Stel, je bent verlegen. Deze verlegenheid is één van je karaktereigenschappen. In hoeverre is dit dan aangeboren (nature) of aangeleerd (nurture)?
Sommige mensen zijn heel spontaan, maken graag een praatje met onbekenden en vinden het niet erg om alleen naar een feestje te gaan. Maar jij niet. Bij het idee dat je morgen iemand gaat ontmoeten die je nog niet kent, krijg je al kriebels. Laat staan dat je een presentatie voor een grote groep mensen durft te geven…
Maar kun je er wat aan doen? Ben je gedoemd voor de rest van je leven verlegen te zijn of kun je het nog beïnvloeden? Ik denk zelf dat je het kunt rekken tot een bepaalde hoogte (en dat je dat ook moet proberen!) Als je verlegen bent, zal je waarschijnlijk nooit zo spontaan worden als die ene vriendin, maar door jezelf te trainen, kun je wel minder verlegen worden. Bijvoorbeeld door tóch een keer met die internetvriendin af te spreken of eens een keer niet onder die presentatie uit proberen te komen.
Ik moet toegeven dat dit voorbeeld van mezelf komt. Ik was vroeger heel verlegen, maar door dingen te doen die ik eng vond, is het al een stuk minder geworden. Alleen naar een feestje gaan durf ik nog niet, maar wie weet in de toekomst…
Wat denk jij: is je karakter nature, nurture of een beetje van allebei?
Een beetje van allebei, en dat denk ik niet alleen, dat weet ik nog eens zeker ook!
Werk in het weekend al 10 jaar in de horeca daardoor raak je veel minder verlegen maar 1 op 1 bij iemand die ik nog niet ontmoet heb vindt ik nog altijd spannend
Leuke discussie waarover filosofen en psychologen nog niet met elkaar eens zijn; Iedereen heeft alles van beide natuurlijk. Alles wat van Nature is komt uit erfelijke zaken die je hebt meegekregen. Nurture is vanuit je omgeving, je opvoeding door ouders, broertjes, zusjes, creche, dagverblijf etc. Enfin ik hoef het denk ik niet uit te leggen. Duidelijk onderzoeken zijn er volgens mij nog niet gevonden die aangeven wat het verschil is en hoe en wat. Wel weet ik dat er onderzoeken gaande zijn/afgesloten zijn met tweelingen die op verschillende plekken opgroeien. Blijft wel boeiend.
Ik denk dat het wel al vast ligt in je genen.
Zelf ben ik ook wel verlegen maar niet zo heel erg. Ik bedoel spreek gewoon af met mensen van internet en doe die presentatie wel. Maar toch wanneer ik ergens nieuw ben kan ik behoorlijk verlegen zijn xD
Nature, maar het wordt denk ik gevoed door nurture. Zelf was ik ook lange tijd verlegen. EN als je eenmaal in die rol zit, kent iedereen je zo en wordt dat dus versterkt. Toen ik van de middelbare school ging en ging studeren heb ik eigenlijk heel bewust gedacht: en nu word ik mijn spontane zelf. En dat is gelukt. Dit zal niet voor iedereen gelden misschien, maar voor mij wel.
Ik denk dat het beide een beetje is. Ik was heel verlegen vroeger, maar ben het nu minder… maar ik heb ook een stukje karakter dat ik temperamentvol ben, nevernooit dat ik dat er meer uitkrijg, zit in de familie ;)
Ik ben zelf ook behoorlijk verlegen en onzeker, maar mijn zus (die toch ongeveer dezelfde opvoeding heeft gehad) is juist heel erg zelfverzekerd en best extravert. Dus het zal toch ergens al in de genen ook vastgelegen hebben, al speelt de omgeving ook een grote rol, wat Suzanne zegt komt mij namelijk ook heel bekend voor.
Ik ben benieuwd of/wanneer ze erachter kunnen komen welk deel dan nature en welk deel nurture is!
Beetje van beide, denk ik. Ik was vroeger echt super zenuwachtig voor dingen, maar het is nu wel minder doordat ik er gewoon minder over nadenk.
Goede blogpost, ik denk hier ook vaak over na. Ik denk dat karakter zowel aangeboren als aangeleerd is, zoals jij ook zegt. Mooi dat je door jezelf te trainen wat meer uit jouw schulp bent gekropen! (:
Liefs,
Iris Anastasia.
het is combinatie denk ik. vroeg was ik heel verlegen , maar dan echt erg. en door mezelf te pushen durf ik nu een praatje te houden voor 200 man. iets wat ik 5 jaar terug echt niet had durven doen :D
Ik denk dat het een beetje van allebei is, maar toch vooral nurture. Zelf was ik vroeger volgens mij best een spontaan kind en ik durfde best op mensen af te stappen, maar door jaren van pesterijen ben ik onder andere verlegen geworden. Ik stap niet zomaar meer op mensen af. Daar moet ik dan echt al mijn moed voor bij elkaar rapen.
Dit doet me denken aan antropologie (geloof ik) dat hebben we vorig jaar behandeld met filosofie. Ik vond dat tabula rasa (onbeschreven blad) wel mooi, maar ik denk niet dat het zo is. Ik denk dat er toch echt wel dingen aangeboren zijn, maar dat ze aangeboren zijn hoeft niet te betekenen dat je er niets aan kunt veranderen. Ik denk dus dat het een combinatie van beide is. (Het echte antwoord zullen we wel niet vinden want daar doen al die slimme filosofen ook al meer dan 2000 jaar over ;))
Ik was vroeger zelf ook heel verlegen. Dit is wel erg veranderd want ik durf nu ook gewoon mensen aan te spreken en een presentatie te houden. Dus je kunt er wel iets aan doen zou ik zo denken.
