‘Ik ben het vergeten.’
‘Ja, waar ligt het dan?’
‘Thuis.’
‘Eh ja, in Oegstgeest of *dorpwaarmijnouderswonen*?’
Zomaar een gesprek dat je kan hebben als je op kamers woont.
Er zijn mensen zonder thuis, maar ik heb er maar liefst twee. 20 jaar lang woonde ik in een lieflijk, pittoresk, schattig, awwpoetiepoetiepoetie dorp in het schilderachtige landschap van de Hoeksche Waard. Door TMF ook een keer benoemd als het leukste dorp van Nederland en als TMF het zegt, dan is het zo. Wat, TMF bestaat niet meer? Nou en.
Goed, dat dorp dus. Langs het tuinpad van mijn vader zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind en wist niet beter dan dat het nooit voorbij zou gaan (mensen die de intertekstualiteit begrijpen: +1) Nee, er stonden geen hoge bomen langs het tuinpad van mijn vader. Maar het ging wel voorbij. Ook ik ben (figuurlijk) groot geworden.
Want dan zit je opeens in de universiteit en toevallig heeft dat lieflijk dorpje geen universiteit, laat staan de studie Literatuurwetenschap, dus ga je maar naar Leiden. Je wordt wijs en volwassen en besluit om op kamers te gaan. Voor het eerst in je leven verhuis je, naar Oegstgeest (ook zo’n lieflijk, pittoresk, schattig awwpoetiepoetiepoetie dorp) en heb je opeens twee thuis-en (is geen woord). En dat voelt raar.
Het is vrijdag, ik heb net bijles gegeven en ga naar mijn ouders. Eerst wacht ik tachtigduizend uur op de bus, omdat die in Oegstgeest nooit op tijd komt (in het dorp waar mijn ouders komen wel), daarna sleep ik mijn koffer de bus in, sleur mijn koffer de bus uit, sleur mijn koffer de trein in (natuurlijk in de spits, dus fijn een half uur staan en proberen een boek te lezen), sleur mijn koffer de trein uit, sleur mijn koffer de metro in, sleur mijn koffer de metro uit, sleur mijn koffer de bus in, sleur mijn koffer de bus uit en he he, ik ben bij mijn ouders. Ondertussen trillen mijn armspieren als een gek, dus niet raar kijken als je me een tijdje niet gezien hebt en ik opeens een bodybuildster ben geworden.
Goed, ik ben dus bij mijn ouders. Mijn kamer daar past drie keer in mijn Oegstgeest-kamer, dus dat is altijd weer wennen plus dat ik opeens weer in een eenpersoonsbed moet slapen. Die eerste dag staat sowieso in het teken van wennen. Het voelt heel raar. Het is 20 jaar je huis geweest, maar nu is het niet meer echt je huis, maar ook weer wel en het is gewoon raar. En dan plotseling is het zondagmiddag en ben je net gewend en ga ik natuurlijk net weer terug.
Maar dat maakt niet uit, dat ik steeds moet wennen. Want sommigen hebben er geen, maar ik heb twee thuis-en. En daar ben ik blij mee!
