan mijn gezicht moet friemelen. Daar zou ik dan ook een half uur eerder voor op moeten staan en dat is niet zo goed voor mijn humeur en dus ook niet voor de mensen om mij heen.

Eén reden waarom ik het wel zou (moeten) doen: zodat ik er niet meer als een tienjarig kindje uit zie. Maar dat kan me ’s ochtends ook niet heel erg interesseren. Ik vind het weer dan belangrijker.

Dus vandaar, voor de eerste en misschien wel laatste keer een foto van mij met make-up. Natuurlijk is dit niet my everyday-look als ik make-up zou dragen, want het was voor het eindexamengala (en ik heb het geeneens zelf gedaan, maar laten doen). Maar alsnog heb ik gewoon geen zin om make-up op te doen.

Dus sorry, meisjes en jongens, dit wordt geen beautyblog. Daarvoor moeten jullie naar Lauramake-upt.nl

(Dit is overigens niet bedoeld als kritiek naar beautyblogs, want die lees ik ook en graag, maar zelf draag ik dus geen make-up. Dit klinkt best wel tegenstrijdig eigenlijk, maar goed. Jullie begrijpen me wel. Hoop ik.) 

Laura’s brieven: TU Delft, Bolletje en Moleskine

Wederom komt er een nieuw projectje op Laura denkt, namelijk: Laura’s brieven. De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (zesentwintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

TU Delft

Klik op de foto om het te vergroten.

Ons kleine landje heeft toch maar een hoop universiteiten (gelukkig maar), waaronder de TU Delft. Ik was wel nieuwsgierig naar de verhoudingen tussen meisjes en jongens.

En ik heb antwoord gekregen! Op een originele manier, namelijk in tabellen. Wel moest ik even opzoeken wat de afkortingen betekenden. De minste meisjes zitten bij de faculteit Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica (EWI). De meeste (maar ook nog niet heel veel natuurlijk) zitten bij de faculteit Bouwkunde. Interessant om te weten!

Bolletje

Eén van de beste slogans? ‘Ik wil Bolletje!’ Alleen daarom verdiende Bolletje al een brief.

En jawel, ik kreeg antwoord.

Wat ik toch wel erg jammer vind, is dat mevrouw Bosma genoemd wordt. Ik weet niet wie mevrouw Bosma is, maar ik ben het in ieder geval niet! (maar ik heb even gekeken naar hoe ik het geschreven en nou ja, oké, je zou er een ‘m’ uit kunnen halen, maar toch!) Maar goed, dat maakt niet uit, ik heb antwoord gekregen en daar gaat het om!

En ik heb dus een kopie van ‘Honderd-uit over beschuit’ gekregen. En bah, wat een vieze suggesties. Ik zal er een aantal noemen:

– Beschuit met plakjes banaan, ham en kaas erop.
– Beschuit met boter, stukjes gaar kippenvlees, plakjes banaan en en beetje citroensap (ze houden wel erg van banaan, geloof ik). In een handomdraai een exotisch hapje.
– Beschuit met een laagje kwark, twee rolletjes salami en en schijfje augurk.
– Dek de beschuit af met geslagen room of slagroom met partjes mandarijn. Een tijdloze delicatesse. (dit heb ik niet verzonnen, dit staat er letterlijk zo)

Ik blijf bij mijn beschuit met aardbei.

Moleskine

Ik houd van Moleskine. Zelf gebruik ik hun notitieboekje (zo’n rode) om ideeën voor mijn blog in te schrijven. En moeten jullie kijken wat ik nou toch eens gekregen heb.

