Jullie mogen raden welke sleutelbos van wie is.
Monica is een van mijn beste vriendinnen en een schat van een meid. Ze heeft alleen een gebrek: ze is een minimalist. Wekelijks marie kondo’t ze alle spullen in haar kamer (dat zijn er waarschijnlijk maar een stuk of vijftig) en raakt gefrustreerd als dat niet lukt, omdat ze al zo weinig spullen heeft. Als ze in een kledingwinkel is, denkt ze eerst even na of ze dat ene rokje wel nodig heeft. En wanneer ze thuis komt, ruimt ze haar tas op. Ze bedankt haar sokken nog net niet (dat doet Marie wel), maar het scheelt niet veel.
Mijn studio is altijd een zooitje, tenzij er iemand op bezoek komt (die dan alsnog zegt wat een rommeltje het is). Mijn boekenkast zakt bijna in elkaar door alle boeken (die lukraak door elkaar staan en niet op alfabetische volgorde). Op mijn eettafel liggen kranten van weken geleden en ik heb de gehele collectie van de Flying Tiger in mijn bezit. De laatste keer dat deze ruimte er minimalistisch uitzag, was vlak voordat ik er naar toe verhuisde.
Soms lijkt het me heerlijk. Om ’s nachts niet te struikelen over een tas als je naar de wc gaat. Of om geld en tijd te hebben (weet je niet hoeveel tijd en geld ik gemiddeld in een boekenwinkel spendeer?). Maar het is gewoon geen optie. Ik heb nu eenmaal het talent om overal een troep te maken en zo’n talent moet je niet onbenut laten.
Ja, ik ben een maximalist. Hopelijk wordt dat de volgende blogtrend.