Normaal doe ik niet aan tags. Maar ik word wel getagd. Dat, lieve mensen, is niet meer nodig. Ik zal even snel alle tags (dat zijn een soort blog-vragenlijstjes die je aan andere bloggers moet doorgeven, een soort kettingbrief online) doen, zodat jullie me niet meer hoeven te taggen (‘Wat lief van je, Laura.’ ‘Ach, zo ben ik.’).
De what’s in my bag-tag.
Een hoop troep (zie foto hierboven).
De let’s get VERY personal-tag.
Laten we het even niet doen.
De eleven questions-tag.
Elf vragen, tja, dat is wel erg veel hoor. Ik weet niet of ik daar wel tijd voor heb.
Hoe nep ben jij-tag.
Heel erg nep. Niets is echt aan mij. Stiekem ben ik een vieze man van 75 uit Maastricht.
My boyfriend does my make-up-tag.
Welke ‘boyfriend’? En welke make-up?
Als ik een … was, was ik een …-tag.
Als ik een Laura was, was ik een Laura. Lekker makkelijk.
Mijn alfabet-tag.
Abcdefghijklmnopqrstuvwxyz. Ik denk niet dat die van jou anders zal zijn en anders ga ik toch erg twijfelen aan je scholing.
Wat heb je liever-tag.
Ja, ik heb heel veel liever.
Ben jij een echte beautyfreak-tag.
Duidelijk wel ja. Je hoeft alleen maar naar mijn blog te kijken om daarachter te komen. Beetje een onzinnige vraag hoor!
Your mobile phone-tag.
Die heb ik ja.
Show your screen-tag.
Mijn ‘screen’ wil graag privé blijven.
‘Laura, is het nou echt nodig om deze tags belachelijk te maken?’
Ik zal jullie even mijn mening over tags verkondigen. Ik vind het lief als mensen mij taggen, maar ik vul ze nooit in. Waarom niet? Omdat ik het onorginieel vind. Natuurlijk heb ik niet altijd originele blogjes, maar er is een bepaalde grens. Bovendien zijn de meeste van die tags ook niet leuk, vind ik. Als jij het wel leuk vindt, moet je er vooral mee door gaan, natuurlijk :) Maar tag mij niet, want dat heeft geen zin en bovendien heb ik ze nu toch al allemaal gedaan!
Wat vinden jullie van tags?