Eén van de vakken die ik volg, is Historische Avant-Garde en Modernisme. Mijn lievelingsvak (of klinkt dat heel erg basisschoolachtig?). Nu is dat niet zo heel moeilijk, aangezien ik maar drie vakken heb en twee ervan niet zo superduper zijn, maar toch. Eén boek dat we voor dit vak moesten lezen, was Iemand, Niemand en Honderdduizend van Luigi Pirandello. En daar komt mijn inspiratie voor dit blogje vandaan.
Hoofdpersonage is Vitangelo Moscarda. Op een dag bekijkt hij zichzelf in de spiegel en merkt zijn vrouw op dat hij een scheve neus heeft. Oeiiii. Sowieso kun je dat soort dingen maar beter voor je houden, maar deze opmerking heeft wel erg desastreuze gevolgen. Moscarda had namelijk nog nooit opgemerkt dat hij een scheve neus had. En het zet hem aan het denken.
Anderen zien hem blijkbaar anders dan hij zichzelf ziet. Hij kan zichzelf nooit zien zoals anderen hem zien (probeert hij wel, maar dat mislukt). Het gevolg? Een enorme identiteitscrisis en iedereen om hem heen denkt dat hij gek is.
Goed, Laura, wat is nou eigenlijk je punt? Mijn punt is: wij hebben een identiteit. Maar die identiteit bestaat uit allemaal stukjes. Ik ben niet dezelfde persoon bij mijn vrienden als bij mijn familie. Natuurlijk, ik ben nog steeds Laura bij beiden, maar op een andere manier. Zo kun je bijvoorbeeld bij je vrienden heel spontaan en uitgelaten zijn en bij je familie wat rustiger. Kortom: je bent meerdere personen tegelijk. Je bent een vrouw, een moeder, een dochter, een vriendin, een collega (of voor de mannen: een man, een vader, een zoon, een vriend, een collega). En al die rollen samen vormen jou, jouw identiteit.
Wat zijn we dus? We zijn iemand (dat is waar je vanuit gaat), maar als je erover na gaat denken: misschien ben je wel niemand (ik kan nooit volledig mezelf zijn, omdat ik bij iedereen weer anders ben). En de geruststellende conclusie? Ik ben honderdduizend. Ik ben bij iedereen weer anders en dat alles vormt mij (dus ben ik gelukkig toch weer iemand).
Dus vertel: noem eens een paar rollen die jij hebt. Hoe verschilt jouw gedrag wanneer je op je werk bent of wanneer je thuis bent? En wat ben jij eigenlijk: iemand, niemand of honderdduizend?
Per rol die je in je leven hebt, heb je ook verschillende verwachtingen van jezelf en dingen die je wil bereiken. De mensen rond je hebben ook hun verwachtingen van je. Of willen dat je iets bereikt (bv je baas). De combinatie van dit alles maakt dat er steeds weer andere (nieuwe) facetten van je persoonlijkheid naar voor komen….
Ja! Ik heb wel eens eerder zo’n lijstje moeten maken ja, met welke rollen ik allemaal heb. Het is echt bizar als je erover na gaat denken. Ik ben ook echt overal wel een beetje anders denk ik. Het is vooral de verschillende groepen waar je deel van uitmaakt. In mijn geval: Gezin, studentenhuis, werkgroep, Wittenberg-groep, dispuut, vereniging, kring, kerk..
Wat is een Wittenberg-groep, als ik vragen mag? :)
Ik moet vooral heel erg de kat uit de boom kijk. Dan ben ik heel introvert, maar als ik eenmaal bij vriendinnen ben bijvoorbeeld ben ik veel drukker. Echt een wereld van verschil!
Interculturele is superduper!
Nee man, Dionne! Modernisme is superduper!
Nee joh, paragone is superduper :P!