Ik was vroeger eerst heel erg verlegen, nu is het echt veel minder. Ik ben opeens heel erg spontaan geworden. Ik hou er echt van om goedemorgen tegen mensen te zeggen die ik niet ken ;)
Gewoon naar Fleet Foxes gaan. Hoe vaak kun je deze legendes nog zien?
Hopelijk nog vaak. Ik ga almost exclusively in mijn eentje naar concerten.
Word eens minder verlegen :-P
Haha, daar heb je gelijk in!
Ik denk een beetje van allebei. En Forever 21 komt wel naar Nederland hoor, naar Amsterdam, Rotterdam en Utrecht. Hopelijk woon je ergens in de buurt.
x
Goed geschreven! Ik denk toch een beetje van allebei. Het zit in je aard of je verlegen bent of niet, maar je kunt natuurlijk altijd ‘oefenen’ om wat minder verlegen te worden. Tot op zekere hoogte natuurlijk!
Ik was op de basisschool verlegen, en ook in de eerste klas (toen kwam ik van de basisschool waar ik gepest werd). Toen ben ik daar brugklastoneel gaan doen en sinds dien ben ik veel opnener en ook spontaner! Mijn conclusie: Je kan zeker wat aan je verlegenheid doen! ;)
Ik ben zelf erg verlegen geweest, en nog steeds best wel. Alleen ik denk dat het bij mij zeker gecreëerd werd. Ik ben veel gepest, wat mij meer onzeker maakt, en daardoor ben ik weer heel verlegen. Maar het begint langzamerhand te veranderen. En het zou wel moeten als ik later in musicals wil gaan spelen =)
Leuk stuk! Ik denk zelf toch vooral nature, hoe iemand diep van binnen is kan je niet veranderen, wel aanpassen..
Hmm ik denk beide. Ik was vroeger heel verlegen, en ben dat soms nog wel eens. Vaak ben ik juist heel spontaan en denken mensen waar ik tegen zeg dat ik wel eens verlegen ben dat ik gek ben :P
Is aanpassen niet principieel hetzelfde als veranderen?
Denk zelf dat nurture doorslaggevend is. Wel typisch, want daarmee wordt geïmpliceerd dat nature de vastliggende basis is in dit soort zaken. Ofwel: paradoxaal genoeg is nurture het belangrijkst, omdat het de nature kan wijzigen.
Filosofische discussie, geen biologische quatsch.
Ik denk dat het beide is. Ik ben van mezelf erg spontaan, praat met iedereen. Maar bij sommige dingen ben ik dan weer erg verlegen, vooral als compleet vreemden MIJ aanspreken. (Ken je het? Ouders die zeggen: “niet met vreemden praten!” als je klein bent? Waarschijnlijk komt het daardoor). En ook presentaties geven vind ik awful, misschien ook wel omdat iedereen uit de klas dat vind.. Maar zelf op iemand afstappen? geen probleem. Toch wel een onderwerp om eens goed over na te denken..
ik was vroeger verlegen door onzekerheid, nu niet meer. maar ik ken een aantal meisjes die echt áltijd verlegen zijn en niet alleen door onzekerheid..want als je met ze ben dan zijn ze gewoon zichzelf.
het is erg herkenbaar… vroeger was ik ook heel verlegen… daardoor was ook heel onzeker en vooral op school (waar vroeger ook gepest werd) zorgde er dit voor dat heel stil werd en me totaal niet liet zien. Maar het is denk ik een knop die je moet omzetten… Inmiddels gaat stuk beter nadat ben verhuisd naar een andere stad (waar niemand kende) en dus opeens alles zelf moest doen… is stuk beter gegaan.
Ik zag het als een nieuwe kans en uitdaging. Ik denk nog steeds dat daardoor wel komt dat nog steeds niet HEEEEL veel nieuwe mensen ken maar inmiddels heb hier ook gewoon leuke contacten,vrienden en onwijs lieve collega’s. Het lukt me steeds beter mezelf te durven zijn ook bij mensen die niet ken.
Allebei. Je bent van jezelf verlegen, maar doordat je dingen in de praktijk gaat beleven kan je verlegenheid overgaan. Ik denk ook dat het aan bepaalde situaties ligt. Dingen die je voor het eerst bijvoorbeeld doet, daar kan je ook verlegen van worden. Naarmate je het vaker doet, raak je eraan gewend en zal de verlegenheid ook verdwijnen.
Ik ben zelf niet echt verlegen.
Niet proberen onder die spreekbeurt uit te komen: goede tip!
Wel met die internetvriendin afspreken: GEEN GOEDE TIP! Er zitten genoeg criminelen of vieze oude mannetjes op internet die zich anders voordoen dan ze zijn. Dus als je al met een internetvriend(in) afspreekt, ga dan naar een drukke plek en neem iemand mee die je vertrouwd!
Allereerst: wat een interessante blog heb je! Ik heb ‘m net ‘ontdekt’ dus vandaar deze late reactie op dit artikel.
Het is een vraag die mij ook heel erg bezig houdt. Ben ik ontzettend verlegen? Of ben ik ontzettend onzeker en daardoor verlegen? Onzekerheid is iets wat door nurture kan ontstaan en wat ook relatief gemakkelijk te verhelpen is. Maar als ik niet meer onzeker ben, ben ik dan ook niet meer verlegen? Of zijn die twee dingen (onzekerheid en verlegenheid) voor een deel los van elkaar?
Dankjewel en elke reactie is leuk, dus ook een late reactie :)
En interessant, ik vraag me dat ook af. Het houdt sowieso met elkaar verband, denk ik, maar of ze ook voor een deel los van elkaar staan, weet ik niet.