Het is de Daily Diary/Planner van 2011. Nou zou je stom kunnen doen en zeggen: ‘Ja, dat is van 2011, heb je niks aan blabla.’ Dat klopt, maar ten eerste: het is nog geen 2012. En ten tweede: ik kan het ook gewoon als notitieboek gebruiken. Supercool dus! En ook een pluspunt: een handgeschreven antwoord. Dus Moleskine, heeeeeeel erg bedankt! :D

December: Daag jezelf uit

1. Probeer één dag niet te zeuren en als jij niet zo’n zeikerd bent (;)), probeer het dan een week lang.
2. Luister vrijwillig naar ‘All I want for Christmas’ van Mariah Carey. Grapje, dat wil ik jullie niet aandoen.
Doe iets wat je eigenlijk niet durft. Bijvoorbeeld: alleen naar een feestje gaan, een spin vasthouden of een onbekende aanspreken.
3. Geef een Unbirthday party (jaaaa, dit heb ik van Alice in Wonderland :D).
4. Stuur een anonieme lieve brief naar een vriend of vriendin.
5. Reageer en noem drie (één is ook goed, als je niet zo gek bent) gekke dingen die je ooit hebt gedaan in je leven!

Enjoy!

De Winnie de Poeh-missie

Ik ben gek. Helemaal gestoord gewoon. En Iris ook.

Ik zal het even uitleggen, ook voor de mensen die al weten dat ik gek ben (ik ben nog gekker dan je denkt!). Ik had een keer een blogje gemaakt over originele dingen om te doen in de trein. Niet met een serieuze intentie, maar toch vroeg ik of er mensen waren die een paar dingen daarvan wilden doen. En jawel, Iris wilde dat wel. Wat dan? Voorlezen in de trein.

Dat is natuurlijk niet iets wat je dagelijks doet of eigenlijk is het iets wat je gewoon niet doet. Maar Iris en ik dus wel. Soort van.

Vol goede moed begonnen we. Als boek hadden we ‘Het huis in het Poeh-hoekje’ van A.A. Milne (GEWELDIG BOEK, echt serieus!). Hierboven zien jullie mijn supermooie exemplaar ervan, ben er heel blij mee en hij was nog goedkoop ook (zeven euro). Eerst gingen we op een bankje zitten om te oefenen. Ter illustratie zal ik hieronder een quote doen, zodat jullie het gevoel een beetje meekrijgen. Iris was Poeh en ik was Knorretje.

‘Konijn is slim,’ zei Poeh nadenkend.
‘Ja,’ zei Knor, ‘heel slim.’
‘En hij heeft hersens.’
‘Ja,’ zei Knorretje, ‘hersens heeft ie ook.’
Het was een hele tijd stil.
‘Ik denk,’ zei Poeh, ‘dat hij daarom nooit iets begrijpt.’

Geweldig toch? Maar goed, verder met het verhaal. We namen de stoptrein vanaf Amersfoort naar Utrecht. Onze tactiek was uitgedacht (alleen maar aan aardiguitziende mensen vragen). Vol goede moed liepen we de coupé in en jawel, ik deed het gewoon, ik ging naast een vrouw staan die bij het raam zat en ik vroeg: ‘Zou u het leuk vinden als wij u voorlezen?’
Ik had nog hoop toen.
‘Nee, alsjeblieft niet!’ zei de mevrouw, op een watisditvoorbelachelijks-toon.
Adem in, adem uit, Laura. Er bestaan echt nog wel vriendelijke mensen.
Oooooh, wat ben ik toch weer positief, want echt, er bestaan geen vriendelijke mensen meer en dat vind ik echt heel jammer. Want daarna gingen we naar een andere coupé (hier durfden we het niet meer te vragen), waar Iris het aan een oud vrouwtje vroeg. Die horen aardig te zijn, maar deze voldeed niet aan de eisen.
‘Nee, zeker niet!’ zei ze.

Hier, lieve mensen, word ik nou depressief van. We hadden de moed bijna opgegeven, maar kwamen toen op het ingenieuze idee om een kinderdagverblijf in Utrecht te bellen. Het antwoord? ‘Nee, dat moet je ver van tevoren opgeven.’
Altijd fijn dat mensen spontane acties weten te waarderen.