Ik geloof dat Jozefien gek is geworden :P
Ik las ooit in een boek dat in de Chinese taal geen symbool, woord, term is voor persoonlijkheid. Dat vond ik heel typisch. :)
Ik ben duidelijk 100.000. Ik gedraag me anders bij mijn vriend, bij mijn ouders, op school en tegenover cliënten. Vooral ook omdat mijn rol als hulpverlener niet past in de omgang met mijn ouders en vrienden. Dat zou ze mateloos irriteren. :)
Ik denk 100.000. Bij vriendinnen ben ik meestal wat drukker, bij mensen die ik niet ken best verlegen, en thuis vrij rustig.
ik denk dat de meeste mensen wel bij de honderdduizend horen.
Dit lijkt angstaanjagend veel op een cursus pedagoochelen die ik voor mijn werk moest volgen. De vijf rollen (daar gaan we al) van de docent: gastheer, presentator, didacticus, pedagoog en afsluiter. Eigenlijk is het één grote vlecht en de ene keer ligt de ene streng boven, dan weer een volgende. Zo is het met de rest van de mensen om je heen ook, je persoon bestaat uit vele delen en van welke kant iemand kijkt is bepalend voor het beeld dat van jou ontstaat. Maar he… genoeg geleuter. Wees jezelf, daar heb ik mijn handen al vol aan (en in mijn geval prikken leerlingen er binnen drie microseconden doorheen als je een rol ‘speelt’ en er dus geen overtuiging bij zit, je niet jezelf bent.
Mijzelf (:
Je houdt toch onbewust (of bewust) rekening met de mensen waar je op dat moment mee samen bent. Als ik net nieuw ben op een cursus kraam ik niet dezelfde onzin uit als ik op mijn werk zou doen waar ik al 12 jaar rondloop. Maar ik heb me ook wel eens afgevraagd wie dan ’the real me’ is.
Ik ben moeder, zus, vrouw, en helaas geen kind meer van.
Ik geloof dat ik helemaal niet dat ik verschillende Molly’s ben.
Als moeder moet ik mij natuurlijk wel gedragen, als zus/vriendin/kennis ben ik overal hetzelfde. Op mijn werk moet ik streng maar rechtvaardig zijn omdat ik met jongeren werk tussen de 12 en 18. Al moet ik zeggen dat ik mij soms niet in kan houden om eens gek te doen;-)
Er wordt ook altijd gezegd dat ik virtueel exact hetzelfde ben als IRL
Zo had ik het nog niet bekeken, maar je hebt wel gelijk. Ik ben in verschillende situaties bij verschillende mensen anders ja.
Ik ben vriendin, dochter, ik was klasgenoot, ik ben huisgenoot, kennis.
En ik leer nog steeds nieuwe mensen kennen en dan is het altijd lastig, wat vertel je die mensen, hoe stel je je op tegenover die mensen. ‘wees jezelf’ Welke van de honderdduizend zelven?
Oh jee dit is zo herkenbaar! Ik was op school anders dan thuis, thuis ben ik anders dan nu op werk. Op werk ben ik heel anders dan bij familie, en zelfs bij de familie van mijn vader ben ik anders dan van mijn moeder. Bij mijn vriend ben ik anders dan bij mijn vriendinnen. En bij de familie van mijn vriend ben ik ook anders.
Maar echt geheel helemaal mezelf ben ik volgens mij als ik of bij me zusje ben of helemaal alleen.
Jeetje als ik zo mijn eigen comment even terug lees, schrik ik er toch wel even van, terwijl het zo automatisch gaat om een andere rol aan te nemen elke keer in een andere omgeving.
Maar weet je wat mij nu moeilijk lijkt. Ik ben bij mijn eigen moeder heeel anders dan bij mijn schoonmoeder. Nu gaan die twee elkaar binnenkort ontmoeten en dan weet ik me in één keer even geen houding te geven, echt raar joh!!!
Maar je hoeft er niet van te schrikken, want het is heel normaal dat je een andere rol aanneemt bij de één dan bij de ander.
En het lastige is dan inderdaad als je samen bent met twee mensen waarbij je bij beiden een andere rol hebt. Dus dan moet je proberen ergens het midden tussen die twee rollen te zijn, waardoor je je nog wel gemakkelijk voelt.
Maar ik bedoel dus niet dat die rollen jou niet zijn, jij bent al die rollen, het is niet zo dat je het acteert ofzo. Dus wees alsjeblieft niet bang of schrik niet, je bent net zo goed jezelf bij je vriend als bij je moeder. (al zijn er natuurlijk situaties waarbij je je niet op je gemak voelt en dat je dan misschien wel iemand anders speelt dan jezelf, maar die zijn hopelijk zeldzaam).
Ik ben niet getrouwd, ik noem de moeder van mijn vriend eigenlijk nooit schoonmoeder.
Ik snap niet waarom ik dat net wel deed (whahahaah ik ben helemaal van de kaart)
Haha, goed stuk om over na te denken! Ik ben ook overal anders. Thuis ben ik best gesloten enzo, terwijl ik bij vriendinnen heel open ben en ontzettend druk kan zijn!
Ik ben blij dat je dit zegt. Ik heb soms het gevoel dat mensen het als negatief beschouwen dat je anders bent tegenover verschillende mensen. Zo merk ik dat als ik bij mijn vrienden ben, ik meer uitgelaten ben, bij mijn ouders rustiger en bij mijn vriend spontaan en ook wel uitgelaten. Van iedereen heb ik het gevoel dat ik bij mijn vriend het meest mezelf ben. Niet dat ik dan mezelf anders voordoe voor andere mensen, maar je snapt het wel (hoop ik!).
Dankjewel, Laura!
Ja inderdaad, ik vind het ook niet iets negatiefs. Maar iets wat logisch en normaal is.
En ik snap je, ja :)
Graag gedaan!
Ik probeer in ieder rol die ik aanneem, dicht bij mezelf te blijven. Zo heb ik een hoop rollen en maar 1 gezicht.
Mooie overdenking…
Ik denk dat je nooit 100% jezelf kan zijn. Tenminste niet vanaf het ogenblik dat je wakker bent en met anderen in contact moet komen… Vanaf dat moment hoor je je te gedragen: je dient je te plooien naar conventies…
Het ligt eraan wat de definitie van ‘jezelf zijn’ is. Mijn idee van jezelf zijn is dus al die rollen bij elkaar, maar ik denk dat jij bedoelt dat je jezelf niet kan zijn door sociale en culturele conventies inderdaad. Bijvoorbeeld dat je geen boeren laat in gezelschap, terwijl je dat misschien wel doet als je alleen thuis bent.
Maar bij mijn idee zit dat er ook al in, dus de conventies bepalen voor een deel jouw rol als je bijv. in een groep bent, maar ook dat hoort bij jezelf, want je gebruikt die conventies wel.
Ik weet niet of ik het nou goed uitgelegd heb, maar ik hoop dat je het begrijpt :P
Ik begrijp je wel hoor. Het was een wat bizarre gedachtekronkel van mij :)
Eigenlijk is het ook heel logisch, want voor iedereen beteken je ook weer iets anders, voor de één ben je een goede vriend, voor de ander een tegenstander en voor weer iemand anders een toevallige voorbijganger.
En ik denk niet zozeer dat je een rol speelt, maar meer dat je bij een ander (gezelschap) andere kanten van jezelf laat zien.
Nee, ik bedoel niet rollen spelen, maar de rollen die je hebt.
Heel mooi onderwerp erg actueel voor mij ook :)
Ik ben altijd 100000 geweest, bij iedereen peilend welke rol ik neer zou moeten zetten. Maar dat probeer ik nu los te laten en ik probeer overal meer zoals ik echt ben te reageren. Weet je waarom? Omdat ik eigenlijk wel heel erg blij met mijn persoonlijkheid ben :D En dus nu ben ik 1…
Leuk geschreven, klopt helemaal! Ik was een paar dagen geleden naar mijn oude rapporten aan het kijken (van de basisschool/begin middelbare school) en daar stond in dat ik vrij aanwezig was – terwijl mijn familie (en ik zelf ook) juist vindt dat ik een vrij rustig persoon ben. Toch grappig om terug te lezen…
Ik ben bij mijn familie altijd vrij rustig en dan hoef ik niet zo nodig aan het woord te zijn, terwijl ik bij mijn vrienden altijd de drukke, gestoorde (positief gek dan) ben. Leuke post ♥
Tja…dat is mijn grote probleem waar ik iedere keer op afgerekend word. Op m’n werk (co-schappen) ben ik “niemand”: ik zeg niet veel en ben niet spontaan en stel te weinig vragen. En thuis, ben ik heel leuk en vrolijk en praat ik honderduit :)
Dat komt me heel bekend voor, zo ben ik ook ongeveer >.</
Echt een mooi stukje! Ik had het gisteren al gelezen, maar ik heb er eigenlijk de hele middag over nagedacht, en het vanavond weer gelezen. Het stukje raakt me gewoon, omdat het zo waar is!