Maar ach, wij naïevelingen gingen gewoon door. Iris kwam met het idee om naar een kinderboekenwinkel te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Bleek het kinderboekenweek te zijn. Glimlachend werden we onthaald door de eigenaresse (er was iemand aan het optreden, kinderliedjes aan het zingen).
‘Kom binnen, ga maar vooraan staan!’
Wauw, misschien zou het nu wel lukken. Misschien konden wij wel na dit optreden voorlezen. Iris vroeg het. Toen glimlachte de eigenaresse niet meer.
Ik weet niet meer wat ze zei, maar erg positief was het niet en het mocht dus ook niet.
Teleurgesteld dropen we af.

Achteraf hadden we het misschien beter moeten overdenken. Al basisscholen of kinderdagverblijven bellen etc. Maar we dachten dat het wel zou lukken in de trein. Niet dus. Ik vind het echt jammer dat mensen zo achterdochtig en stom zijn.

Maar om dit blogje toch nog leuk te eindigen, hier nog een quote uit het Winnie de Poeh-boek:

‘Laten we ze allemaal eens opzoeken,’ zei Poeh, ‘want als je eindeloos in de wind hebt gelopen, en iemand laat je opeens binnen en zegt: “Hallo, Poeh, je bent net op tijd voor een hapje van het een of ander”, nou, dan kan je dag niet meer stuk.’
Knorretje vond dat je maar niet zo bij iedereen binnen kon vallen, maar als het nou bijvoorbeeld was om Kleintje te zoeken of om een ‘Expotitie te organdizeren,’, dan kon het, maar misschien wist Poeh wel iets.
En Poeh wist iets.
‘Omdat het donderdag is,’ zei hij. ‘We gaan gewoon iedereen een prettige donderdag wensen. Kom mee, Knor.’

(mensen die gekke dingen met mij willen doen, wel op een lieve, positieve manier bedoel ik dan, mogen mij altijd mailen)

‘It’s robbery!’

Dit is een deel van mijn ov-chipkaart en er staat een geheel zwarte koe op (zeldzaam in Nederland) in een geheel geel landschap (tevens zeldzaam in Nederland).

Ik zat in de bus. Ik zit wel vaker in de bus. Het ritje begint me nu al behoorlijk te vervelen (nog een paar weken en dan is het gelukkig vakantie), maar dat is eigenlijk niet het punt.

Goed, ik zat dus in de bus. Busritjes zijn saai, dus was ik muziek aan het luisteren. Helaas heb ik daardoor een gesprek gemist: er kwamen namelijk twee oudere dames de bus in. Maar in plaats van meteen in te checken (duur: één seconde) gingen ze met de buschauffeur praten (duur: vijf minuten).
Mijn gedachte: schiet toch eens op.
Het gesprek tussen de vrouwen en de buschauffeur heb ik dus niet gehoord, maar toen ze gingen zitten, hoorde ik ze praten. In het Engels. Het ging ongeveer zo:
‘This is robbery!’
‘They changed the rules, I didn’t know that.
‘What a ridiculous country.’
‘It’s robbery!’

Mochten jullie geïnteresseerd zijn: de ene vrouw kon niets anders zeggen dan: ‘It’s robbery!’ Misschien is haar Engelse vocabulaire nog niet zo goed ontwikkeld, maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen.

Wat voor enorm groot drama was er nou aan de hand? Ik zal het u vertellen. Kijk, ik woon in een heel lieflijk dorp, gekozen door TMF als het leukste dorp van Nederland (jawel) (no, I don’t agree). Als wij eilanders naar de Grote Stad (Rotterdam) willen, kunnen we met de bus alleen maar naar Zuidplein. Dus ja, dat doe je dan.
Dit is een ritje van slechts vijftien minuten.
Hoeveel mag dat kosten? Zes euro. Retour, dat wel. En dat vonden de vrouwen be-lach-e-lijk. Zes euro voor een ritje naar Southplein? Robbery!

Ik deed mijn oordopjes weer in en luisterde naar muziek, totdat we bij Zuidplein aankwamen.

Toen ik mijn oordopjes uit deed, bleek dat ze het er nog steeds over hadden: ‘It’s crazy!’
Het antwoord?

‘It’s robbery!’

Hebben jullie nog rare gesprekken opgevangen in de bus de laatste tijd?