Ik val echt honderdduizend procent zeker in de honderdduizend groep. Het verschilt echt per persoon heel erg hoe ik handel en wat ik doe. Het verschil tussen mij en een eigenzinnig iemand is dan ook dat ik me aanpas aan mijn sociale omgeving, en een eigenzinnig iemand minder tot niet. (daarover stond een keer een testje in psychologie magazine, heel herkenbaar!)
Is het een mooi boek om te lezen? Wij behandelen nu met filosofie het hoofdstuk ‘vrije wil voor zelfverwerkelijking’ en daar doet dit me een beetje aan denken. Wanneer ben je jezelf, heb je wel een zelf? Wat gebeurt er als je ‘jezelf niet bent’? Enzovoorts. Echt reuze interessant!
Weet je, het doet me echt goed om te weten dat er iemand is die mijn blogje(s) niet leest en dan na tien minuten weer vergeten is, maar waarbij het verder doorwerkt zeg maar.
Ik vond het een heel interessant boek, ik dacht de hele tijd: Ja, dat heb ik ook! Het gaat vooral over identiteit, over hoe anderen jou zien en hoe je jezelf ziet en dat je jezelf niet kan zien zoals anderen je zien. Dus zeker wel een aanrader voor jou :) Maar het is wel gewoon fictie hoor, maar het zet je in ieder geval aan het denken.
Dan moet ik hem ook maar lezen! Fictie is een geweldig middel om toch een zeer belangrijke boodschap over te brengen!
Ik heb net ook een hele mooie tekst gelezen van John Mill zijn ‘on liberty’ essay. Echt prachtig, de dingen die hij zegt zijn ook zo mooi dat ik er al twee dagen over praat. Haha.
En je blogjes worden echt niet zomaar vergeten hoor! Ik heb het er vandaag ook nog met een vriendin over dit blogje gehad, en waarschijnlijk blijft het deze hele week sowieso nog wel in mijn hoofd zitten ;)
Ik had op een gegeven moment zoveel “rollen” dat ik het Chinese symbool voor vrouw op mijn arm heb laten tatoeëren. Dit omdat ik mezelf eraan wilde blijven herinneren dat ik vooral, altijd en bovenal vrouw ben, wat daar dan verder voor rol nog bij komt kijken. Dat is iets wat nooit verandert.
Dat is inderdaad een interessant iets, lijkt me ook wel een boeiend boek om te lezen! Zo denken de mensen op mijn werk dat ik superstil ben, maar worden ze thuis gek van mijn geklets ;) Het lijkt me erg boeiend om mijzelf eens te kunnen zien zoals andere mensen mij waarnemen, gezien ik te vaak voor andere mensen denk en zo in mijn hoofd een bepaald beeld creëer van wat zij van mij zouden kunnen denken/verwachten en soms ga ik daar dan naar handelen (of juist niet), terwijl die gedachtes en verwachtingen misschien wel helemaal niet kloppen. Ik probeer zoveel mogelijk iemand, namelijk mezelf, te zijn, maar ik denk dat in mijn geval ook wel weer honderdduizend is ;)
Mijn ex-vriendje zei wel eens: “Er zijn wel duizend Roxjes, en ik heb een heel leven nodig om ze allemaal te leren kennen.” Het is inderdaad heel herkenbaar, maar soms ook des te verwarrender. Want als we overal anders zijn, wie is dan IK?